44. Charley schrikt zich een hoedje. (zie voor deel 43, februari)

Charley gaat op weg naar die blaffende- en kwijlende rothonden uit het verhaal ‘De Rommelhemel’. Weet je nog? Onderweg kijkt hij nog eens bij de konijnen die hem daar zo dreigend aankeken, maar nu rustig in het gras blijven snuffelen. Cavia’s oinken er lustig op los zonder dat er ook maar iemand naar ze omkijkt. Helemaal achteraan zit een grote groene vogel op een stok, een stok die in een grote bak vast staat; met aan het uiteinde een voerbakje. Tobias staat er op dat voerbakje. Zou die groene vogel zo heten?

Charley merkt dat de vogel hem aankijkt en het lijkt wel of hij een knipoog geeft aan onze vriend. Van verbazing rollen de ogen van Charley bijna uit hun kassen en weer krijgt Charley een knipoog.

Via een omweg, tussen de blaf-woefsel rothonden en valse konijnen door, sluipt Charley naar die vogel toe en dan pas ziet hij hem heel erg van dichtbij. ‘Lorre’ krijst de vogel, en hij neemt gelijk een hap uit zijn voerbakje. Charley gaat zitten en slaat zijn staart om zijn pootjes. Gebiologeerd kijkt hij de vogel aan en vraagt zich ondertussen af wat dit voor een raar groen vliegding is. Kunnen vliegen en dan op een stok zitten. Raar zooitje is het hier.

Weer krijst de vogel, maar dan is het net of hij ‘Harry’ krijst. Nu zit Charley rechtop en zoekt oogcontact. De vogel draait zich om en kijkt Charley nu recht aan. Midden in Charley’s gezicht krijst hij ‘Ghharry … Ghharry …’ en hij lijkt daarbij nog te lachen ook. Nu is Charley het zat en hij miauwt naar de vogel: ‘Wat ben jij voor een raar vliegding?’

De vogel hapt weer in zijn voerbakje alsof Charley niet bestaat.

’s Avonds als het donker is doet Charley nog even zijn rondje door de gebouwen. Hij loopt door aarde donkere gangen van de abdij en hoort ineens een piepende deur. Verstijft van schrik blijft hij staan en luistert waar dat geluid vandaan komt. Een zwarte schim komt hem tegemoet. Charley kijkt ernaar maar kan moeilijk zien wie of wat het is, omdat het donker is en omdat de schim geheel in een zwart habijt is gehuld. Maar toch …: die oren, die ogen …. Charley kijkt nog eens gelooft zijn ogen niet en schrikt zich een hoedje.

Hoe dit verder gaat? Dat hoor je de volgende keer van mij.

©Charley.