Nou, hier was ik weer eventjes hoor.

Niet dat onze Leen nou toevallig al meer dan een jaar in haar luie nest ligt te ruften, maar dat ze niet kan lopen is best wel errug zielig toch? Als je haar nu ziet schuiven is ze al verder dan het begin van 2015 ( december de 22ste) Ik zag haar vanuit mijn wolk, die boven haar zweefde, zag ik haar zo naar beneden zwiepen. Zo de trap af, vergetende dat ze nog vijftien treden moest lopen. Maar op de een of andere manier was ze dat even vergeten.

Mamma Claudy moest haar bijeenrapen, slepen naar de voorkamer ( als je die twee zag lopen en slepen was het een slepstik hoor) Heeft ze toch een half jaar in bed gelegen, kon amper nog lopen. Ja, alleen met de krukken. Soms had ik een stille neiging om even een tikje tegen een van die stangen te geven, maar dacht er dan wel net op tijd aan dat ze omver kon knetteren. Kon het feest weer opnieuw beginnen, dus maar niet gedaan hoor.

Na een half jaar toch in een ziekenhuis beland, geopereerd een aantal keren. Ik ben er wel steeds bij gebleven, want ik wilde echt niet dat ze nu al bij mij boven kwam wonen. Nog even niet Lena, je moet nog veel te veel schrijven over al die lieverds die ik hier al bij mij heb. Even dat terzijde schuivende hoor. Maar het zij gezegd hebbende. 

Ik heb heel goed op haar gepast. Nu heeft ze wel een nieuwe heup die al eens vervangen was, maar dat ook even terzijde, nu begint dat gezonde been weer gek te doen. Niet dat er iets normaals bij die bolle gaat ( nou moet ik uitkijken, want ze is al 30 kilo kwijt. Al wat blijft is nu een kalkoenen-nekkie. Onze Lena probeert er wel de moed in te houden met mamma Clau, maar of het meevalt?

Zij ligt een kamer naast die van gabbertje Gerrit Kwakkel, de vader van Valentijn. Die gozer mist zijn pappa ook hoor. Leny ook wel, net als Tante Gerda en haar zoon Edwin en eigenlijk iedereen hierzo in Ijsselheem die hem ook meer dan een jaar verpleegd hebben. Maar de moed en kracht die Ome Gerrit had heeft hij zeker doorgegeven aan Mamma Leny, want die is net zo gek en dol als Gerrit was. Stelletje malloten hier.

Maar goed. Leny dus. Ik heb soms moeite om die kneus bij te houden. Die buien van die kneus, niet te filmen. Jantje lacht, jantje huilt. Maar met dat huilen valt het wel mee, of het moeten de bloopers zijn op de televisie die ze graag kijkt. Dan heeft ze maag en darmkrampen van het lachen en de tranen schieten uit haar d**s. Slip mag ze nog niet aan, want die wond van meer dan 25 centimeter heeft nog een stukje open. Vandaar even deze intieme mededeling. Die doos zegt toch altijd alles waarom dit dan niet? Zij heeft mij wel verteld dat Tante Carla ook overleden was, en de moeder van haar nicht en neef ( dus eigenlijk een tante? of schoonzus) Ik snap soms die regels van de mensen niet hoor, in ieder geval toen Rietje ook overleed was zij intens verdrietig.

In een zeer korte tijd drie lieve mensen die zij overleefd had. Snappen deed zij er niets van, met al die operaties en geklungel dat ze bij haar hadden en nog uithalen. En nou is het de laatste dag van het ouwe jaar, lekker mistig hier beneden. Hoop dat de dieren geen last van al dat kolerevuurwerk hebben. Wens al mijn lieve lezeressen en lezers een gelukkig en gezond 2017 en ik ga weer gezellig met Valentijn door de bocht hoor. Want Leen had mij verteld dat zij er toch weer een beetje zin in had om mij het woord wat meer te laten doen. Dus gewoon doen Lena!!!!!!!!

Love and huggies van Charley