de maand  mei is er aan te komen hoor.....

````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Wat een maand weer.

 

De maand april was voor mij bijna het einde van mijn toch nog te korte leven. Door de chemo ( borstkanker) die ik kreeg eind april had ik de bijverschijnselen, botpijnen over je gehele lichaam, spierpijnen idem dito en af en toe wat neusbloedingen, ach wat, als ik maar beter zou worden, nog twee chemo's te gaan en dan verder met het programma dat men in petto voor mij had.

Nou en toen ging het even goed mis, ik ben dagen kwijt, mijn geest is op de loop gegaan met de tijd en door alert ingrijpen van vrouwlief heeft zij mij bij het Bethesa Ziekenhuis in Hoogeveen afgeleverd en daar hebben ze gevochtn voor mijn leven, mijn witte bloedlichaampjes waren gezakt naar comateus, 1.2 terwijl het normaal 4 of meer hoort te zijn, niet dus. Ikzelf weet er weinig van, had nergens last van, alleen maar slaap en veel bloedneuzen, niets zag meer wit, alles was rood van het bloed. Gelukkig na diverse dagen aan veel zakken met breed specrum aan antibiotica gelegen te hebben en het 3 x daags moeten eten met toezicht en drinken met die hap heb ik het gered.

Geschrokken? Ontzettend. Angst? Nogal, het zou zomaar weer kunnen gebeuren en dan zou ik niet weten of ik het zou halen, maar zou wel een van de kankerpatiente zijn die zonder pijn naar boven zou gaan, dat scheelt dan weer.

Nu ben ik waard een pijp tabak, kan nog niet veel, heb weinig goesting, ook de kracht moet volledig opnieuw opgebouwd worden in alle zinnen des woords, maar weet in ieder geval dat God mij genadig was die avond dat ik in de nacht bijna leegbloedde en toch hulp genoeg om mij te redden van een wisse dood.

Al die lieve mensen op al die sites waar ik ook voor schrijf, al die mails, telefoontjes, smsjes noem maar op, honderden reacties, ik schrok me rot toen ik mijn leppie opendeed en gelijk maar weer dicht. Al die post, ik kon het even niet aan, nu ben ik al zover dat ik de tuin rond kan lopen en afgepeigerd op de bank in het chalet kan ploffen, toch weer een rondje gewonnen.

Zo zie je maar weer, zo ben je het haasje en zo ben je de wolf die denkt dat de wereld alleen bestaat uit roofdieren..

Ik kies toch voor de haas, die is snel, gebruikt de tijd wel en als de haas moe is, gewoon even pauzeren

©leny kruis

INEENS ZIT JE IN DE OUWE TIJD.

 


Klik voor een vergroting               1

Naarmate je ouder wordt begin je steeds meer aan de tijden van vroeger te denken, gelukkig hebben veel mensen dat omdat ik al dacht dat ik er weer een bijverschijnsel bij zou krijgen door al dat gif...Maar die mazzel heb ik dus nu van mezelf, toch noch iets dan..

 

Het valt mij op dat het weer tegen mei aangaat, voor onze familie was en is dat nog een beladen tijd. Wij hebben door ons Joods zijn zoveel familie moeten missen, het enige wat bleef waren enkel foto's die er jaren later bijgewerkt konden worden, zodat je toch en idee had hoe je oom of tante of oma of opa eruit zag.

Wat ik nooit zal begrijpen, als kind al niet en nu nog niet, vier mei is alles in het teken van gedenken, oorlogsfilms altijd op herhaling, en vijf mei overal muziek, vrijmarkten, feesttenten in de avond. De ene dag zit je te janken en te hopen op de oude films dat je een bekend familielid ziet in de oude films van de kampen die ik ondertussen kan dromen, de andere dag wordt er overal feest gevierd.

Toen enkele jaren geleden allochtone jongeren met gedenkkransen gingen voetballen werd dit groot uitgemeten in de kranten, er werd niet bij gescheven of gemeld dat er tientallen amsterdamse jongeren van joodse afkomst ook een verbouwing in diverse moskeeén hebben gehouden als tegenwraak. Dat is de kiem ingesmoord om geen opstand in de tijd te krijgen. En die jongere allochtonen zijn hier geboren, hier op school gegaan en hebben zich aan de regels van het huis te houden die hen onderdak verleent. Ik heb gejankt van onmacht bij dit bericht.

Nu ik steeds lees dat jongere allochtonen weer van plan zijn om de gedenkplaatsen te verpletteren en mensen daardoor te kwetsen moeten ze zo lekker doorgaan. Dan ben ik toch bang dat ik een PVV doos ga worden Ik moet het niet in mijn hoofd halen om in Marokko te vragen om een huis als katholieke kerk te mogen verbouwen, word ik gelijk het land uitgezet..

k hoop dit jaar op een normale 2 minuten stilte voor de zigeuners, de joden, de zwakzinnigen en debielen, de homo"s, de verzetshelden, die hun leven wel of niet gewild gaven voor onze vrijheid, die wij nu zo langzamerhand wel weer gaan inleveren aan andere mensen die ons dingen op willen dringen waar niemand op zit te wachten.

En dit alles in de naam van Jaweh, GOD.BOEHDDA, JESUS, ALLA....En verrek al die namen betekenen maar een ding GOD!!

©leny kruis

April 2011

Mens/Dier'..beest

Wat wij ''mensen'' elkaar niet aandoen, elkander vermoorden, vernietigen, beledigen, gewoon elkaar uitroeien. Wat wij 'mensen'' toch voor beesten zijn....niet te verwoorden.. Maar het ergste vind ik dat ik mij vaak schaam, als ik zie hoe de 'mens'' omgaat met de dieren, de natuur, de grond waarop wij lopen, waarop wij leven, het gras is niet van ons, wij mogen het zaaien, maar het is ons geleend.De dieren zijn nog altijd superieur aan onze domheid. Wie denken wij wel dat we zijn!!
Wie geeft ons het recht om op de olifant te jagen, de apen, de tijgers, de honden en katten te verwaarlozen, te verminken, te verbranden....Wie geeft ons dat recht om uberhaupt wat voor dier dan ook pijn te doen. De zee is van de vissen en wij mogen daar iets uit lenen, en niet alles nemen.

Wij mogen slechts genieten van de natuur, want die is geschapen voor de eeuwige mens en dier.
En die droom duurt nog steeds veel te lang. Die droom wil ik houden. Kan ik later nog altijd vertellen hoe een olifant eruit zag, of een gorilla, of....of...en....en....Mogen wij mensen niet eens diep nadenken over wat wij onze kinderen meegeven aan erfenis over die natuur? Ik vind van wel. En als ik mijn nichtjes en neefjes later nog kan vertellen hoe een olifant met de hele familie door Afrika trekt op zoek naar water en voedsel, als ik hen nog kan vertellen dat er in Arika nog Gorilla's in grote groepen leven....dan pas kan ik tevreden als mens geleefd hebben.

Tot die tijd moet ik helaas vaak opmerken bij weer een slachtpartij van bijvoorbeeld de zeehondjes, dan moet ik helaas weer hardop zeggen
'''Wat kan ik mij soms schamen dat ik 'mens'ben."
En dan vraag ik mij in stilte af "Wie is hier het beest?"

©leny kruis