Als je denkt dat alles anders is..

Ik ben gek op alles wat ik niet snap, dat houdt mijn hersens zodanig in de greep dat ik dagelijks een uurtje gymnastiek doe om zo op latere leeftijd alsnog mee te kunnen doen met de gezonde meute. Men noemt dit ook wel Dementieangst.

Dat heb ik zeker. Aangezien ik hem mogen zien en ervaren van zeer nabij wat dit is, geloof mij, dit gun jij je ergste vijand niet.

Deze mensen hebben geen zorgen meer, zij weten niets meer, alleen het verleden telt nog een stukje mee en mocht men je herkennen, hou vast dit moment want het kan misschien nooit meer voorkomen.

Hoe kom ik daar nou weer op? Omdat ik veel met oudere mensen omga die de 70 al gepasseerd zijn en die aan het dementeren zijn geslagen. Toch heb ik ook mee mogen maken dat iemand van 43 deze ziekte ook al had. Een drama in pocketformaat, ware het niet dat het een bestseller voor de medicijnmannen was, omdat deze jongeman nog zo jong was en is. Soms weet hij wie ik ben, soms denkt hij dat ik zijn zus ben, of zelfs zijn moeder. Van mij mag het allemaal, zolang deze lieverd maar gelukkig is.

Vandaar dat ik altijd puzzel, dingen opschrijf die ik denkelijk ga vergeten en plaatjes verzamel, alleen met de vraag: Hoe doen ze dat toch!"

Dat is gewoon een kwestie van leren, behalve dat van Escher, ben er een groot fan van, maar snap geen jota waar die man al die trappen aaneen verbind. Met mij miljoenen trouwens, dus dat scheelt weer even.

Hier wat kleine puzzels waar ik dagelijks mee aan de gang ga om mijn hersens te blijven trainen, ook omdat er door de chemo zoveel is weggespoeld. Ik wil dat gewoon terug..

HOEVEEL MENSEN ZIE JE HIER?

EN NU??

Escher, omhoog en omlaag?

Wat zie jij aan deze koe?

Kijk en zo heb ik veel meer van dit soort plaatjes verzameld, om mezelf aan het denken te zetten en altijd alert te blijven op het onmogelijke dat toch mogelijk blijkt te zijn..

©

leny kruis

HET SPROOKJE VAN VERLANGEN.

Ken je dat? Het sprookje van verlangen? Heb ik nu ter plekke verzonnen, wat mijn sprookje nou eens zou zijn. Niet van: Zou je rijk willen zijn, wat zou je doen met een miljoen, maar gewoon wat triviale dingen in het leven zelf.

Daar gaan we dus.

Mijn vrouw houd niet echt van lachfilms, ik wel.

Mijn vrouw is gek op kunst, ik niet zo erg.

Mijn vrouw is gek van alles uit de hippietijd, ik hou het bij de hippiemuziek.

Mijn vrouw is gek van de Stones, ik ben een Beatlestypetje.

Mijn vrouw is mesjogge van Italiaanse muziek, ik ben een Abbafan.

Mijn vrouw is gek van kunst maken, ik kan nog niet eens een knoop aannaaien.

Ik ben gek van Timi Yuro, vrouwlief niet echt.

Ik ben gek van Hazes, vrouwlief totaal niet, ja een nummer vind ze wel mooi, maar daar is alles dan wel gezegd.

Ik hou van goede muziek uit de Elvis tijd, eigenlijk alles van Elvis.

Vrouwlief vind het maar een suikercake op z'n tijd.

En zo blijven de verschillen groot tussen ons. Als wij ooit een miljoen winnen dan zullen we zeker bonje hebben, hoe het te besteden. Ik wil altijd iedereen helpen en vrouwlief wil natuurlijk een eigen huis bouwen met een kanjer van een tuin, de dieren niet te vergeten en als er nog iets over is voor de belastingen komen toch wat goede doelen extra spekken.

Dat is het enige dat wij eigenlijk samen delen, het goede doelen project waar ik voor schrijf. Maar als ik je nou vertel dat ze nog nimmer een boek van mij gelezen heeft? Geloof je mij dan? Nou, geloof het maar, want als ik vraag of zij het even door wil lezen ( ze heeft tenslotte een aantal jaartjes Nederlands gestudeerd) dan trekt ze al een lip omhoog: "Moet dat nou?"

"Nee hoor, kan ook over een week of zo, wanneer de uitgeverij vraagt waar de teksten blijven!"

Wij zijn een duo Penotti, een ouwe hippie en een ouwe doos.

Onze tegenstellingen zijn altijd weer elke keer anders, dat houdt wel de spanning in een huwelijk hoor. Maar zo leer je elkaar het beste kennen.

Mijn sprookje van verlangen is gewoon dat dit bovenstaande sprookje altijd zo blijft. Er hoeft geen "en zij waren nog heel lang gelukkig samen" te komen, want dat zijn wij namelijk al. 

Al was het alleen al door het feit dat wij zo verschillend zijn in ons doen en laten.

Een muisje zo groot!!!!!!!!!

Die zag ik ineens tussen de houtbaal die al jaren ligt te wachten om verbouwd te worden tot veranda, ware het niet dat vrouwlief dan weer een kunstknie krijgt, of een kunstheup. Twee jaar geleden een gebroken wervelkolom door een verkeerde val, verleden jaar heeft ze 6 weken met een gebroken enkel gelopen. Dit jaar stond er weer een bezoek voor de orthopeed op ons schema voor haar andere knie. Dus het hout ligt nog hout te wezen, ik zat lekker in de hitte van de schaduw zo lekker voor me uit te dromen, zie ik ineens een muis(je) Snel en heel klein keek het diertje mij met zijn/haar kraaloogjes aan. Ik verbeeldde mij dat zij/hij een tennisracket in den handen had, omdat ik net een wedstrijd had zitten kijken.

Maar door de hitte en vermoeidheid zag ik natuurlijk alleen dat muisje, die schrok van mij en ik van die kleine rotzak. Ach, wat rotzak laat het gezin lekker in de houten balen wonen, zolang ze maar niet in de hut gaan logeren. Maar gelukkig houden ze heel veel van boslucht.

Owww, vandaar dat het bosmuisjes heten!!

Zo zie je maar, weer wat geleerd in de natuur...

Hutsemuts heeft het weer hoor!

Oke, dan ben je eindelijk op je vakantiebestemming, begint het feest voor de witjassen weer. Deze reis is het dus ( weer) mijn liefste vrouw. Vorig jaar liep ze 6 weken met een gebroken enkel, al die weken ingetaped, totdat een of andere arts zei dat het te laat voor gips was, dus nog eens zes weken in de tape!Joepie.

Het jaar daarvoor viel ze over een hekje van 50 centimeter en brak zij een wervelkolom, net naast haar ruggemerg. Scheelde een haartje van een rolstoel. Doch gelukkig kwam dit goed.

En dit jaar!!We zijn hier net, ze is nu al via de huisarts naar het Diagnostenpunt toe want haar andere knie en been ( ze heeft al een kunstklapper van een knie) deden ontzettend veel pijn. Vrouwlief kennende, die pikt dit niet, dus vanmorgen retour huis, naar de arts en die stuurde haar direct naar de fotomeneer voor een foto. Dus het kan er zo maar inzitten dat we straks richting ziekenhuis moeten om een andere nieuwe knie te laten implanteren. Zijn het niet haar schouders, geeft niet hoor, ze heeft nog genoeg nieuwe dingen in haar lichaam nodig, want ze geeft echt niet op...Gelukkig.

DE NIEUWE ILLEGALEN.

Al zitten ze nog eierig te wezen, ze hebben zich toch mooi illegaal op ons land genesteld, letterlijk en figuurlijk. Moeder heb ik nog niet gezien, want die vliegt zich een ongeluk om het nest nog iets hoger te bouwen.

Aangezien ik kleine beentjes heb en korte armen, kan mijn camera net niet erin komen, want de zon scheen in de lens. Maar ik heb in ieder geval het bewijs dat er hier ongevraagd een nest met eieren zit, in een kap van een olielamp die normaal diende voor de nachtelijke feestpartijtjes die hier wel eens plaatsvinden.

Deze lamp doet dus niet me mee, ik vind het niet eens erg, zo lief als dit is. Na een roodborstfamilie, een mol, o ja en een egeltjesfamilie ( die foto kan ik nergens meer vinden, denk dat deze bij vrouwlief op de pc staat) en familie merel verleden jaar en de diverse konijnenfokkerijsoorten voelen de dieren zich hier ontzettend thuis.

Stil heb ik het vermoeden dat ze onderling vertellen aan elkaar:::

"Je moet bij die twee ouwe dozen gaan wonen, die zetten zelfs water voor je klaar en brood en voer, het ontbreekt je aan niks. Ze hebben die rotkater niet meer, dus die valt ons niet lastig, hoewel die knol toch niet wist wat hij met ons aanmoest, was eigenlijk wel een lieverd. Maar hij is er niet meer bij." Wij denken dat ze zo over ons roddelen.

Dit was moeder Merel verleden jaar, pal naast mijn stoel, wachtende op haar menneke....

We zijn weer geopend voor het dierenrijk hoor!!

Het enige dat ik nu moet doen, dus goed opletten Lena, om de gordijnen hééééél voorzichtig open en dicht te doen, anders schrikt moeder vogel zich een ongeluk. Ik ben er nog niet achter wat voor soort het is. Maar met spanning staat mijn camera al op de standaard om de bekjes te showen aan de grote boze mensenwereld. Ik hou jullie op den hoogte.. 

Geniet van de zon en van je vrijheid..

Mazzeltov!!!!!!!!!!!!!!!

Juni 2014

DE ZON IS KOMENDE.

Zo ook de hitte de komende pinksterdagen. Er zijn wel temperaturen voorspeld van 25 tot 30 graden. Dat wordt dus zweten. Heerlijk als je in de bossen zit en weet dat het ventileren in de hut optimaal is. Maar wij hebben een klein binnenbrandje. Want wat is nu het geval ( foto's volgen nog) Mijn vrouw had een buitenfakkel ( logisch) even tegen de hut aangezet, omdat ze aan het maaien was. Is ze dat hele apparaat vergeten, nu zitten er in een nestje zes kleine eitjes met stippeltjes en een moeder die zich het schompes heen en weer vliegt. Als ze iets hoort is ze van het nest weg. Zij heeft het zo gemaakt dat ze veilig is voor grotere vogels en katten die hier ook rond kunnen lopen. Heel slim. Alleen hebben wij in de avonduren een vuurtje minder. So what, doen we maar wat kaarsjes meer aan toch?

Heel voorzichtig schuiven wij pas laat in de avond het gordijn aan die kant dicht, bang om moeders wakker te maken. Want zodra ze iets ziet of hoort is ze weg.

Eerst waren het de roodborstjes die illegaal in de schuur een gezin aan het stichten waren, toen kwam er een gezin in onze boom die allemaal eekhoorntjes voortbracht, daarna was er een mol die illegaal de boel hier op stelten zette. Maar dit is zo prachtig mooi. Al mis ik Charley like hell, dit is een mooi voorbeeld hoe de natuur met de mens omgaat. Heel voorzichtig gewoon. Wij zijn een veilige haven voor alle dieren die hier mogen komen.

Al ik vrouwlief niet echt blij met meneer de Haas die alle konijntjes in het bos narent, ook ons veld bleef hier niet bespaard van. Maar gelukkig gingen zij een paa(r)dje verder aan de wip.

Ben benieuwd wanneer de eitjes uitkomen. Mijn camera staat al in de startblokken...