2014

      Peter Verbeek.

www.prlwytskovsky.punt.nl

www.smackbox.eu

======================================================== 

En speciaal voor de Fries talige lezers en sters:

        Noflike Krystdagen en   

       in protte Lok en Seine

     yn it Nije Jier 2014

                                            Peter  Verbeek                                                     www.smackbox.eu

                                      www.prlwytskovsky.punt.nl

 ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

KERSTKOORTS AL AANWEZIG?

Nou bij ons dus wel, in ieder geval de cadeautjes liggen al boven, voor mij en zeker voor mijn vrouw. Het hele jaar geven wij elkaar weleens spontaan een cadeautje, maar met kerst moet je even vragen wat ze wil. Gaan we..

"Schat, wat wil je voor je kerst?"

"Nou, mijn luchtje is bijna op, ik zou wel Van Gils willen."

Nou was ik verleden week in Douglas geweest met haar en schrok me te pletter van al die prijzen, alsof je bij een museum voor rijken bent beland. Het goedkoopste wat ik zag was 24.95 euro en dat was voor de douce. Nou we hadden al genoeg spullen voor de douce, dus na wat luchtjes hier en daar gespoten te hebben, liepen we stinkend als een verwende koe de winkel uit. We waren daar gewoon even om ons te  verrijken met lekkere luchtjes. Doen we wel vaker hoor. Valt dat eigenlijk onder proletarisch winkelen, nee toch??

Dus uiteindelijk hier bij ons achter in de winkelstraat een winkel binnengestapt en zij kocht haar Van Gils, ik betaalde en wij gingen richting huiswaarts. Dacht ik.

"Je moet nog even kaas halen,"zei vrouwlief. Dus ik naar de kaashal en zij dook een andere winkel binnen, om natuurlijk voor mij een cadeautje te kopen. Lekker spannend, niet dus!!

Loop ik langs die winkel toen ik klaar was, word ik ineens in mijn kraag gevat en de winkel ingetrokken waar vrouwlief net naar binnen stapte. Of ik even af wilde rekenen, want ik had al het geld in mijn zak en zij had niets meegenomen.

Dus ik naar binnen en betaalde mijn cadeautje, had gelijk gezien waar ik al heel lang naar zocht. Pakken ze het in, tasje erom heen en weg wij.

"Dat is altijd leuk met jou hoor, jij kiest je eigen cadeautje uit, ik mag betalen, dan doe jij lekker verrast als je het thuis uitpakt."

Kijk, zo gaat het al meer dan 10 jaar, ik vind het wel komisch, want ik hoef nooit te prakizeren wat ze wil, ze zoekt het zelf op, geeft het aan mij en ik mag betalen...Ook een manier. Thuisgekomen wilde ik gelijk natuurlijk mijn luchtje uitpakken. 

Nou, mooi niet dus, want het tasje met de 2 cadeautjes gingen mooi naar boven, wachtende op kerstavond.

Ik heb ineens toch wel zin om kerst een beetje te vieren. Kom maar op. 

Bij mij is de kerstkoorts aangeslagen, gelukkig maar bij vrouwlief ook. Alleen de kerstkaarten, daar doen we al jaren niet meer aan, is haast niet te betalen, temeer daar die zogenaamde kerstzegels 39% duurder zijn geworden. Al opgevallen? Moet je maar eens bij kassa.nl kijken...De stelletje zakkenvullers...

In ieder geval wensen wij U en de Uwen een zalige kerst en een gelukkig nieuwjaar.

©

leny kruis

EN!! STAAT JOUW BOOM AL???

Dit is onze digitale boom dit jaar, misschien ook de volgende jaren als God het wil. Voor ons is kerst eigenlijk elke dag een kerstdag. Daar hoeven wij geen boom voor te hebben, geen vreetpartijen, geen dure kleding aanschaffen en je maandsalaris opnieuw de lucht inschieten voor het nieuwe jaar. Buiten de ongelukken die er dan gebeuren en de dieren die een oorverplettering tegemoetgaan, zou ik graag zien en horen dat mensen ook aan deze kleine flutdingen denkt wanneer het zover is.

Wij sturen al jaren virtuele groeten naar onze kennissen die een feest vieren. Hoewel wij van huisuit een stuk verwennerij zijn gewend en wij vroeger wel kerst hier in huis vierden, is er nu eigenlijk geen reden meer toe. Wij hebben gewoon die twee dagen een dag van spelletjes bij elkaar, net zoals we het hele jaar eigenlijk bij tijd en wijle doen, wij eten altijd wel lekker. Maar alleen dit jaar staan wij altijd wel even stil bij wat wij niet meer hebben.

Kan het niet altijd kerst zijn? Kan het niet altijd vrede op aarde zijn, in mensen en welbehagen? Als je de karretjes in de supermarkt ziet, vraag ik mijzelf heel dom af: "Waar zit in hemelsnaam die armoede in Nederland? Die is er wel, maar mensen schamen zich. 

Dus als iemand jarig is met de kerst, dan val je mooi in de prijzen toch?

Maar bedenk dat er altijd mensen zijn die kerst met een zwart randje vieren, rood op de bank of giro staan, om vooral niet aan de kinderen te laten merken dat het even moeilijk is om juist dat te kopen wat even niet te betalen valt.

Als de jeugd momenteel niet zo verwend was, waren de ouders ook niet zo wanhopig op zoek naar geld voor de kerst. Als er nog ouders zijn, kunnen Opa en Oma gelukkig even bijspringen. Zijn die er niet, dan wordt het een sobere kerst. Laten we met die gedachten even stil staan bij hen die het eigenlijk niet hebben maar het verstoppen voor de buitenwereld. Iedereen weet eigenlijk al van iedereen wat af. Moeten ze dan ook nog in je portemonee kijken? Liever niet.

Dus de kerstkaarten, dat zijn meestal pakjes van 10 kaarten, aanschaffen en dan de kerstpostzegels, met koopavond en een lijstje met kadootjes, even de stad in en je arm kopen. Want je wilt niet dat mensen en kinderen zien dat het betalen met pijn in je hart gaat.

Maar met de kerst in het vooruitzicht is het pais en vree in den lande. In de meeste huizen zag ik al een boom, de straatverlichtingen en de winkels zijn al volop in de kerstsfeer. Ik ook, net zo goed hoor. Alleen zonder boom, zonder versieringen, gewoon wat we elk jaar eten, alleen wat lekkere hapjes. Dat mag toch wel met kerst? Laat mijn suikerziekte maar de zoetwatervishoofdpijn krijgen, laat mijn carcinoomcellen even het heen en weer krijgen, ik heb er lang genoeg voor geleden. Nu is mijn vrouw aan de beurt met haar nieuwe schouder. En een lijdensweg die zij krijgt van maanden revalidatie, maar dan heeft ze wél een nieuwe schouder waar ze eindelijk, hopelijk zonder pijn mee kan leven. Want de pijn en het verdriet over mijn ziekte, even opzijzetten. Ik ben weer geopereerd dit jaar, weer een gezwel uit mijn lichaam gehaald, weer in de overgang, door die operatie en nieuwe medicatie. Dus wij zijn eigenlijk dankbaar met iedere dag. Daar hebben wij geen boom voor nodig. Wij zijn ontzettend met het mileu bezig, dus die boom had van mij niet omgezaagd hoeven te worden, al mis ik toch die heerlijke lucht van dennennaalden als je in de ochtend bij het ontbijt en de lichtjes aan zo intens kunt genieten van alles om je heen.

Maar dat was vroeger. Dit is nu. Geniet van die dagen, het zijn er twee, buiten het oud en nieuwjaar vieren, voorzichtig met vuurwerk, denk aan de dieren. Wees zuinig op jezelf en je gezin en partner, blijf gelukkig en heel.

Namens ons team wensen wij jullie allen een gelukkig en gezellig en vooral een warme kerstavond, twee leuke en gezellige kerstdagen en een gelukkig 2014 toe.

Deze maand zijn we natuurlijk nog niet uitgeschreven, maar voordat dit er bij inschiet heb ik het gelijk maar even gemeld.

Liefs van Leny en de rest van de gang..

©leny kruis

Dag lieverds.

Door een kennis, een die veel om dieren geeft, heel veel om katten, deze kennis heeft mij na lange tijd aan het huilen gekregen. Omdat zij gewoon een artikel schreef over haar katten die zij moest wegbrengen na een mooi leven te hebben gehad. Er kwam zoveel intens verdriet bij mij naar boven toen ik het van haar dieren las, dat ik mijzelf identificeerde met mijn gevoelens die ik in al die jaren niet kon ventileren. Ook ik had binnen twee jaar mijn 5 katten moesten in laten slapen door plotselinge ziekte, ouderdom, het niet meer willen leven. Dieren geven dit aan. Maar als mens moet je daar wel voor open staan, anders laat je een dier nodeloos lijden.

Ik heb mijn dieren vijftien en zeventien jaar bij mij mogen hebben, dus ik heb niets te klagen, het waren allen wel erfstukken maar ik was toch zeer betrokken bij hun verwennerij. Zelf had ik een Bouvier, die ook 14 is geworden en in twee dagen stierf hij aan blaaskanker. Heel plotseling. Maar dat is het nadeel met een dier, je gaat er van uit dat het dier altijd de eerste is. Mijn moeder ging eerder dan haar kat en hond, dus die kwamen ook bij mij en ik was blij dat ik nog iets dierbaars van mijn moeder had, terwijl ik wist dat ik degene zou zijn die hun laatste reis mee mocht maken.

Ik was zo laf om mijn jongste zus mee te laten gaan, kon het zelf niet meer opbrengen. In die periode was ik alleen had geen vriendin waar ik mijn verdriet mee kon delen. Dus hield ik mezelf maar sterk en het enige dat bleef was het kleine yorkie van mijn nicht, die geen ruimte had voor dat beestje, want die was al zo aan mij gewend. Snoopy was een droppie mooi van lelijkheid, een originele yorkshire terriër met Mister Spock oren, no face, maar een karakter.

 Alle liefde die een mens kan voelen voor een ander levend wezen heb ik haar gegeven. Ik heb haar ook alleen weggebracht toen zij spontaan een hersenbloeding kreeg. Mijn god op een zaterdagavond, en geen dokter te vinden, ik dacht dat ik gek werd, toen belde mijn jongste zus op en zei dat ik haar dierenarts eens moest proberen ( die nota bene dicht bij mijn huis bivakkeerde) Hij was gelukkig thuis, hoorde het gehuil van de hond en sprak dat ik gelijk kon komen. 

Snoopy was ineens stil, liet zich in een deken wikkelen ( had ze anders een bloedhekel aan) en met een taxi naar de dokter. Daar aangekomen was het al snel duidelijk, een hersenbloeding. Maar wat mij verbaasde was de stilte van Snoopy. De hele avond lopen huilen en met haar hoofdje tegen de muur knallen, ik liep op mijn tandsteen van het steeds maar in de gaten houden waar ze nou weer heen liep, omdat ze ook ineens spontaan blind werd. Nog heb ik moeite met foto's van mijn dieren te bekijken en ik heb er wat hoor!

Bij de dierenarts lag ze naar me te kijken, terwijl ik haar snoetje aaide en rustig tegen haar praatte. Ik bedankte haar voor al haar liefde en genegenheid en trouw en onvoorwaardelijke liefde die zij mij gaf zonder daar iets voor terug te vragen behalve soms een aai over haar bol. De assistente zat gezellig met mij mee te huilen. Snoopy was al naar de hondenhemel toen de dierenarts sprak dat het al gebeurd was. Ze had niet een piep gegeven, nog geen laatste zucht.

Ik had diezelfde ervaringen bij mijn katten en de hond van mijn moeder, maar dit laatste stukje leven in mijn huis was het eindpunt voor mij. Nooit geen dieren meer in mijn huis. Het verdriet is mij persoonlijk  te veel.

Ja, tot dat mijn zus kwam met Charley die gestrest was door de hond en naast de bak ging plassen, ik nam hem mee om het hem af te leren en bij binnenkomst in mijn huis riep ik gelijk al:

: "Ik ga niet van je houden, ik ken je al acht jaar en als je weer zindelijk bent ga je retour afzender" zette hem op de bak, alwaar hij dus gewoon een plasje deed en kroop ‘s nachts op het kussen naast mij.

"Ik ga niet aan je hechten hoor Charley, je bent bij Wilma nooit op het bed geweest, dus je bekijkt het maar.”

In de ochtend werd ik wakker door gekriebel bij mijn neus, meneer lag helemaal ingerold in mijn arm.Hij had gewonnen, zijn stress was over, hij at weer gewoon, deed alles netjes op de bak en mijn zus vroeg : “Wil je Charley echt niet behouden?”

Ja natuurlijk, die komt de deur niet meer uit bij mij. Dus al met al zal ik weer door dat verdriet heen moeten, maar ik sta er gelukkig nu niet alleen voor,. mijn vrouw is mesjogge van Charley en samen zullen wij er wanneer het zover is, steun en het verdriet samen kunnen delen. Dat is nou eenmaal het lot als je een dier neemt, ze gaan altijd eerder dan het baasje ( meestal dus wel) Maar al met al weegt dit alles niet op tegen de onvoorwaardelijke liefde die een dier de mens geeft.

Daar kan de mens nog héél veel van leren, moet je wel moeite voor doen hoor!

MIJN VRIENDJE

onvoorwaardelijk was jouw liefde voor mij
en niemand die aan mij kwam
nee niemand kwam erbij

ik was helemaal voor jou mijn schat
jouw korte leven dat wij samen deelden
maar wat hebben wij het fijn gehad
hoe je rende en je wij samen speelden

het is voorbij je bent niet meer
jouw leven is gedaan
en met pijn in het hart
heb ik je moeten laten gaan

ik geloof in een hemel voor de dieren
en zal je daar ooit zien
of je bent bij mijn geliefden
die op jouw wachten misschien

ik hoop dan op het laatste hierin
want als mijn tijd dan daar is
weet ik dat aan het begin
van de tunnel naar het eeuwige leven
jij op mij staat te wachten
om mij verdere liefde te geven.
 

©leny kruis

Hoor de wind waait...

Gisteren was het echt pokkeweer. Stormen in Europa, dat is dan iets dat men gezamelijk deelt, behalve de recessies en de Euro (lees pleuro).

Zandzakken voor de deur, de waterkeringen in Nederland gingen op slot en iedereen ging in de middag al huiswaarts want code rood was al doorgegeven, dat zou betekenen zo een krappe stormvlaag van ongeveer 130 kilometer per uur.

Dat deed mij denken aan het moment dat ik voor het eerst naar Engeland zou gaan met mijn ex en haar zus en kinderen. Die hadden daar familie wonen en wij zouden daar een weekje gaan logeren. Dus hup in de boot bij Hoek van Holland, ware het niet dat er een storm van kracht 9 aan zat te komen, dus was het niet zeker dat wij uit zouden varen.

Mijn oudste zus Anne zou mij uitzwaaien, zij was toen al ziekelijk, longemfyseem. En met die storm, wij moesten haar op het parron, waar je naar de douane loopt, al vasthouden. Want anders was ik de eerste in de wereld geweest met een vliegende zus, ze was zo mager als klaphout en wilde toch perse haar "sussie" uitzwaaien. Nou dat heeft ze geweten.

Bij de ingang vlak voor de douane kwam er ineens een windvlaag aan en ik en mijn ex pakte nog bijtijds mijn zus beet, die was ineens aan de vlieg gegaan, een gil en wij moesten als het ware boven op die strijkplank gaan liggen, anders vloog ze gratis mee naar good old England.

Dus vergis je nooit in de oerkracht van de natuur. Vrouwlief belde gelijk naar iemand die ook in de bossen bij ons komt wonen en vroeg haar of zij nog naar het huisje zou gaan. Of ze meteen even wilde kijken of alles er nog stond. De vorige storm was nogal van de hevige geweest en overal lagen bomen en takken verspreid. Gelukkig geen schade aan de schuur en hut, maar wel in de tuin van Claudy. Twee bomen zijn overleden, dat wordt in het voorjaar dus verplicht naar de tuincentra om in ieder geval het tuintje weer op orde te houden.

Wij hadden gisteren vanaf 12 uur een afspraak in het ziekenhuis, de apotheek voor mijn medicijnenlijst en medicatie bij de huisarts halen en nog even een prepaid kaart voor mijn telefoon, dus waren pas om half vier thuis, hartstikke druk op straat, hartstikke koud en stormachtig weer. Claudy is als de dood voor dit soort stormen, overal veel schade in alle Eurpese landen hoor, niet alleen in Nederland. 

Ik hoorde in de avond een knal in de tuin en ging echt niet kijken met die storm. Vanochtend zag ik dat er een tuinstoel was omgewaaid, als je nagaat dat er een tafeltje naast staat met een kunstwerkje van steen erop en een plantenbakje!

Nou ja, hier in Zwolle is het weer een beetje rustiger aan het worden, af en toe een stoot wind en lawaai, dan weer stilte.

Maar dat ik vandaag niet meer naar buiten hoef, hopelijk. Alle boodschappen al binnen voor het weekend, de medicijnen worden bezorgd, vrouwlief verrekt weer van de pijn, dus die ligt boven weer uit te zieken. Alles gaat hier verder goed hoor, niets te klagen.

En die storm? Ach, het hoort bij Nederland...

©

leny kruis

EN TOEN WAS HET INEENS DECEMBER.

We slaat de Sinterklaas nu maar eens over, daar worden wij te oud voor en de discussie moet hier nou maar een over ophouden toch?

Zwart of niet, Sinterklaas bestaat met zijn Piet, zo dat is en blijft een Hollands feest. Dat wij kerst vieren met een flair die mij altijd nog steeds aan Amerika doet denken komt door het volgende. Ondanks de crisis is en blijft het een steeds groter en duurder en mooier festijn te worden. Geld of niet, maar de fondue komt er, vergeet vooral niet het gourmetstel uit de kast te halen, de kerstballen van zolder en laten we er wat bijkopen want de boom is ook groter geworden dit jaar, gewoon omdat er grotere cadeautjes bijkomen. 

Ik hou van de kerst, het brengt mij een jaar lang terug in gedachten van wat wij samen hebben doorgestaan, leuke dingen maar ook nare dingen. Alles in evenwicht houden hoor. Kerst is voor ons net als vele andere dagen, wij hebben geen last van bekvechtpartijtjes wie bij wat en waar we moeten eten, of wie we uit moeten nodigen, er is niemand meer.

Het is voor ons net als een andere avond, wel gezellig de kaarsjes aan, voor die dagen mag dat. Vrouwlief kan niet meer verfen en stucadoren, dus elke dag de kaarsen aan, dat feest is voorbij. Als je ziet wat een rommel er van af komt, van een klein kaarsje, wil je niet weten!! Dus alleen met de kerst en bij bijzondere gelegenheden steek ik de kaarsen aan, mijn vrouw haalt de spellendoos boven de tafel, wat nootjes en chips, mijn eeuwige borrel in de vorm van een flesje water, vrouwlief aan de dropshot en gaan met die banaan.

Voor ons is het elke dat kerst, niet dat we elke dat aan de borrel zijn en aan de chips en nootjes, maar de piece en vree onderling moeten we handhaven, zeker in deze tijd.

Kerst is een sfeervolle manier om ook sfeervol het nieuwe jaar in te gaan, gewoon gezellig een spelletje, die koleretelevisie eens uit laten, want van al die herhalingen krijg je ook een kunstkop. Die eeuwige kerstfilms even laten voor wat het is, lekker tokkelen met elkaar, zeer belangrijk, gewoon lekker samen zijn.

Cadeautjes geven? Wij geven elkaar spontaan altijd wel een kleinigheidje, daar hoeft het voor ons geen kerst voor te zijn. Het gaat om de gedachte, kerststukjes maken voor de oudjes, dat is altijd een leuk klusje voor mijn vrouw. Voor die mensen die niemand meer hebben of naar het kerkhof willen, een geliefde bezoeken en dan gaan wij hen gewoon even brengen met de auto. Wees er voor elkaar, dat is toh een mooie kerstgedachte? Of niet soms..Ik ben er voor iedereen hoor...

Voordat ik het vergeet, fijne Sinterklaasavond..

©

leny kruis