ALWEER EEN MAAND VOORBIJ.
Alweer een maand verder, zo gaan we langzaamaan de herfst tegemoet. Hoewel de temperaturen nog heerlijk zijn, zeker in de middaguren en je heerlijk buiten kunt zitten met een boek voor je snuffert en gezellig een bakkie koffie erbij, dan kan mijn middag niet meer stuk.
Na gisterochtend helemaal al niet meer.
Moest ik voor een botscan van de oncoloog even op de weegschaal en ik heb zo een haat aan die krengen, een fobie is er niets bij. Maar aangezien ik twee maanden geleden al het leed dat zwaargewicht heet voor mijn kiezen kreeg, vond ik het nou niet echt nodig om nog eens op zo een kreng te gaan staan.
"Ik weeg 150 kilo zuster, twee maanden geleden al gewogen bij de huisarts in verband met mijn suikerziekte."
"Ja, dat krijg je he, suikerzieke patienten zijn meestal slank!"
Ik kon mijn wurgneigingen onderdrukken bij dat serpent van een zuster, die had zeker gisteravond geen beurt van haar vent gehad, ik baalde en moest toch op de schaal staan toen zei nog even een doodsteek gaf.
"Door je overgewicht krijg je suiker hoor!"
"Ik kreeg het als cadeautje van mijn borstkanker zuster,"mopperde ik terug.
Dat kon volgens haar helemaal niet, dat was voor het eerst dat zij dit hoorde. Ik kon haar wel kelen op dat moment, maar toch op dat kolereding, dus ik kaarsrecht, hoofd naar beneden, maar zonder mijn bril zie ik alleen zwarte streepjes en vage nummers.
"138 kilo"
"Nee, dat kan niet!'
"Ja, ik zie het toch, ga er eens af, even de ijk er overheen, want deze schaal gaat maar toch 150 kilo!"
Zij ging met een of ander digtaal ding er overheen en schoof de schaal een stukje verderop, ik er weer ongelovig op en ja hoor, 138 kilo.
Zij nog een andere schaal bij de buren gehaald, een digitale, dus die woog 138,58 of zoiets aan, in ieder geval was ik eventjes in twee maanden 12 kilo kwijt. En dat met een sleepbeen, veel rusten, niets doen dus. Toen moest ik het wel geloven.
Dat stuk chagerijn van een zuster kon mij toen niet blijer maken met zo een bericht en die hele scan, onprettig in de lig, maar het maakte mij geen moer uit, ik was even gelukkig dat ik toch afgevallen was, alleen al door het feit dat ik vanaf mijn 12de al aan allerlei dieetjes zit en nu ben ik 60 en zit nog de calorietjes te tellen, krijg er een kunstkop van. Dus als je niets doet val je dus ook af..
Dat witte stuk ongeluk van de botscan heeft in ieder geval mijn dag goed gemaakt, want ik ga mezelf niet afvragen waar het overgewicht nou gebleven is, als ik daar aan begin word ik gek, als ik dat al niet ben.....
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
SPANNENDE DAGEN.
Voor mij worden het spannende dagen, de verkoop van mijn boek, niets te klagen. De recensies van hen die het al gelezen hebben doen mij blozen, ik wil dan ook deze reacties hier allemaal neerzetten, zodat een ieder ziet dat ik niet zit te overdrijven.
Van een ding ben ik zeker overtuigd, ik ben geen persoon die graag overmatig in de belangstelling sta. Ik heb een grote toeter, overal en nergens op de sociale media.
Ik was vroeger een mensen-mens, maar na mijn ziekte ben ik het liefst alleen met mijn vrouw.
We hebben natuurlijk ook diverse miskleunen aan "zogenaamde vrienden" gehad en dat hakte er bij mij goed in.
Ik ben een echte kreeft, als ik jou mijn vriendschap geef is dat voor altijd en niet alleen wanneer jij mij nodig hebt. Ik heb niemand nodig, behalve mijn vrouw, ik heb altijd mensen om mij heen gehad, feesten en partijen meegemaakt waar de stoelen van de buren nog geleend moesten worden, het huis was te klein.
Maar nu met het succes van dit boek
DIT MOET IK KWIJT" heb ik het toch af en toe knap benauwd als een krant mij belt om zelf een stuk te schrijven over mijn boek en over het aanschaffen ervan. Over het feit dat een grote drukke winkel mijn boeken op de toonbank in de verkoop doet omdat het een doelgroep wil bereiken.
Omdat velen die het hebben gelezen tot tranen toe geroerd waren en ook gelukkig de humor hebben gelezen.
Ik ben eigenlijk best trots dat ik dit met jullie mag delen, mijn vaste lezers, mijn fans die nu met grote getalen mij laten weten hoezeer zij mijn werk waarderen,
Hé, ik ben toch een mensenmens!!!!!!!!
**************************************************************************************
PAPPA
Waar ik die vroege ochtend wakker van werd en huilend vanuit mijn kamertje dat ik deelde met mijn jongste zusje, ik weet het nu nog niet. Gooide de deur open, rende door het piepkleine halletje zo de voorkamer in, nog steeds huilend naar mijn moeder rennend.
Daar zag ik bij het raam mijn oudste broer zitten, hij huilde stil voor zich uit. Mijn Tante Martha zat als een wezenloze naast mijn oudste broer. Om hem te troosten en Oom Bart zat met mijn moeder te praten. Eigenlijk zat de hele kamer vol, maar ik zag op dat moment dat ik huilend binnenzeilde alleen hen, Dat is mij bijgebleven en het intense verdriet dat je kunt hebben als je moeder vertelt dat pappa dood is. Hij lag nog in bed, was in zijn slaap gestorven en ik wilde hem zien.
Ik wilde zeker weten of mijn gabber er niet meer was. Dus aan het handje met mammie mee de slaapkamer in, daar lag mijn vader vredig te slapen. Ik raakte hem even aan, van binnen schreeuwde ik als het ware dat hij nou maar wakker moest worden. Hij moest naar de markt toe en was al te laat.
Mijn moeder sprak zacht dat ik pappa gedag mocht kussen als ik wilde, maar dan moest ik mee het kamertje uit, want de dokter kwam zo.
Ik gaf een kus op zijn ochtendbaardje, allemaal stoppels, zijn mond was gesloten en toch leek het alsof hij zo wakker kon worden. Wat lag die man daar vredig dood te wezen, terwijl ik van binnen kapot ging.
Mijn moeder haalde mij bij mijn vader weg en ik rende gelijk naar boven, daar sliepen de oudere meiden. Ik ging gelijk naar J, die sliep toen met Anne de oudste van de meiden in een kamertje rechts van de overloop. Het eerste wat je zag als je daar binnen kwam waren de foto’s van Sissi, Rex Gildo en al die modeartiesten in die tijd, allemaal op briefkaartformaat.
Ik rende naar binnen en voor J kon zeggen dat ik eerst moest kloppen riep ik huilend naar haar dat pappa dood was. Zij gilde “nee!!" en dook gelijk onder haar dekens.
Die dagen erna zijn voor mij een aaneenschakeling van losse herinneringen, mensen die kwamen en gingen, een vrouw van 41 die toch nog met jonge kinderen het leven zo goed en zo kwaad als het ging door liet gaan. Mijn meligheid op school, ik was zo vervelend als een kind maar kan zijn in zo’n stemming. En het feit dat ik nu tegen vriendjes zei dat ik half wees was, ja dat klonk wel. Al wist je echt niet wat de echte inhoud daarvan was, ja dat je een van je ouders verloren had.
De begrafenis daar was ikzelf niet bij, die dagen weet ik niet eens meer, omdat mijn jonge leven volledig in het niet ging bij het overlijden van mijn vader. Waar moest ik nou heen als ik vrij was? Ik kon niet meer naar de markt, want pappa was er niet meer. Mocht ik nou nog op judo, op gitaarles, op.....Ja, ik had zoveel wensen , maar heeft niet elk kind van 10 dat?
Wanneer dit zich allemaal afspeelde? Nou vandaag op 20 augustus 1963, dus dat is 47 jaar geleden. En vaak mis ik hem nog, wat vaak, dagelijks. Ik zeg zijn foto gedag en ondertussen zeg ik zoveel foto’s gedag elke morgen dat ik in een kreet maar iedereen gedag zeg die mij al verlaten heeft....Pappa zou vandaag 88 geweest zijn.
Dus vandaag hou ik het maar bij het eeuwige kaarsje dat ik elk jaar brand, voor zijn verjaardag op 7 januari en voor zijn sterfdag op 20 augustus....Meer dan dat kan ik niet doen, want ik heb hem niet meer, maar mis nog elke dag mijn ouders. En als je als ik zonder vader opgroeit, weet je wat een zegen een goede vader kan zijn.....En dat was hij, een jonge vader van 41.
Pap ik heb je maar 10 jaar gekend, maar dat waren de tien mooiste jaren van mijn jeugd...
Bedankt pap en o ja daarboven...ik denk aan je vandaag...
**************************************************************************************
En dan komen de reacties.
En dan komen de reacties van hen die het boek, bijna allemaal in één ruk hebben uitgelezen. Als ik ze lees voel ik mijn hoofd al rood worden.
Van emotievol tot ademloos in een ruk uitgelezen.
Van aanbevelingen naar anderen totaan lieve spontane berichten, van krop in de keel tot tranen van het lachen.
Dit boek bevat voor velen een boodschap die ik met een gewoon woord alleen voor een volle zaal zou kunnen vertellen, wel met het boek erbij natuurlijk.
Er is in die twee jaar nog zoveel mee gebeurd, als ik alles op zou schrijven zou het echt een tranendal worden en daar had ik geen zin in, omdat ik zelf weet als patiente dat niemand hier op zit te wachten. Ik zie op veel websites dit boek en de E-boek versie voorbijkomen en sta nog steeds in de top 3 van bestverkopende boeken. Ben ik trots?
Natuurlijk ben ik dat, niet zo weinig ook. maar ook het feit dat het meer mensen naar mij toe lokt die met vragen zitten die ik uit eigen ervaringen kan beantwoorden is voor mij al een geruststelling dat ik er toch goed aan heb gedaan om dit boek te schrijven..
Groet van leny
Maak jouw eigen website met JouwWeb