Wij weten het allemaal natuurlijk gelijk. Zij heeft een overdosis genomen, heeft teveel gesnoven, kortom binnen een uur had Google 558 artikelen binnen over de dood van Witney Houston, net zo een hypesyndroom als bij Amy Whinehouse, bij Michael Jackson, bij Elvis Presley nog veel en veel meer informatie over de pillenslikkerijen en de snuiverijen, de magere en de té dikke en de dronken artiesten, kortom alles werd luid en duidelijk met beeld en geluid via You Tube nog eens goed uitgemeten.

Laat ik dan mijn mening eens geven, geheel op eigen titel.

Allen hadden de verkeerde vrienden rondom zich, doordat zij steeds maar moesten presteren, acteren, op de been voor het volgende interview, de kranten te woord staan, de televisieprogramma's aflopen, de party's niet te vergeten om vooral maar te laten zien dat alles goed met je gaat. Rust is een woord dat je niet kent, dus zoek je eindelijk rust in je vrienden die je wel helpen om rustig te worden. Het begint met een pilletje om te slapen, dat worden er twee, krijg je voor je ontbijt nog even een pilletje om goed wakker te worden want je hebt over een uur een afspraak voor je nieuwe cd, onderweg nog een pil voordat je gaat luchen, kan je de middag heerlijk door. 

Voor je het weet zit je aan de medicatie, uppers and downers, grootgoed in het artiestenwereldje, als we de coke niet vergeten, daar word je goed slank van hoor, want honger ken je niet dus eet je niet.

Wij oordelen maar, doch vergeten hen te veroordelen die al dit leed naar hen toebrengt, zij die over hen moeten waken, zodat ze goed blijven presteren. Gooi mij niet voor de voeten van:  "Ze hadden toch een keuze kunnen maken, ieder is verantwoordelijk voor zichzelf!"

Tuurlijk, maar in de hectische artiestenwereld word je geleefd, die zogenaamde vrienden die je wel helpen, je manager, je platenmaatschappij, je person assistent die overal voor moet zorgen, ook dat je bui goed blijft. Dat zijn op een gegeven moment je dealers geworden, die willen dollars zien, die willen dat je doorgaat met geld aan jou verdienen, anders zijn ze allen hun baantje kwijt.

Nu zijn wij iconen van de zangwereld kwijt, wij als fans kunnen alleen maar de bittere pil van machteloosheid slikken als we het nieuws horen.

Rust allen in vrede, ik draai nog steeds jullie cd's en de familie maakt de centjes wel op. Maar de echte erfenis zit toch in mijn hart, de puurheid van de zang, de echtheid van het begin, toen alles nog gewoon was. Gelukkig heb ik dat mee mogen maken. Helaas ook het verval van allen hierboven beschreven.

Al wat blijft is een mooie herinnering

Thank you for the music.

©

leny kruis

_________________________________________________________________________________________________________________________________

Toch even Britt ertussendoor.

Ik had het laatst over televisieprogramma’s met een vriendin, over de nagemaakte hooggeprezen en uitgemolken programma’s die de kijker tot vervelens toe doet kijken. Ik dus niet, zonde van mijn tijd. Goede programma’s worden een ondergeschoven kindje helaas, want die zijn er wel degelijk.

Wat te denken van Frozen Planet van de BBC? Een documentaireserie over de natuur die zijn weerga niet kent. Met genoegen laat ik Animalplanet even voor wat het is en fiets retour Nederland 1.

Ik ben geen “Boer zoekt vrouw” type.

Ik ben geen “Boer zoekt boer’ type

Ik ben geen Voice nummer zoveel type ( ik wacht op de Voice van de OPERA)

Ik ben geen soaptype, mijn leven is al een soap op zich, hoef ik op de televisie al die ellende nog eens door slecht geacteerde mensen tot mij te nemen.

Ik zat een keer te zappen ( wie niet) totdat ik bij Net 5 kwam die een programma had dat heette: “Meiden  in de Jungle” of zoiets, in ieder geval ik bleef hangen. Ik bleef hangen op een stel meiden, die zo van elkaar verschilden dat het castingbureau een vette 10 krijgt van mij.

Daar zat een jongedame uit Purmerend in, zo puur natuur, eerlijk, open, oprecht, totaal geen fake en lekker gebekt. Haar naam is Britt Dekker. Een genot om naar te kijken, die zonder smurk en zonder verbeelding iedereen even de waarheid zei zonder mensen te kakken te zetten. Lekker recht voor de raap en heerlijk naïef kwam zij bij mij over. Zij had mijn hart gestolen door haar “gewoon zijn”. Met dit soort van programma’s die tot op het bot worden uitgemolken was deze toevallig een serie die herhaald werd ( zag ik later pas) Ik vroeg mezelf even af onder welke steen ik al die tijd geleefd had, wat een humor had ik hier gemist zeg.

Zij won het programma en ging huiswaarts met 30.000 euro, heerlijk, kan ze eindelijk haar eigen paard kopen wat haar droom was. Zij is zo open, heeft in ieder geval een fucking vet nummer opgenomen, want om met haar eigen woorden te beginnen: “Ze denken dat ik zingen kan, dus hebben we maar een cd volgezongen, leuk joh!” Mijn Amsterdamse hart smolt van deze toon die zij hierbij liet horen, geen opsmurk, maar gewoon wie zij was. Niemand meer en minder dan Britt Dekker die Hilversum en consorten veroverde met haar gewoon zijn.

Ik heb haar inmiddels in diverse programma’s mogen zien, waar ze als “dom blondje” te gast was, maar gelukkig kwamen ze van een koude kermis thuis. Al geeft ze nog weleens domme antwoorden op makkelijke vragen, iedereen lacht hierom en zij kijkt dan stoïcijns naar de quizmaster, zij snapt niet wat er fout aan haar antwoord is. Maar dat is haar kracht, haar gewoon effe normaal doen weet je, fucking vet is haar stopwoordje. Ergens las ik dat ze een eigen programma kreeg, ik kan ook op een zoekmachine kijken, maar dan is voor mij misschien de verrassing eraf. Nee, deze pure meid red het wel. Ze heeft in ieder geval de Havo afgemaakt, dus zo dom is ze niet, ik heb alleen de lagere school vijf jaar mogen bezoeken, voor de rest waren mijn 5 zwemdiploma’s niet genoeg om het te redden in het bedrijfswezen. Zij doet het goed, kwam in de Playboy, kreeg gratis een Nokia Phone, diverse radioshows nodigden haar uit, kranten en bladen struikelden over haar.

En haar twitters zijn voor mij heerlijke kost om te lezen. Zo zie je maar dat gewoon ook gek en leuk kan zijn.

Gelukkig zit er een knop op mij TV die ik aan en uit kan zetten, maar geheid dat deze aan blijft staan als onze Britt Dekker weer even langskomt. Dan weet ik gewoon door haar mimiek dat we weer een knaller krijgen, al bedoelt zij het nooit zo. Slimme meid die op haar toekomst bediend wordt. Van mij mag ze. Ik geniet van deze ster op eenzame hoogte die met alles tevreden is wat er op haar pad komt en zich niet gek laat maken. Typisch Amsterdams, heerlijke humor, gewoon een puur mens. Eindelijk geen geldwolf die dom doet voor de centjes maar gewoon zichzelf is en blijft.  Als tiener in 2011 uitgeroepen ligt er in 2012 nog veel leuks voor haar te wachten, ook voor hen die fan zijn geworden van een blonde meid die zomaar ineens (helaas) als blonde Tokkie ergens werd afgeschilderd, jammer want dat is ze zeker niet.

Ik ga ook niet schrijven dat ze klasse heeft, maar dat ze puur en ongenaakbaar op nummer een mag blijven staan van mij is buiten kijf. Het is voor mij gewoon een Fucking Moordwijf.

EINDELIJK WAT LUCHT AAN DE LINKERKANT.

Ik ben weer volop aan het tikken, eindelijk zijn mijn zwachtels van mijn linkerarm af. Wat een handicap is dat zeg, je kunt niet lang tikken met een hand, want dan overbelast je de rechterschouder, dus nu kan ik even zonder handje in de kous mezelf even overwerken door overal en nergens de schade in te halen. Zeker hier op de Smackbox heb ik wat verzaakt zeg.

Maar ik hoop het dagelijks goed te maken met mijn onzinnige onzin en mijn gedichten en verhalen, ook van anderen natuurlijk, vergeten we Peter en Gerda en Mel en Mike niet wan die blijven trouw insturen.

Dat ik er een rommeltje van maak door mijn taak niet naar behoren te doen, omdat ik dit voor mezelf heb opgelegd naar de lezers toe is mij zelf een doorn in het oog. Maar ik heb de doorn eruit geplukt dus we gaan gewoon door met ons feestje. Wel in de lymfeoedeemkous + hand, doch meer mobieler dan een zwachtel. Ik zou zeggen, leun lekker achterover en laat de letters maar tot je komen, geniet van wat wij te bieden hebben. Gewoon lekkere teksten en leuke en goede verhalen.

Groet van een kneus

foto Marjo Stolk