Als een kat uitgelachen wordt geloof mij dat is geen pretje. En zeker niet door drie dozen die zelf als de dood zijn voor een bosmuisje van 4 bij 4 centimeter, volgens mij wastie echt niet groter!!Zal even bij het begin beginnen anders snap je er natuurlijk weer niets van, maar ik heb nog zo de dampen in. Dat komt alleen omdat die halve maanzaadbol van een Leny mij die muis afpakte. En er zat een leuk piepetje in jòh, wil je niet weten. Dat stuk speelgoed dat ik thuis heb klonk valser als die muis waar ik een bokswedstrijd mee had.
Luister, ik loop zoals gewoonlijk mijn chaletgrond te inspecteren, het is me nogal geen lap zeg en mama en Wilma zitten buiten, die Peen zat weer spellen te maken op een draagbare tikmachine binnen. Hoort Leen ineens “Kijk nou, wat heeft ie nou weer”! ’Nou had mijn eerste moeder Wilma al weinig lucht, maar verleden jaar toen het gebeurde had ze nog iets meer als nu dus het volume bereikte natuurlijk die bolle uit Zwolle. Mama Clau hangt over Wilma heen, want die zat op het trappetje voor het chalet in de zon en die lange eroverheen, zien ze mij knokken met een klein piepding.
Elke keer als ik dat ding een soejang gaf hoorde ik “piep piep”. En Wilma had dat natuurlijk gehoord, roept Clau erbij en die gelijk “Hé Leen Charly heeft iets bewegends en het piept” Wist ik dat het een bosmuis was, had nog nooit zoiets gezien, dus wat doe ik. Ik geef dat ding een rechtse directe, een linkse voor het eetgedeelte en dat ding lag maar de draaien, zodra die grijze op wilde staan knalde ik het weer neer met een uppercut. Hup liggen jij met je platte ponem. Leen pakt natuurlijk gelijk haar fliepsapparaat en denkt het shotje van haar leven te maken, Charley aan de speel met wat het ook is.
Maar rent die bolle naar buiten, hoort dat benauwde piepgeluid, gilt naar Claudy “pak een stokkie, het is een klein muisje, dat vind ik zielig"! Wist zij veel dat Claudy voor niets bang is behalve voor muizen, maar goed dat even terzijde. Wilma lag in een deuk, die kon je bij elkaar vegen. Ik vocht voor mijn bezit en Leen zat op haar hurken mij van die grijze muis weg te duwen. Nou Leen, vroeger opstaan ik kom toch steeds terug, want zodra zij mij wegduwde van die duffe droogstoppel die bijna in coma lag van de shock gaf ik onderwijl toch nog even een jetser tegen die grijze kanis aan.
Maar wat ik er verder mee moest, dat wist ik even niet . Komt eindelijk Claudy met een takje aan, geeft dat aan Leen ( die alle leven dat dood gaat zielig vind) en muisje ligt even stil. Ik denk “Moet ik dat ding nou pakken of wegslingeren of wat?” Ja weet ik veel. De camera van Leen hing zielig aan haar pols en voorzichtig prikte zij in het kleine grijze ding dat muis heet. Staat die ineens op en rent zo snel dat ik het amper in de gaten heb, rent die asbak in een heel klein gaatje onder de wagen.
Nou dag muis, dag Leen bedankt. En Clau gelijk tegen Wilma “Kom we rijden even naar de dierenzaak, rattengif halen, direct zit er een muizennest onder de wagen en het stikt van de draden, wel afgedekt enzo. Maar mamma Claudy houd van zekerheid. Leen weer “Ach dat is toch zielig, moord je nou zo een heel nestje uit voor één muisje?” Ja Leen vind ik ook, laat lekker lopen ( hé ik ben het een keer met haar eens) Maar moeders wil is wet, dus het gif is gestrooid en vanaf die tijd heb ik geen muis meer gezien. Dat was vooor mij de eerste en laatste keer.
Toch vraag ik mij nog steeds af, wat had ik nou moeten doen als hij wakker was geworden na die zogenaamde comateuze aanval? Moet dat toch eens aan Kareltje uit Zwolle vragen, want die vangt altijd muizen en legt ze dan voor zijn vrouwtje neer. Dat weet ik, want ik hoor die hysterische sirene altijd gillen.Dan denk ik altijd dat het de eerste maandag van de maand is als de sirenes getest worden….
Love en huggies van charley
Maak jouw eigen website met JouwWeb