-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit is ooit gebeurd, niet zo lang geleden, eind 2007, met de kerst, eentje om nooit te vergeten, al was het alleen maar dat ik voor het eerst aan een echtscheiding dacht....

Rondje Amsterdam.

Leuk, de eerste kerstdag gezellig vanaf ons vakantieadres naar mijn nicht in Amsterdam samen de kerst vieren met mijn zieke zusje en nog een vrijgezelle nicht en neef. Dus mijn altijd op zeker spelende vrouw had thuis al 2 routeplanners uitgeprint met de kortste en makkelijkste weg naar het adres in Amsterdam waar wij zijn moesten vanaf ons vakantieadres.
Zekerheid voor alles. Liep bijna op een scheiding uit.

Ik zou rijden en vrouwlief zou mij bijtijds de routes aanroepen: “Links die en die afslag”, of “Nou moeten we Amersfoort aanhouden en dan bij..”…Alles ging redelijk tot zeer goed, wij zagen de eerste borden al met het magisch woord Amsterdam dus wat was er nou makkelijker dan kerst te vieren, temeer daar wij om 10 uur vertrokken waren.

Vrouwlief brulde met de radio top 2000 mee en ik, ik lette op de borden zover als het kon in de mist. Wat een pokkeweer zeg. Hoor ik ineens naast me;
”Ik zie geen borden meer."
“Nee, Clau die zie ik al heel lang niet meer, wel iets van Bovenkamp of zoiets, maar Amsterdam is zeker verzonken in de grachten” mopperde ik.

‘Nee Leen, we zitten verkeerd, ik heb een afslag gemist” mompelde een verslagen vrouw naast mij. Zij wist dat ik uit mijn dakkapelletje zou gaan, temeer daar zij altijd de weg goed aangaf en nu juist bij de belangrijkste afslag even niet opgelet hebbende door die elk jaar weer terugkerende top 2000, waar zij niets van wilde missen. Wel een belangrijke afslag, want als we die hadden gehad was het vijf minuten van het huis van mijn nicht.

‘Kun je niet even keren” vroeg vrouwlief hoopvol doch tegelijk dom kijkend om zich heen omdat dit nogal het een en ander aan blik en dodelijke schade met zich mee zou brengen als ik zou doen wat zij voorstelde.
“Ja, ik ga effe keren hierom, midden op de weg. Kijk dat zit daar met twee printjes en kan niet lezen”, onredelijkheid van mijn kant ten top. Maar ik was al gespannen door het slechte weer en het idee dat ik heel Amsterdam door moest kruisen om nog enigszins op tijd bij het diner aan te komen zag ik zwaar in.
“Zal ik even bellen dat we er aan komen” probeerde Claudy de boel nog te redden.

Ik reed maar gewoon rechtdoor totdat ik een ANWB bord zag, en riep naar mijn liefste ”Wat wil je dan zeggen, dat we nog op de snelweg bij Verweggistan zitten of zo?” Het weer werd steeds slechter en mijn bui was de kerstgedachte al ver vooruit. Ik zat al in het nieuwe jaar met mijn gedachten. Geboren en getogen in Amsterdam, een klutafslag missen en je zit gelijk waar je net niet wil zitten. Dat is het huidige Amsterdam, dus ik heb echt geen heimwee meer.

Mijn mobiel ging af en ik hoorde vrouwlief tegen mijn zus zeggen “Ja dat komt omdat ik de verkeerde afslag opgenoemd had, ik geloof dat we nu richting Volendam gaan!” Het harde gelach van zusje Wilma klonk als een donderslag in mijn oren door dat blikken lulijzer.
‘Ja, ga jij ook nog effe lachen muts vraag liever hoe we bij jullie komen, ik weet nou helemaal niet meer waar we zitten!”
‘In de auto!´ schreeuwde zusje Wilma door het lulijzer.

Vrouwlief vond het maar wijzer om op te hangen en wij zouden wel de weg vragen wanneer we een taxichauffeur tegen zouden komen. Maar inderdaad als je er eentje nodig hebt, net als de politie, dan zie je ze niet.

Ineens zie ik iets bekends voor mij. Prompt stond ik boven op mijn rem en gelukkig zat vrouwlief in de beugels anders konden wij die beroemde autoglasservice bellen voor een nieuwe voorruit.
“Ik zie het al, we zitten aan de andere kan, kijk ze staan allemaal voor het raam naar ons te zwaaien!”

Even werd het rood voor mijn ogen, had ik meer dan een half uur in de rondte gereden op dezelfde weg die leidde naar het woonhuis van nichtlief. Ik kon op dat moment vrouwlief wel kelen, gelukkig niet gedaan anders was ik nu weduwe geweest.
Uiteindelijk kon ik de auto voor de deur parkeren na eerst nog enige rondjes gereden te hebben doordat we aan de verkeerde kant van de weg stonden. Maar ach een kniesoor die daar op lette. Ik stierf ondertussen van de honger, had al een hele zak met pepermunt opgegeten dus maagpijn zou ik zeker niet krijgen.

Het was een fijne en gezellige en ontzettend leuke late kersmiddag en late avond, want wij durfden niet bijtijds weg te gaan, omdat wij al zo laat aankwamen. Ja, het is niet te doen hoor om 10 uur in de ochtend te vertrekken en dan om 2 uur in de middag aan te komen. Ach ja, gegoede gasten komen laat.
Ik heb in ieder geval na de kerstdagen gelijk een tomtom aangeschaft, geen print meer voor mij. Nu laat ik die doos de weg maar brullen door de auto, ik rijd niet meer en gelukkig waren we op de terugweg binnen 2 uur weer thuis.
Vreemd dat de terugweg altijd sneller gaat wanneer je ergens heen moet. Hebben jullie dat nou ook?

©LENY KRUIS

Deze vond ik té mooi om aan mij voorbij te laten gaan, ook jullie mee te laten delen, hoe wij met z'n allen eigenlijk in de maing genomen worden, met wat aanvullingen van mezelf is de rest via internet tot mij gekomen. Lees en verbaas uzelve over de onrust die deze regering ons in de schoenen schuift.

Ik heb besloten om een brief te schrijven.

Geachte Inspecteur der Belastingen,

Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken of ik mijn belasting over 2011 nog wel kan betalen. Mijn financiële positie is door de crisis en de bezuinigingsdrift zeer onoverzichtelijk geworden. Door de vele verschillende wetten en belastingen ben ik inmiddels zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewoond, uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet waar ik aan toe ben, hoe ik moet zijn en of ik er nog wel ben.

Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor: Milieubelasting, Inkomstenbelasting, Vennootschapsbelasting, BTW, BPM, Precariobelasting, Loon -belasting, Onroerendgoedbelasting, Overdrachtsbelasting, Staatsbelasting, Straatbelasting, Rioolbelasting, Grondbelasting, Wegenbelasting, Verzekerings-belasting, Beursbelasting, Weelde-belasting, Gemeentebelastingen, Dividendbelasting, Successie-belasting, Hondenbelasting, Vermakelijkheidsbelasting, OZB, Toeristenbelasting, Parkeer-belasting, Precariobelasting, Forensenbelasting, Reclame-belasting, Baatbelasting,

Roerendezaakbelasting en begraafplaatsrechten. En verder voor: Tabaksaccijns, Benzineaccijns, Kwartje van Kok, Gedistilleerd-accijns, Zegelrecht, Registratierecht, Invoerrecht, Statistiekrecht, Reinigingsrecht en wat er nog meer aan rechten zijn.

Ik ben verplicht bij te dragen aan: verplichte pensioenregelingen, WAO, AOW, AWW, WW, WWV, en tal van andere 'weeën'; Alsook aan Ziektegeldverzekering en Zorgverzekering.
Ik betaal ook netjes: Liggeld, Staangeld, Parkeergeld, Tolgeld, Sluisgeld, Schoolgeld, Inschrijfgeld, Lesgeld. Ik ben ook aangezocht of zelfs verplicht bij te dragen voor: Dierenbescherming, Vrijheidsbond, Kankerbestrijding, Astmafonds,Nierfonds, Leprafonds,

Kinderbescherming, Geheelonthoudersbond, Rampenfonds en het Begrafenisfonds enz. Tevens is de druk groot om als steun te dienen voor: het Rode Kruis, het Groene Kruis, Het Wit-Gele Kruis, Het Oranje Kruis en een regenboog van andere Kruizen.

De regering en anderen die mij in haar naam regeren, hebben mij zo geregeerd, dat ik niet meer weet wiens eigendom ik ben. Ik ben verplicht, verdacht, verhoord, ondervraagd, berispt, beboet, bekeurd, bestraft, bekeken, onderzocht, nagegaan, gecontroleerd, gezuiverd, ingesloten, uitgesloten, verwisseld, ontbonden, gecommandeerd, ingeschreven, uitgeschreven, doorgelicht, ingelicht, voorgelicht, opgelicht en heen en weer geschoven.

Ik heb tot nu toe een groot deel van mijn leven doorgebracht met het invullen, uitschrijven, overschrijven, halen en bekrachtigen en tekenen van formulieren. Ik heb reeds honderden malen verklaard, dat ik ben geboren en waar en wanneer. Maar men schijnt mij slecht te geloven. Ook voor actiecomités, bonden, fondsen, verenigingen, clubs, instellingen, instituten, organisaties en stichtingen schijn ik een onuitputtelijke bron te vormen voor het verschaffen van G E L D en het bevredigen van iemands tegenwoordige en toekomstige wensen en behoeften van het menselijk ras.

Ik ben verplicht voor een Energie Keurmerk te betalen voor ik mijn huis mag verkopen. Het enige wat mij nog aan het leven bindt, is mijn nieuwsgierigheid: WAT KOMT ER NOG MEER? Dat is dan misschien het betalen van milieuheffing op een biefstuk? Omdat het milieu vervuild wordt door de uitstoot van gassen door het rund. Dan voel ik door mijn schoenen heen, wat de volgende stap zal zijn, dat ik straks verplicht ben een snuffelpaal aan te schaffen voor in mijn huis. Om mijn eigen uitstoot te meten en daarover ook milieubelasting te betalen. Hoe moet het dan met mijn Ventiolin pufjes die ik nodig heb voor mijn astmatische bronchitis? Dat valt natuurlijk ook onder de mileuvervuiling? Maar dat hoor ik t.z.t. hog wel van u nietwaar?

Meneer de Inspecteur, zoals u ziet, kan ik tot mijn spijt mij nauwelijks nog veroorloven om te leven, laat staan om nog meer te betalen.

Hoogachtend,
Een belastingbetaler.

(bron internet met aanvullingen van leny kruis)

DAN BEN IK EVEN STIL.

De post knalt de gestuurde brieven met een klap op de mat. Ik loop gelaten naar de deur om het op te pakken. Heb het niet zo op post, zeker niet de eerste drie maanden van het nieuwe jaar. Dat betekent altijd: verzekerings rekeningen, blauwe enveloppen die je behoort in te vullen, in ieder geval geen leuke post, als we al post krijgen. Tegenwoordig gaat alles per bank. Lekker sociaal, niet dus Want in een bank kon je nog wel eens een praatje maken met de andere klant, nu kijk je over je schouder als je ergens staat te pinnen. Hoezo wij zijn een sociaal volk??

Dan zie ik een brief van mij uit Groningen. Ze hebben ooit een DNA genen test bij mij gedaan om te kijken of ik nog meer kanker kan verwachten en waar, zo ver is men al in de wetenschap, gelukkig voor mij.

Als ik de brief lees voel ik ineens dat ik toch nog tranen heb, daar staat het. De dood van mijn moeder aan Kanker, mijn zusje, mijn broer ( binnen 2 jaar) mijn tante, neefje, ikzelf op mijn 25ste aan schildklierkanker, komt eens in de miljoen bij vrouwen voor dat men schildklierkanker krijgt, ik won de prijs en was de miljoenste.

Zie ik bij hartfalen mijn vader staan, een oom die in Auswitz is overleden aan een hartaanval, gelukkig voor hem. De andere familieleden hadden niet die mazzel, zij werden vergast.

Al die namen en feiten staan daar als zwarte droge letters, het papier wordt heerlijk nat van mijn opgeluchte tranen. Voor mij geen eierstokkanker, geen tweede borstkanker want ik heb gelukkig het gen niet, kan mijn twee nichten die het wel wilde weten geruststellen voor de toekomst. Dat houd niet in dat ik onder controle moet blijven, nog steeds ben ik herstellende van borstkanker met uitzaaiingen (twee operaties) geen nierkanker. Maar wel dat ik mijn leven lang een patiënte blijf bij de oncoloog. Ik was een toevallige passante die wéér werd getroffen door het virus dat je gelijk neerplant in het voorportaal van de dood.

Nou niet in mijn leven, ik ben nog aan het herstellen en bezig met het Herstel en Balanceprogramma, dus mij krijgen ze echt niet voor de poort van Petrus, ik heb nog zoveel te doen, wil nog in de bossen hossen met mijn fototoestel, heerlijk foto's maken in de natuur. Stukje gezondheid opdoen in het groen. En mocht er toch weer ergens een uitzaaiing zitten, dan gaat het mes er gewoon weer in, als het kan. Zo niet, dan hebben ze tegenwoordig medicatie die het gezwel kan inkapselen, dat geeft natuurlijk garantie tot aan de deur van de apotheek.


Maar met dit goede bericht kwam er zoveel emotie naar boven, alleen omdat ik de namen en data van mijn zusjes en broer en ouders las. Dat deed even zeer. Ik vroeg mezelf een moment af: Waarom moesten zij het wel ondergaan en ik niet?"

Ja wat ondergaan, ik loop ook die lange weg nog, ben nog lang niet aan het einde van de rit. Maar ik fiets verder, elke dag een beetje meer. Mijn lymfeoedeemarm is een cadeau dat mij altijd zal blijven herinneren aan het feit dat ik borstkanker heb en straks kan ik zeggen: "heb gehad."

Maar die arm, ach het is elke dag even een getrek en gesjouw voor mijn vrouw, ik krijg al overbelaste schouders aan een kant en natuurlijk echte spierballen, aan de andere kant is mijn arm natuurlijk een slappe hap. Maar na zo een positieve brief kan mijn dag niet meer stuk, laat ik nou voorzichtig zijn, want ik roep altijd de verkeerde Goden op mij af.

GELOVEN ZE HET ZELF?

De regering wil 1 April afschaffen. Het hoe en waarom was mij geheel niet duidelijk in het nieuwsbericht, maar het lijkt mij wel wat.

WEER EEN VRIJE DAG ERBIJ.

GEEN WERK AAN DE WINKEL, VOOR HEN DIE EEN BAAN HEBBEN

GEEN KALENDER DIE NOG 1 APRIL AANWIJST

GEEN VERJAARDAGEN OP 1 APRIL

GEEN, ja wat eigenlijk. Hoe dom is deze regering om een dag in het jaar af te schaffen?

Door de enge grappen die er uitgehaald worden? Zoals een bom bij een Synagoge of een bom in een gracht midden in de stad? Kost de Gemeenschap heel wat centen, maar ach het is 1 april dus het mag.

Daarom wil men waarschijnlijk deze dag afschaffen, hoe onbenullig kun je zijn?

Maak je lekker druk om de begroting die jullie steeds maar groter maken, in plaats van te regeren zitten jullie gezellig in het Catshuis op onze centen te beknibbelen, maar dat er niets goeds uit voort kan komen staat al bij voorbaat vast.

Een Rutte die alles weglacht met de lach van de winnaar, een Verhagen die altijd als een strenge Opa zijn mond maar houd en een Wilders die helemaal niets te melden heeft.

Dit is dus onze regering, die straks met een leeg blaadje bij Big Brother Brussel aan zal moeten kloppen met rode oortjes vertellen dat zij niet echt weten waarop te bezuinigen.,

Mag ik wat tips geven?

Wat te denken van Defensie—we zijn toch niet in oorlog? Dus ook geen spionagetoestellen aanschaffen bijvoorbeeld.

Wat minder aan de arme landen, dat is een bodemloze put, ze maken elkaar van onze centen af en de minderheid aan burgers worden gewoon afgeslacht. Waar is Amerika nou? O ja natuurlijk er is daar geen olie.

Wat minder subsidie aan de : Kunstenaars” die 2 maal per jaar hun stukken in moeten leveren en die gaan de kelders van de Rijksgebouwendienst in. Vult zo lekker op.

Mijn lijst zou nog veel langer zijn, maar is slecht voor mijn bloeddruk.

Ik zou zeggen, draai lekker die Zorgverzekering terug naar het oude ziekenfonds, toen ging het gewoon goed, gooi die managers eruit die toch niets te doen hebben, minder het aantal ambtenaren die alleen vergaderen om te vergaderen in kleine steden, de bovenmoot lekker putjes laten scheppen.

Nou mijn eerste blog voor de maand april is een feit, have fun deze maand, geniet van de zon en de frisse lucht.