~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey Ouwe Dibbes

Ik ben blij dat mijn bazinnetje jouw avontuur heeft voorgelezen, weet ik nu ook hoe ik met zo'n bruine boomklimmerd moet omgaan. Niet dat wij die hier in de tuin hebben, maar in de wijk wel.

En weet je, die lomperd van hiernaast, je weet wel, van die rare buuf, nou, die had er laatst eentje te pakken. Was al een ouwtje, net als jij zeg maar, en die was niet zo snel meer. Die lomperd heeft hem meegenomen voor zijn vrouwtje, joh nooit geweten dat die zo kan gillen......leek wel een brandweersirene. Ik kon dat allemaal goed zien vanuit mijn uitkijkpost en ik ben me daar toch boos geweest, wil je niet weten.

Maar goed, uiteindelijk is het voor die boomklimmerd toch niet helemaal jofel afgelopen, hij had zijn staart geknakt en een boel schrammen op zijn rug.

Later heb ik nog eens een stevig gemiauwd tegen die zwarte van hiernaast, dat ie toch niet zomaar alles uit de bomen kan halen en zo, en datie het niet meer moest doen als ik in de buurt ben, kon ie een peer tegen zijn harsens krijgen (en dan bedoel ik niet het fruit, wat ik overigens heel lekker vind, maar dat terzijde) Hij heeft beterschap beloofd, maar ik hou hem in de smiezen hoor.

Pootje van Polleke en de rest van de bende

Tekst en foto van Loes Ruyten©

Augustus 2011

KENNIS GEMAAKT MET JAKKO

Al die bladeren die hier nu naar beneden vallen zijn een gymnastiekoefening voor mij, wil je niet weten. O je wilt het wel weten! Nou vooruit dan maar ik ben ook de beroerdste niet.

Sinds de zomer hier voorbij schijnt te zijn en ik toch de zon nog regelmatig op mijn bolletje voel, worden de bomen eigenlijk wel kaal, En die mesjoggene ( lees gekke) eekhoorn die Leny Eekie gedoopt heeft, die geniet als een echte eekhoorn in het bos. Want sinds de bladeren vallen zie ik die bruine gladjakker steeds vaker op de grond rennen door de blaadjes en dan met volle bolle wangen weer de bomen in en uitschieten. Ik moest gelijk aan mamma Leen denken met die bolle toet. Sorry mammie. Die zoekt zeker vast zijn knabbels voor de winter. Nou en dat alles op mijn terrein, die durft. Tot van de week, toen had ik hem even te pakken, Ik zag hem en riep gelijk “Hé jij daar, wat doe je op mijn grond?”

Hij stopte in zijn vaart, want die bruintjes zijn snel, gossiemossie, alleen naar het kijken word ik al moe.

“Hallo”, hoor de ik slijmerige piepstem,

“Hallo, ik ben Jakko en ik moet eten zoeken voor mijn vrouw en ons aanstaande spruit.”

“Kun je dan niet beter gelijk spruitjes bij de groenteman kopen?” vroeg ik dom kijkend naar zijn eten, dat geknabbel tijdens een gesprek vind ik niet horen, maar ach wie ben ik nou helemaal.

“Wat is dat nou voor een man” vroeg hij met een verbaasde stem. Die knakker wist echt niets van de buitenwereld, maar dat zou misschien komen omdat hij alleen in de bomen woont. Althans dat vertelde hij mij ineens. En voor wij er erg in hadden zat die pluimstaart aan de ene kant van het gele hekje en ik aan mijn lijn van vijf meter met tien kilo bellen eraan aan de andere kant van het hek. Veiligheid verzekerd, alleen dat geknaag van die knakker vond ik zeer irritant, buiten het feit dat die twee tanden speciaal hiervoor ontworpen waren volgens mij. En steeds met een volle mond praten, midden in mijn toeter.

‘Jakko niet om het een of ander maar je praat met consumptie, mag je zelf houden hoor ik heb zelf eten binnen’. Hij trok zich er niets van aan en vroeg natuurlijk verder, zijn wereld was totaal anders dan die van mij. Ik vertelde hem dat ik een kat was en met twee moeders leefde, zeer gelukkig op mijn terrein en het brutaal van hem vond dat hij elke keer over ons land huppelde en zonder iets aan mij te vragen maar overal en nergens eten jatten.

“Ja, maar hoe kom ik anders de winter door?”

“Kun je geen bladeren eten dan, dat scheelt mijn moeders een hoop gehark elke keer.”

‘Nee, wij eten geen bladeren maar hazelnoten en beukennoten,  dus aangezien jullie twee van die prachtige jongens op dit terrein hiervoor hebben staan is dat voor ons een verzekering dat er gelukkig genoeg eten voor ons is, zodat ik niet te ver weg hoef van huis om boodschappen te halen.” En vrolijk begon hij weer aan een of ander bruin nootje, was wel makkelijk hij had ze toch al in zijn bakkes zitten.

“Voorlopig zie ik dat je de halve voorraad voor de winter al naar binnen zit te werken, jij bent een keel zeg!” Ja, sorry hoor kon het even niet laten, die knakker zat gewoon te tokkelen en te sprokkelen terwijl hij zat te vertellen dat hij voor de winter in moest slaan voor zijn gezin. Wat een egoïst zeg, die zat voor de winter al te hamsteren, die dacht ‘hoef ik met de kou niet naar buiten!’´Wanneer moet je vrouw die kleine in de bomen loslaten?” Tja weet ik dat zoiets anders heet.

“Nou ze is al ver heen hoor, kan ieder moment gebeuren, vandaar dat ik nu extra veel nootjes insla voordat het te koud wordt. Dan kan ik erbij blijven als zij moet werpen.”

“Gooit ze die kleine dan gelijk uit de boom?” Mijn verontwaardiging over zoveel hardheid tegen je eigen kind ging mij te ver hoor, zo ga je niet met je kleintjes om. Wat een ondier  zeg!

“Nee domoor, natuurlijk niet zo noemen wij dat als vrouwlief een kindje ter wereld brengt.” Hij schudde met zijn bruine pluimhoofd en ik moest even aan een indiaan denken toen ik hem zag schudden van de lach. Ik voelde mij lekker voor Jan met de korte achternaam zitten. Had ik weer iets doms gezegd of zo?