Deze fotoserie kreeg ik toegestuurd van een lieve vriendin die ik hier een prominente plaats wil geven omdat maar weer blijkt dat de mens geen onmens hoeft te zijn wanneer het nodig is. Wij houden van dieren, zoals zij van ons houden, onvoorwaardelijk. En soms zie je de beloning terug in het redden van die onvoorwaardelijke liefde. Ik wil het jullie niet onthouden, zoals je ziet is hier de liefde voor het dier een pré, dan zou je willen dat iedereen dat in zich had. Zo een man die met gevaar voor eigen leven het kleine leven red van een te water gevallen hondje van een hopeloze vrouw die de weg volledig kwijt is. Gelukkig zijn de foto's een bewijs dat liefde onbetaalbaar is in welke vorm dan ook. Lieve Loes Flendrie bedankt voor jouw bijdrage in dit kleine artikeltje.

A great story with out words

This is the kind of stuff that

helps renew one’s faith in

the human race.

Loes Flendrie bedankt voor deze mooie en aangrijpende reportage, daar kunnen wij weer iets van leren als mens zijnde. Met emotie gekeken en vergeten was een Joran vd Sloot, het voetballen, de pijn in mijn donder, de kabinetsformatie die maar niet wil lukken, de beschuldiging van Harry Mens over het feit dat de Joden het kabinet willen runnen, de gotspe van die imbeciel.

Gebleven zijn deze beelden op mijn netvlies, want laten we eerlijk zijn, wij kunnen nog zo mooi dichten met z'n allen, maar hier valt niet tegen aan te schrijven dit is gewoon echte liefde.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Bedtoestanden deel één

Lig ik heerlijk in bed en met een kachel van een vrouw naast mij is het heerlijk toeven, zou je denken. Nou verkeerd gedacht hoor, bij ons is het al vijf jaar een show in bed, zodat de buren denken dat we elke dag en sexshow weggeven gevolgd door een striptease vol gelach.

Nou verre van dat. Vrouwlief heeft lange benen en ik van die korte stompjes, daar loop ik nooit de vierdaagse mee, want voordat ik aankom ben ik al versleten tot aan mijn heupen.
Normaal lepelen wij altijd, maar de laatste tijd wil zij altijd even neuzen. Kan zij zeggen, ik heb een gok van hier tot Tokio en zij is geboren volgens mij in Terneuzen, ook aardig bedeeld. Dat heb je met die Jiddische mensen, altijd goed bedeeld wat het neuswerk aangaat.

Ik lig op mijn rug en met mijn linkerhand langs mijn lichaam en mijn rechterarm boven mijn hoofd en dan uitgestrekt richting vrouwlief. Fout fout fout. Want door haar lange haren zit zij altijd klem tussen de muur en mijn elleboog, dus schuurt het lekker tegen de muur, alwaar de buuf slaapt ( of geniet, dat vertelt de geschiedenis niet).
“Auwwww haal je arm eens weg, mijn haar zit weer klem!”
“Ja Clau waar moet ik mijn arm anders kwijt?”
“Gewoon langs je lichaam!”

Dan draait zij zich maar om en als de kat nog niet gearriveerd is gaat zij met haar lange benen in de foetushouding liggen, knietjes in mijn maag als ik mij ook om wil draaien. Dat is me een passen en meten! “Ligt niet echt lekker Claudy, kun je wat opschikken?”
Ja natuurlijk wil zij dat, neemt gelijk het dekbed mee en ik lig met een koude achterkant met de knietjes in haar rug.
“Kun je misschien je knie uit mijn rug halen, ligt niet zo lekker.”
“Tjeemig wat zeur jij zeg”, mopper ik en ga dan maar weer op mijn rug liggen, zoekende naar een goede houding voor mijn armen.

Ondertussen is Charley de kater gearriveerd en loopt wat rondjes op het bed, zo over mijn gezicht ( ben alleen zijn voedermoeder) en kijkt even of zijn plekje al gladgestreken is, oftewel of hij in de schoot van Claudy kan liggen. Dit ritueel duurt zo een rondje of drie en ondertussen begint de spierverslapper van vrouwlief te werken en die gaat ineens dubbel praten alsof zij gezopen heeft.

“Lig je nou goed?, vraagt ze met dubbele tong
“Ja als jij maar stil blijft liggen, anders heb ik geen dekbed meer en ik ben blij dat ik mijn armen eindelijk in een goede stand heb kunnen rommelen !”
:”Ik heb nog geen nachtknuffel gehad van je”, ja hoor ik had het kunnen weten, dus daar gaan we weer. Kat van het bed, die boos natuurlijk, ik van mijn rug in de lepelstand en wachtende op kreun en gesteun van dronken droppie voordat zij zich heeft omgedraaid naar mij, want ik geef geen centimeter van mijn gewonnen terrein terug. Dus als ik mij om haar heen zou buigen zou zij met haar J-LO but gelijk een stukje meer bed pikken, elke dag weer dat ritueel, wij kunnen er verschrikkelijk om lachen. De buren niet, die vinden dat wij teveel keten zo midden in de nacht , ja als je geen klok kan kijken om elf uur is dat niet mijn schuld buuf, als je dit leest zal ik wel weer een riedel op de muur krijgen..

Uiteindelijk eindigen wij altijd in de lepelstand, met de kat in de schoot van Claudy en ik nog net niet op mijn houten rand van de hobbybak.
Er gaat geen avond voorbij of wij knokken voor de beste plaats in het eigen bed.
Maar als je goed bedenkt is er altijd maar één winnaar
En dat is onze kater
Charley the man in tha houzzzee.

``````````````````THE FACKTS OF LIFE ONZE AARDE.

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````