De herfst is al weer bijna voorbij en ik als Mien met de korte achternaam kom nog even een blogje maken over een van de mooiste natuurvrschijnsels in de herfst. Lekker vlug zou je zeggen, maar aangezien deze maand ook de maand van regen en drup en zonnenschijn en griep is, heb ik dit allemaal mee mogen maken.

Zelfs vrouwlief lag (ligt nog) in de lappenmand, hebben weinig gedaan deze maand, behalve de eindeloze bezoekjes natuurlijk naar de oedeemtherapeute, de pedicure en af en toe naar huis voor de huis en om te laten zien dat wij nog leven.

De pade zijn al langzaam aan het bruinen, als het droog is knettert het zo lekker onder je schoenen, alhoewel de meeste bomen nog heerlijk groen zijn hoor.

Afgelopen dagen was het hier dan ook ruim 20 graden, zo niet warmer. Voor mij eindelijk de gelegenheid om weer eens in de bossen te klossen.

Dat werdt het ook, klossen. Door de vele regen die er was gevallen, de bomen nog volop in het blad, ja dan is het weinig droog op de paden.

Dus als een kruip en sluipmoordenaar liep ik te zoeken naar objecten om een mooie foto te maken, met gevaar voor eigen leven. De modder maakte het mij niet gemakkelijk.

Maar ik bleef gelukkig staan, ben deze reis niet gevallen, heb nog wel spierpijn van het geforcceerde lopen, maar ach, voor een goede foto doe ik alles.

Dit is het begin van het einde van de groene tijd, de boompjes worden al bruin, de planten zakken als een natte dweil richting de aarde. En de eekhoorns zijn al voor de winter bezig om de laatste nooitjes uit de grond de knagen.

Kom maar op met die winter, ik wacht erop. Dan kom ik echt niet meer buiten als het niet moet, want dat lopen van mij met mijn x benen gaat nog steeds niet zoals het zou moeten zijn. Maar ach, net als alle vier seizoenen heb ik ook alle tijd.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

TOEN WAS HET HERFST

Kijk, als ik daar aan denk, dan schiet ik gelijk in een dip. Dan is Toen was er ineens die walgelijke storm die over Nederland raasde. Wij hebben er hier weinig van gemerkt. Alleen vandaag vallen wij in de prijzen zo te horen buiten.

Momenteel zitten we in de bossen en horen het ruizen van de bomen en zie je de bladeren vallen, een lekkere hoosbui maakt dat je voorzichtig moet lopen buiten op het gras anders kun je zo met je neus in een molshoop vallen. 

Meneer, of Mevrouw Mol is er weer en heeft het hier hartstikke druk, ondanks dat wij maatregelen hadden genomen met een grote pieper in de grond, verleden jaar al, ijzeren prikker van de saté erbij geplaatst zodat we dat ding terug konden vinden. Mol gaat heen, vrouwlief legt een stenen pad aan en de prikker is een zoekplaatje, zo ook de pieper, want die is aan vervangende batterijen toe dus daar zit 35 pleuro leeg te wezen in de natte grond.

En de mol? De molt gewoon lekker verder, is teruggekomen nadat de batterijen zekere leeg waren, kan toch niet anders.

Ik hou van de herfst, met zijn prachtige kleurschakeringen, het groen dat je langzaamaan ziet verkleuren tot een regenboog van zachte mos en roodbruine bladeren.

Ook de mens veranderd merk ik. De een vind dit soort weer heerlijk, de ander schiet hevig in een dip.

Niet doen, gewoon lekker over je heen laten komen, want het is nu al tijd in de winkels voor de speculaas, de chocoladelettters en als je nog een maandje wacht zie je de eerste kerstkransjes al liggen en ben je aan het shoppen voor de Sint en Kerstman.Mamma Leen ineens Mamma Tottaloss

©

LENY KRUIS