WEER EENTJE UIT DE OUDE DOOS VAN ONZE CHARLEY.

MOORDNEIGINGEN.

Wat denk je? Nou? Waddeffe zal bij het begin beginnen, anders snap je er geen beukenoot van. Zit ik van de week op mijn grasveld, had mama Claudy lekker gemaaid dan ruikt het tenminste weer naar gras, zit ik aan die takkelijn van vijf meter vast, met daaraan natuurlijk mijn bandje met veel koeienbellen zodat de vogels zich een ongeluk schrikken mocht ik de kracht hebben om uit te halen. Maar ik ben al vijftien zeg, wie denken die gevleugelde knakkers wel niet dat ze zijn. Ik hou het bij mijn eigen katte-eten, want die bolle wil toch niet dat ik een vogeltje vang en trouwens wat moe ik er dan mee?

Dus ik zit midden  in mijn veld zie ik ineens die Eekie van Leen spelen in de boom recht tegenover mij, draaiend en zo snel dat ik na twee minuten verbaasd kijkend een kurketrekkersnekkie had. Leen ziet mij van die achterlijke bewegingen maken, dacht zeker dat mijn kanis eraf rolde dus die roept naar ma Claudy die buiten was maar zoals gewoonlijk met haar toeter in de aarde zat om de planten te voederen.

 “Kijk nou eens naar Charley, wat heeft die nou!”

Moet ik wel even vertellen dat Leen lekker binnen zat ( is geen zonnefreak) en geeft dan via de openstaande deuren commando’s aan mama Claudy, zonder van haar zuigertje op te gaan staan hoor, want madam zit achter Beppie haar Leppie ( zie je dat die vrouw niet helemaal jofel is, die tofelemoon).

Clau ziet direct dat die Eekhoorn van Leny mij loopt te jennen en uit te dagen. Maar ik zit aan die takkelijn vast en dat bruine ettertje was zo snel, daar kan geen pingpongbal tegenop, alhoewel ik hem er best een wilde verkopen. Zo heel snel een linkse directe op zijn voorgevel. Maar toen ik die twee uitstaande tanden zag had ik zoiets van: “Dat is familie van Dracula, wat een slagtanden zeg. Ik schrok mij rot. En ondertussen maar van boven naar beneden in die boom ronddraaiend om mij mesjogge te maken. Mijn nek deed er zeer van en ik kon mezelf niet lostrekken anders was ik wel die boom ingesjeesd ( geloof ik, heb ik ook nog nooit gedaan)

Leen riep tegen Claudy dat zij mij weg moest halen bij Eekie omdat zij niet wist wat Eek zou gaan doen. Nou ik wist het wel maar kreeg de kans niet, Clau pakte mij radicaal onder haar lieve mooie armen en aaiend en troostende woorden in mijn oren fluisterend zette zij mij in de hut.

Ja dag ma Clau ik wil naar buiten. Maar ma Clau zocht naar Eekie om hem even een andere boom uit te laten zoeken zodat haar kat zijn nek weer in de juiste positie kon draaien ( je kon met mijn nek echt een fles wijn openmaken door dat gedraai van die bruine knakker)

Eekie was al foetsie en ik mocht weer naar buiten.

En na lang zoeken zag ik ver boven mij in een boom een klein Eekie zitten. Was zeker de kleine illegaal uit de schuur van verleden jaar die daar geboren is ( o nee, dat waren de roodborstjes) En die rooie rakkers komen nu elke dag even gedag zeggen naar die bolle. Is dat lachen dan!!!

Ik ben er in ieder geval achter dat Eekie nooit mijn vriendje zal worden, die is mij te snel, zijn twee voortanden zijn mij te groot, daar kan je een winterpeen in één keer mee schoonmaken. En ik weet ook eerlijk gezegd niet wat een eekhoorn is, ik wacht wel tot die bolle even op internet gaat kijken naar  een site van die beesten, daar leert ze van. Eigenlijk zou ik die bolle eens vast moeten leggen op het grasveld en dan eens laten kijken naar een eekhoorn in F16 vlucht in een boom en maar rondjes draaien. Die spekkenek houd er geheid een nekhernia aan over…

Het leven van een kat aan een touwtje is zwaar hoor dat is nu maar weer bewezen.

 Huggies van Charley the man in the woods....

                    Charley ontmoet een oude bekende ….

Charley en Harry lopen slenterend door de winkelstraten. Overal worden ze weggejaagd. Bij de visboer, bij de bakker: overal! Niemand heeft een vriendelijk woord voor ze over. Muizen zijn er ook al niet te vinden, zelfs niet in de goot.

Eindelijk een foto van Harry, stiekem genomen door Charley

Bij het sheriffs office horen zij een klagelijk miauwen. Het komt uit de richting van de getraliede ramen. Daar is namelijk de hemelse kattengevangenis. Beide blijven staan en horen de klaagzang aan. Na enkele ogenblikken kijken Charley en Harry elkaar aan en met opgetrokken wenkbrauwen vallen hun monden wagenwijd open. Dat miauwen herkennen zij maar al te goed.

Samen stappen zij het office binnen en melden zich aan de balie. Het toeval wil dat een kat-vriendelijke poezin hun vraag beantwoord, en zelfs meer dan dat ….:

“Jullie mogen heel even op bezoek, heel even maar hoor, en geen minuut langer!”

Gedwee lopen zij achter de strak geüniformeerde en heupwiegende politiepoes aan, en nemen plaats aan een krakkemikkig tafeltje. Dan gaat er een deur open en zij zien daar een wel heel erg oude bekende binnen komen: Minous!

Charley smelt meteen en bij Harry loopt de kwijl uit zijn mondhoeken. Oude tijden herleven bij de gesprekken die volgen. Minous wil hier graag weg maar wat kunnen Charley en Harry daaraan doen? Tegen de rechtspraak van de opperheer kan niemand op en dus zal Minous hier nog een tijdje moeten blijven. De twee beloven haar dat zij binnenkort weer op bezoek komen en dan misschien wel een halve makreel meenemen. Die makreel jatten ze dan wel bij de visboer hier verderop. Zo bespreken ze gedrieën.

Buiten gekomen lopen Charley en Harry de hoek om en gaan in het hoge gras liggen luieren. Hun gesprek gaat onder andere over de cursus gedragstherapie die Harry gedwongen moest volgen en waar ze nu samen hartelijk om lachen. En die Minous?

“Ach: die bekijkt het maar lekker daar in dat gevang. Ellende genoeg mee gehad en eigenlijk zijn wij best blij dat zij opgehoepeld is.” OordeeltCharley.

Daar moet op gedronken worden, vinden de twee en dus afmars naar de melkbar. Barhond Yvette staat al in de deur opening te roepen naar Charley en Harry en wenkt het duo naar binnen.

“Doe ons maar een dubbele.”Zegt Harry, die vandaag in een opperbeste stemming is.

Is die opperbeste stemming een voorbode van aankomend onheil? Daar komen wij misschien een volgende keer wel achter.

©Alley Cat.

 BOODSCHAPPEN DOEN.

Kijk dat zijn nou dingen waar ik niets aan kan doen. Als mamma Leen met haar postzegel languit over de planken glijd van het pad dat door mijn grasveld loopt heb ik maar een goede raad voor haar en dat is “L.E.E.R-T.O.C.H-.E.EN.S.-L.O.P.E.N.

Die duikelaar dat is me toch een Sjaantje Travoltera, die kijkt ook nooit uit waar ze loopt, die struikelt nog over een herfstblad, echt wel.

Verleden week willen de dames boodschappen doen, dus Leen pakt altijd een partij tassen wil je niet weten, dus vertel ik het maar niet, maar het zijn er vier. Die vier tassen doet ze samenproppen en ik weet dan al dat die vier tassen gevuld en wel terugkomen wanneer zij geboodschapt hebben, ja sorry Leen gebruikt altijd dat achter de grens woord maar dat snap ik niet vandaar dat dit toch iets beter te begrijpen is voor ons leken toch? Dus als zij terugkomen met volle tassen heb ik het helemaal naar mijn zijn, behalve die ene keer dat ik voor de klapdeuren zat te kijken naar het uitladen van de boodschappentassen en ik wist al dat het geregend had dus het was even binnenblijven totdat alles een beetje droger was. Alleen die rot planken blijven glad, Leen weet dat wel, doch met haar ene dichte oog ziet zij alles een beetje boel van de schuinige. Dus ik denk ook het houten pad naar de hut toe, kan niet anders want om zoiets stoms als Leen te doen!! Hoewel ze heet Leen en ze doet vaak stomme dingen dubbel dus die ezel die zich aan dezelfde steen stoot kan zij best zijn…

Leen loopt met twee tassen door het hekje en ja hoor daar begon de breake dance al, voet voor voet en shake it baby riep ik voor het ruit terwijl ik meedeinde met eigengemaakte rockmuziek.

Zij draaide en gleed uit en maakte een plakkaat van links naar rechts en van voren naar achter, maar wel die twee tassen vasthoudend schoof ze plank voor plank richting de hut, gillen naar Claudy  “Claudyyyyyyyyyyy hééééééé’lllppp effe ik glijd steeds weg op die pokkeplanken”

:”Ja ga er dan naast lopen”, riep mamma Claudy terug die nog rustig en met de rug naar Leny toe de rest van de boodschappen in de kruiwagen ( is die slim dan) deed. Totdat ze zag dat brekebeen Leen de vogeltjesdans op geheel eigen wijze aan het uitvoeren was en ik geloof niet dat de vogels in de takken het er mee eens waren want een der vogelaars liet uit woede een vieze klodder wit spul op haar nieuwe zwarte jasje vallen. Toen waren de rapen gaar hoor!

“Nou etterletter,kijk nou eens wat die knakker doet, zit ik onder de vogelpoep!” Woest was Lena de Pena, die zelden kwaad te krijgen is hoor, maar nu waren de rapen gaar ( wat dat ook moge zijn)

“Ach dat haal ik er straks wel af, ik heb dat vlekkenspul toch meegenomen”, sprak mamma Claudy geruststellend naar Leen en sjeesde haar voorbij met haar kruiwagen, Leny ondertussen glijdend en wel even een tikje het gras opduwend in de hoop dat ze daar bleef lopen voor haar eigen veiligheid. Verkeerd gedacht mamma Clau, je kent Leen toch? Die volgde de kruiwagen, maar Claudy had gewone klompen aan en kon makkelijk op dat hout lopen doch Leen met haar piepprofielschoentjes niet natuurlijk. Daar begon ze weer met haar breakedance hoor, van links naar rechts en andersom, ik miste een beetje dat line dance, je weet wel met die kouwbojhoedjes op en allemaal in de rij op een lijn.

Ik lag werkelijk in een deuk achter de ramen, als zij mij zo zag zou ik echt de hele dag niet naar buiten mogen dus nu kwam ze wel dichterbij dus moest ik even in de plooi met mijn poezelige gezicht en net doen alsof ik het zielig vond anders kreeg ik niets lekkers, want ze nam altijd wat lekkers mee voor mij,  ja je bent een slijmerd of niet, ik val in de eerste categorie.

Uiteindelijk  kwamen ze binnen en ik zag aan die postzegel van Leen dat die echt wel de volgende dag met spierpijn rond zou lopen.

Ze was nog net niet gevallen, maar de dag was nog niet om, ik had het nog niet gedacht of ik hoorde me daar een knal!!

Wat denk je..Nou wat denk je???

Loopt Leny zo de wagen in, schuift de boodschappentassen door de wagen naar de kasten toe en voor ze het weet struikelt ze over de drempel van de deur,

Ligt ze languit in de wagen, met haar postzegel in een tas en haar voeten net buiten de deur.

Ben je dan een reservebelg of ben je een reservebelg

Claudy kon je bijeen vegen van het lachen en mij net zo hoor, Leny ook wel alleen klonk het wat holler omdat ze met haar kanis in de volle tas met boodschappen zat,

Toen ze haar hoofd optilde kon ik dat geluid verklaren,

Zij was met haar grote neus midden in een bak magere vruchtenyoghurt gevallen  en zo een dunne verpakking kan daar dus net niet tegen, Niet tegen zo een neus als Leen heeft.

Dus vanavond gelijk na het eten wordt het toetje vast magere yoghurt met bessen, min één, want een van die bessen zat op de neus van Leny, die telde niet meer mee.

Ja het is altijd leuk als die twee boodschappen doen, vooral als het geregend heeft en Leen haar verkeerde schoenen aantrekt in het kader van de houten laan naar het hek toe.

Als die leert lopen, geloof mij hang ik de vlag uit,…

Huggies van Charley

HALLLLLOOOO CHARLEYYYYYY!!!!!!!!!

Crimmeneel zeg, wat een baggerweer de afgelopen dagen! Da's niks voor mij hoor, al die nattigheid. Ik weet wel, wassen doe ik mezelf met de regelmaat van de klok, maar niet zoals mijn vrouwtje dat doet. Die gaat onder een soortement van waterval staan en wordt dan weer schoon. Nou mij niet gezien hoor.

Maar ik dwaal af........ Ik zal toch mijn rondje door de wijk moeten doen ondanks dat baggerweer. Al was het alleen maar om die muziekmuts te gevertellen dat ze alleen maar herrie mag maken op momenten dat ik niet aan mijn schoonheidsslaapje bezig ben. Als zeer gerespecteerde buurtkater moet ik er wel op mijn best uitzien, anders gaat mijn reputatie eraan. Da'k nie weet wat 'reputatie' betekent, maar vin het wel mooi klinken.

Bedenk me in enen dat onze Jan vorige maand zijn hemeldag had en dat ik hem nog steeds mis. Dus Charley, assie hum daarboven tegenkomt, geef hem dat een koppie van mij!

Dat ewas het voor deze keer, want het vrouwtje wil haar letterblokjesmachien weer trug.

 Pootje van Polleke en diejen Belg.

Ende om niet te vergeten hoe ons Janneman eruit geziet, hier heb ik ene fot achtergedrukt van vrouwke, die heeft er zovele, die ene miste zij eg nie hoor...

Het gele gevaarte.....

Wil je lachen? Ik heb Leen een kunstje geflikt, nou man, dat was even een drama in pocketformaat. Maar gelachen dat ik heb. Zal het even vertellen. Je weet dat alles wat leeft, groeit en bloeit, daar moet je van Leen gewoon van af blijven, lekker met rust laten. Dat doe ik meestal wel trouw, alleen dan als zij in de buurt is. Maar zodra Leen naar binnen gaat, kijk ik even of ze op zeker binnen is, en dan begin ik te feesten. Feest in de tuin. Dus laatst zat ze lekker te lezen aan de achterkant van het huis, onder het afdak, heerlijk aan de tafel met een bak koffie en haar eeuwige sigaret.

 Ze lette totaal niet op mij. Nee, logisch, ik had laten blijken dat men mij kon vertrouwen door in de tuin te blijven en niet weg te lopen. Dus  toen Leen bezig was met niets doen, had ik het ontzettend druk met en wesp. Dat kreng zat in een bloem van een mooie plant van Claudy, en alles wat van Claudy is daar moeten ze gewoon met hun vier poten van af blijven. Klaar, ik heb gezegd. Ik zat dat zo’n poosje aan te kijken en was benieuwd wanneer die wesp eens op zou gaan zouten. Die gele rakker bleef maar in die bloem zoemen, dus wat mij betreft kon het ook een bij zijn.

Weet ik het verschil tussen die twee, ik ben ook maar een eenvoudige kat! Ineens duurde het mij te lang, ik gaf die rakker een knal voor de kop, maar al wat gebeurde was dat er een paar blaadjes van de bloem afvielen. O jee, dat was niet de bedoeling. Ik keek even schuin naar Leen, maar die zat gelukkig nog met haar neus in het boek. Toen de wesp gewoon doorbleef zoemen en plukken van die bloem, gaf ik hem weer een knal voor de kop, maar helaas er vielen weer wat blaadjes los. Ineens zat ik tussen de planten, ik dook op die klutwesp, gewoon vergetend waar ik was.

Ik vond gewoon dat hij te lang in mijn mama’s spullen zat te neuzen. Met een linkse directe, een rechtse uppercut knalde ik hem uit de plant. Yes, ik had beet, want ineens zat hij onder mijn linkervoorvoet. Ik gaf hem nog een jetser voor zijn kanis, en hij lag kncok-out op de rug, zijn vier poten spartelend omhoog. Maar dat gezoem hield niet op, ik werd er mesjogge van. Leen keek op, en zag mij.

 ‘’Charley, wat doe jij nou, ga uit die planten, kijk nou eens wat je gedaan hebt.”

 Zij stond op en liep op mij af, maar ik ook niet gek, pakte die brommer van een wesp tussen mijn mooie lipjes en sjeesde naar de keuken, alwaar ik hem op de keukenvloer deponeerde, verbaasd kijkend naar die gele bromfiets, die nog steeds spartelde, met zijn vier poten nog in de lucht. Dat kreng was niet klein te krijgen.

En net toen ik hem nog een uppercut wilde geven, gooide Leen roet in het eten. Zij kwam in de keuken en brulde naar mij: ‘’Laat dat beest met rust, kijk nou eens wat je doet luppo, geef hier.”

Ik snapte er eigenlijk niets van want Leen is als de dood voor alles wat bromt en vliegt en steekt. Dus verbaasd keek ik omhoog, (ja ze is nou eenmaal groter dan ik) en zag dat zij de vliegenmepper pakte, ze wipte dat gele gevaarte erop en liep ermee naar buiten. Ik erachteraan. Wilde toch even weten waar zij met mijn buit heenging.

‘’Zo ga maar lekker even bijkomen,” en met die woorden zetten ze mijn vijand op een plantenblad. Die is gestoord hoor!! In ieder geval leefde hij of zij nog en was waarschijnlijk in de stress geschoten van mijn aanval. Moet ie maar geen wesp worden!!Maar Leen had weer een leven gered, ik zat beteuterd naar die graftak te kijken, die eindelijk weer rechtop zat op dat blad. Uit de stress, maar geloof mij nou maar, ik krijg hem nog wel een keer en dan knijp ik in één keer zijn angel uit zijn kont. Zo lekker puh...

Love en huggies van Charley

 Familie Kneus en Co.

Nog eentje uit de oude doos van Charley. Let niet op zijn tikfouten, want zijn Zwols was toen nog niet zo goed...Maar ja, leer dat een kat maar eens..

Het zal weer eens niet waar zijn. Dus wel. Waddeffe zal bij het begin starten anders snap je er natuurlijk weer helemaal geen sprietgras van.

Mamma Claudy moest wat tegels verzamelen om een plaatje te maken voor de veranda, dat is een ding voor ons huisje en dan kan ik daar op liggen lekker in de schaduw en Leny mag dan in een schommelstoel met gitaar en koubooihoed op de avond inzingen.

 Zag het plaatje al helemaal voor mij, maar wat nog erger was het aangezicht dat écht voor mijn neus plaatsvond. Hier een kleine impressie van grote mensen met kleine stomme dingen. 

“Clau als je nou even die hamer geeft dan sla ik die tegel vast plat!”

“Nee Leen daar moet je even mee wachten meis, ik moet eerst alles waterpas leggen voordat ze in het zand gaan , laat mij maar!’ En Mamma Claudy haalde gelijk die tegel uit Leens poezelige klauwen, want die breekt nog een lucifer in duizend stukken, kun je nagaan als je ziet hoe een gebroken steentegel eruit ziet? Niet te filmen.

Het stond mij niet aan dat ik het woordje “waterpas”hoorde, want water betekende nat en dat is nou net iets waar je bij mij dus niet mee aan hoeft te komen. Buiten het feit dat ik dat water nou niet in een pas zag liggen, want ik zag geen water. En nergens liep er een pas.

“Maar recht is toch recht?” zeurde die bolle weer.

“Krom is krom!” kreeg ze als antwoord. Ach mijn moeder Claudy is ook zo slim hoor, want iets dat krom is kan ook nooit recht zijn, dat moet zelfs Leny weten, maar die is ook niet een van de snuggere op deze aardbol. Zij is niet het lampje van Willy Wortel, want als zij het lampje was dan had Nederland al tien keer een stroomstoring gehad. Zo slim is Lena.

Maar ze kan lekker koken, dus daar is ook wat voor te zeggen. In ieder geval zie ik deze twee belegen dozen sjouwen met tegels voor het plaatsje bij de veranda. Het zou een plekje worden waar dan ook de barbekjoe zou komen te staan.  Dat is een vuurmand en daarop flikkeren al die mensen vlees, kijken in de rook of alles goed gaar is en dan lekker smullen???Nou geef mijn happie maar aan de koeien aan de overkant, want door al die rook kunnen ze beter gratis hoesttabletten uitdelen. Nee dat barbekjoe-gedoe is niet mijn ding,  trouwens ik krijg ook haast nooit wat. Alleen als Leen me onder de tafel ziet dat gaat er nogal eens een stuk kipfilet onderhands. Lijkt dan net alsof we aan het dealen zijn met verboden dingen want Mamma Claudy wil dat gebedel niet hebben. Kom nou, ik vraag er niet om, ik kijk alleen heel lang naar Leny totdat ze zo nerveus wordt dat ze spontaan alle sauzen op haar witte T-shirt laat vallen en mij uiteindelijk toch maar een stuk vlees toewerpt. De lieverd.

Dus terwijl die dozen aan de leg zijn met die tegels kijk ik vanaf mijn schuilplaats ( onder de zonnebank van Mamma Claudy) zo veilig als het maar kan die hele show zo aan. Ik zie Leen lekker rood aanlopen, want pijn in de rug of niet maar als ze iets wil tillen en het lukt niet zoals ze wil gaat ze het juist doen. Haar straf?? Twee dagen kromlopen en extra pillen voor de pijn, die doos leert het echt nooit. Maar ze pakt 6 tegels tegelijk, ik hoor Claudy nog net roepen: Nee, je gaat zo achteruit en je moet naar voren!”

Te laat, want wat ik voor mijn ogen zie is nog nooit op de televisie vertoont, dus ik heb weer een film voor niets gezien. Pakt Leen die stapel met 6 zware tegels op, ik zie dat zij ze tilt tot aan haar hoogte waar haar korte broekje een elastieken ding heeft dat alles bijeen houd en zie haar zo in een keer een duik naar achteren nemen met stenen en al, terwijl ze toch naar voren moest volgens het gejoel van Mamma Claudy.

Daar lag een stapel gebroken stenen met daartussen ergens ene Lena die met een paar zwarte knietjes en rood hoofd boos keek naar al dat steen om zich heen. Wilde zij zichzelf begraven, of zo?

“Kijk nou eens wat je gedaan hebt, nou komen mijn tegels niet uit!” mopperde Claudy

“Hoe gaat het met je schatje? Nou het gaat goed hoor dank je, alleen zijn mijn knietjes wat geschaafd, mijn armen liggen gezellig open van de schaafwonden, mijn kat kijkt mij lachend aan en vrouwlief zeurt dat haar tegels nou niet meer kloppen. Met mij gaat het goed dank u!”

Die bolle was woest natuurlijk en om haar domheid en om het feit dat zij nu extra werk had om weer zes tegels ergens anders vandaan te plukken want anders klopte te telling van Mamma Claudy weer niet en dat is een Mientje Precies, wil je niet weten.

“Kom hier help ik je even overeind!” Kijk en dat had Claudy nou net niet moeten zeggen, want ze is net geopereerd, heeft een nieuwe heup en denkt dat ze alles weer kan. Nu kan ze al veel maar iemand optrekken met nog een partij gruis op haar wit/grijze T-shirt?

Dus wat ziet mijn lodderig oog? Juist, ineens liggen daar twee belegen dozen midden in het zand tussen de tegels en de knie van Mamma Claudy ( de enige goede nog) wordt rood.

“O wat doe je nou?” hoor ik Claudy roepen.

“Ja dat is lekker, jij trekt mij toch op, je ziet toch dat die stenen nog op mijn tieten liggen?”

Gaan die twee daar liggende bonje maken wie er nou wat en waarom, maar voorlopig lagen ze daar tussen de gebroken tegels, midden in het zandpad en de rubber hamer stond rechtop in het zand te wachten totdat hij de eerste tegel in de straat mocht meppen.

Voorlopig waren deze twee belegen dozen even bezig om op te staan, het gruis weg te poetsen en te zien dat het witte T-shirt als grijs uit de bus kwam, Leen met rode benen en een rood hoofd en Claudy mopperend naar Leny dat ze ook altijd alles stukmaakte wat heel was.

Ja maar daar moet je ook Leen voor heten, die sloopt nog iets als ze er naar kijkt. Soms lijkt het net die Gulie Meller die ook dingen laat bewegen en alles stukmaakt, lepeltjes en zo…

Al met al is het een mooi plekje geworden hoor, maar niet voordat Claudy voorstelde dat Leny maar achter haar boek of achter haar leppie mocht gaan zitten, Claudy deed het kleine stukje wel alleen. Dat kleine stukje is wel even 8 meter lang en drie meter breed, maar voor mijn moeder is dat een peulenschil. Voor Leen is dat een gebergte beklimmen, maar dan is ze nog in staat om een lawine te veroorzaken. 

En ik? Ik lag dit zo heerlijk en relaxed in mijn eigen stulpje te bekijken en genoot, genoot van de dommigheid die mensen zo af en toe ( wat heet) over zichzelf afroepen. 

Leen is en blijft een ramp in pocketformaat en Claudebauw is nou eenmaal een doehetzelfster, mijn eigen doe het zelf gemaakte Mamma.

O ja en die veranda? Die staat er nog niet hoor, nog even wachten….Eerst even bijkomen van het tegelavontuur, de stumpers….

Mei 2014

Even eentje uit de oude doos van Charley.

Ik zal die bolle.

Momenteel zit ik voor de computer, met mijn achterkant (dat heet kont geloof ik in mensentaal) naar het scherm en kijk Leen met een vuile blik aan. Zo, midden in haar bolle toet. Net was ik nog even in de tuin, want madam moest de vuilniszak in de grote bak gooien, ja dan mag ik even mee. Maar zodra die doos weer binnen is moet ik mee naar binnen. Vind ik dus niet eerlijk.

Ben dus nu een tart-offensief begonnen, om maar te hopen dat ze direct zo boos wordt, dat ze mij de tuin inkukelt. Maar nee, ze gaat rustig voor haar pc zitten en probeert de kranten te lezen. Elke keer schuift ze mij opzij, en ik schuif natuurlijk direct weer terug. En nu ga ik het nog leuk vinden ook. Zij niet.

’’Charley ga nou eens opzij, ik kan mijn kranten niet lezen”, moppert ze op mij en tilt mij van het bureau af, zet mij op de grond, ik kijk omhoog naar dat grote mensenkind en spring weer vrolijk voor haar scherm. Zij tilt mij weer op en.... Je snapt het al, ik houd het langer vol dan Leen. Dat spelletje duurt toch zo’n zes of zeven keer op en neer tillen. En voor Leen is dit wel een goeie oefening voor haar spierballen, ze moet toch aan de training, dus waarom zou ik haar daar niet mee helpen. Charley het gewicht en Leen de heffer. Ja, dat klinkt wel.

Maar nu kijk ik momenteel nog steeds boos naar Leen en zij probeert die gaspijpen-nek steeds maar wat voor kant dan ook op te draaien naar het scherm, dan is zij haar pijltje van de muis weer kwijt. De lol wordt voor mij alleen maar groter, want ik blijf zitten. Zij is nu een beetje echt boos, staat op, kijkt woest naar mij en zegt dan: ‘’Je mag de tuin in, weglopen en nooit meer terugkomen.”

 Oeps, ze is echt boos.

Maar ik ben haar dan ook al een twintig  minuten aan het treiteren, en dat is erg lang lezen voor één klein krantenartikeltje. Niet dan?? Ik loop met haar mee de keuken in, zij doet wagenwijd die deur open en dan kijk ik naar haar op.

Zou zij het menen, nooit meer terugkomen? Waar moet ik heen, het begint net te regenen.

Uitdagend kijkt zij mij aan en zegt: “Ik geef je nog een halve minuut, dan gaat de deur dicht, Jan Verveel!”

O, nu is het echt hommeles in de hut.

Ik kijk haar maar lief aan en ga aan mijn brokjes knabbelen. Het is te koud buiten en te nat.

Zij doet de deur dicht, mompelt nog wat, maar dat kon ik niet horen, want ik knarste te hard op mijn brokjes en ze liep terug naar de pc.

Ik ben toen maar even boven gaan spelen, want stel je voor dat ze mij er echt uitmietert, nou dan sta ik er mooi op. Dan ben ik een zwerfkater, een uitgekotste van deze maatschappij. En dat wil ik niet.

Want ik heb het hartstikke goed bij mijn twee moeders, dus laat ik Leen maar rustig haar krantje lezen. Moet ze niet te lang over doen,

Want ze zit wel op MIJN stoel. Die pc stoel is van mij en mamma Claudy samen, daar heeft Leen niks op te zoeken. Dus als het mij allemaal te lang duurt, ga ik weer voor haar zitten, kijk haar met mijn mooie ogen aan en met telepathie moet het toch lukken dat Leen van die stoel af gaat?? Anders neem ik wel een cursus hypnose, kan ik haar hypnotiseren, zodat ze alles doet wat ik wil.......

Da’s zal lachuuuu worden.................

Groetjes en huggies van Charley.