SPIDERMAN

Had ik weer. Lag ik heerlijk op de schoot bij mamma Claudy tv te kijken, een of andere lachfilm dus ik wipte mee met de buik van mamma Clau, voelde mij enigszins zeeziek worden na diverse lachsalvo's maar ach, een kniesoor die daar op let. In ieder geval terwijl ik zo mee zat te deinen op de salvo's van die film en ik probeerde toch wat te slapen op die heerlijke dijen van mamma Clau zie ik ineens boven op de muur een spin, jongen wat een knoeperd.

Die was wel zeven meter lang en breed. Nee dat is overdreven, maar Leen had die zwarte reus nog niet gezien anders had zij allang buiten gestaan. Leen lag in een deuk om die film dus de afleiding was groot en meneer of mevrouw spin ( ik weet nooit waar je dat aan ziet, jullie??) liep heel voorzichtig bovenaan de rand dicht tegen het plafond aan om niet op te vallen. Maar die zwarte donder was zo groot dat zelfs ik niet wist wat te doen. Moest ik Leen waarschuwen?Moest ik Claudy een yell geven?

Moest ik mijn strot openzetten om het zwarte gevaar aan te kondigen? Het keukenraam stond nog open dus die was natuurlijk van daar uit gezellig naar binnen gewandeld, zag ons gezellig op de bank zitten en dacht “Hé hier blijf ik vannacht logeren”. Nou zwarte weduwe sorry maar niet in mijn leven. Ik vond het een engerd, veel te groot voor mijn kleine mondje en eerlijk gezegd had ik hier nog niet zo een grote spin gezien. Dus ik zat eigenlijk meer op de reactie van Leen te wachten die is altijd zo van de springerige en angstige dat ik al met genoegen dit filmpje voor mij zag. Een doodsbange Leny, een kalme Claudy die dan weer zuchtend en steunend over zoveel bombarie over een spinnetje de boel op stelten zou zetten. Maar daar had ik mij daar toch even in vergist. Deze volgende conversatie berust geheel op waarheid, mijn waarheid dan.

Ik zag dat Leen ineens voor zich omhoog keek en Claudy bij haar arm aantikte en wees op de muur voor haar.

“Ja en wat is er dan?” Clau reageerde flauw en keek amper naar de vinger van Leen die bibberend naar meneer/mevrouw Spin keek.

“Heb jij soep gegeten, of zitten er nog slierten in je ogen, zie je dat dan niet!”, de toon van Leen was een beetje kribbig want die was als de dood voor spinnen, nu wel iets minder, maar deze grote was nog niet geaccepteerd in haar spinnenweb van al geziene en geredde spinnen die zij nu op durfde te pakken met een lang glas eroverheen en om die dan buiten uit te kloppen. En nog geen glas gebroken, op zich al een record voor Lena.
“Ja daar loopt een spinnetje, die gaat vanzelf wel weer het raam uit hoor!”
'Clau dat is geen spinnetje, dat is een oma spin en die heeft vast familie die haar zoekt, voor je het weet zit hier direct de hele familie om ons heen!” Had ik al gezegd dat Leen altijd sterk kon overdrijven?

“Stel je niet zo aan”, Clau pakte haar bril en stond ineens rechtop. Ook zij had nimmer zo een grote gezien. Zij draaide zich naar Leen en zei
“Ja en nou, hoe moet ik die pakken dan?”
“Ja en nou? Jij hebt van die lange armen, jij kunt erbij met een longdrink glas, maar als ik het doe, geheid dat die zwarte de kuierlatten neemt.!” Dit soort discussies ging altijd gepaard met het ja en nou en nee en hoe, want Clau was niet bang en vond dat Leen zich aanstelde en Leen vond dat Clau maar respect voor de angst van Leen moest hebben die harige totebel weg moest halen van de muur. Want volgens Leen woonde zij niet hier en moest subiet het huis via het keukenraam verdwijnen, alleen moest Clau die zwarte engerd hier wel even bij helpen.

Want geloof mij maar, als een spin links wil gaat die links, terwijl jij die knakker misschien rechts de deur uit wilt hebben. Spinnen zijn slim, snel en doodeng. Ik moet ze niet en Leen nog minder. Dus Clau gaf ineens toe dat zij ook nog nimmer zo een grote had gezien en pakte een groot glas, deed overal de lampen aan en pakte de stoel, klom erop en met een snelle beweging zetten zij het glas over de spin die gelijk naar de bodem kukelde.

“Geef even een onderzetter!', sneerde Claudy in ware doodsangst. Ik keek met grote knologen dit hele tafereel eens aan en besefte ineens dat mamma Claudy best wel een grote dame was zo op die stoel met een glas vol spin in haar handen. Het zweet stond op haar bovenlip en Lena lag weer in een deuk natuurlijk. Ja die kon ineens weer lachen om dat gezicht van Claudy die ook nu de angst van Leny eens ervaarde als zij een spin zag en angst om Clau riep die dan altijd hetzelfde terugriep “Ja hoor de spinnenverdelger komt u redden edele dame!” En zuchtend stond Clau dan op om Leny uit een benarde situatie te redden, meestal de poepdoos want ze kwamen regelmatig via het wc raam binnen, alwaar Leen ze wel weer naar buiten wipte met de rugkrabber.

Dat waren meestal maar kleine spinnen. Doch die van vanavond op de muur, wat en engerd, wat een griezel en inderdaad kon het wel het hoofd van een grote familie zijn en dat hij vast aan het verkennen was. Mijn fantasie kreeg ook een deuk van die malloot van een Leen met haar gezegde dat dit beest wel eens een familie kon hebben. Nou werd ik ook ineens een beetje bang, maar niet zo bang dat ik achter mamma Clau ging staan om te kijken wat zij ging doen als zij van de stoel afsprong en het dier naar buiten kegelde. Want hier in huis werden geen dieren doodgemaakt. Dat was “NIET ZEN”volgens Leen. Nou zeg ik al jaren dat die dame niet spoort.

Maar zen of niet, deze knoeperd viel in mijn boeken onder de noemer aartsvijand numero uno, dus die moest heel snel de deur uit, voordat de familie hem ging zoeken. Dus terwijl mamma Clau de stoel af wilde stappen was ik zo slim om pal achter haar te gaan staan, je voelt hem al aankomen. Inderdaad ruim 400 kilo op mijn staart. Ik gaf een gil, wil je niet weten en sprong hoog wil je niet zien!! Van schrik omdat Claudy via de stoel op mijn staart sprong liet zij het glas vallen op het kleed, gelukkig nog heel zien wij superspin als een speer het glas uitscheren zo de keuken in. Wij erachteraan met glas en al. Ik dook nog over de spin heen, maar er net niet op, niet dat ik niet durfde maar ik schatte de afstand verkeerd denk ik. Weleens twee belegen dames in t-shirts en korte broek op de grond met een longdrink glas achter een spin zien kruipen? Nou ik wel. Geen gezicht.

“Waar is die galbak nou!”, en Leen stond alweer op de tweezitsbank, die was niet bang, terwijl Clau als een speurneus ( en die heeft zij hoor die neus) opoe zocht die zelfs ik nergens meer zag. Nee logisch want die lafaard had zich genesteld tussen mijn haren. Ik vond het al jeuken op mijn vacht. Clau had het gezien, pakte mij bij mijn kippen nekkie en trok mij naar zich toe, drukte het glas tegen mijn huid( ik dacht, die gaat mij melken, weet ik veel) en ving de spin voor de tweede keer, hand erover, met pijn en moeite opstaand ( ze heeft een kunstklapper, een kunstknie) en toen het zwarte gevaarte via het keukenraam de vrijheid ingesodelatafeld.

Zo eindelijk konden wij weer rustig verder gaan met film kijken en in mijn geval mijn dutje afmaken, voor de lange nacht die voor ons lag. Dan zou ik heerlijk in een diepe slaap vallen, ja dat krijg je op die leeftijd.
“Wil jij nog wat drinken?”vroeg Leen lief aan vrouwlief. Ze zijn altijd zo lief voor elkaar.
“Ja doe mij maar een spaatje', zei Clau en Leen liep naar mijn kamertje waar de frisdranken bijeen stonden.
Hoor ik ineens een kreet uit het kamertje komen.
“Clauwwwwwww!”
“Wat nou weer”, zuchtte claudy, ik was ook weer gestoord en keek woest naar Leen die achterover in de keuken bij de deur stond van mijn kamertje, lichten vol aan in de keuken en het kamertje.
“Hier kijk eens!'

“Wat is er dan!', dus ik werd weer van haar mooie dijen afgelatafeld en zo goed en zo kwaad als het ging sleepte ik vermoeid over zoveel geschreeuw op een avond tijdens een lachfilm mijn oude lichaam richting mijn eigen kamertje, om te kijken waarom die doos nou weer haar cilinder open had gezet.
“O ik zie het al!' , mopperde Clau en pakte het long drink glas uit de gootsteen en deed het keukenraam open.
“Zie je wel dat zijn familie naar hem op zoek was?”, triomfantelijk wees Leen naar een dikke grote vette spin, vast familie van de net buitengezette verwant. Clau pakte deze spin zonder dralen in het glas en keilde die ook via het keukenraam naar buiten,

“Zo ga maar lekker buiten spelen het is mooi weer”, zwaaide Leen hen na. Zij ging nog wel voor alle veiligheid alle hoeken en gaten controleren op nog meer familieleden maar voor de rest van de avond bleef het rustig. Ik weet dat ik spinnen moet doden, maar dat mag niet van Leen en deze twee waren mij ook iets te groot. Maar mijn tijd komt nog wel, het is nog vroeg in het seizoen...

Kisses en huggies van CHARLEY

©leny kruis

foto bewerking Claudy Jansen van het Laar

foto Leny Kruis