Weer thuis.

Wat een rotzooi neemt een mens mee van huis wanneer zo een mens op vakantie gaat. Maar wat een bende moet je mee terug nemen als je weer op huis aangaat. De hele middag draait de wasmachine al, morgen nog een grote was. Waar te hangen? Dat zoeken we wel even op dan.

Eerst vanavond even langs mijn oncoloog, ik denk dat ik de handdoek in de ring gooi en stop met de medicatie. Emotioneel kan ik het even niet opbrengen om pillen te slikken die totaal geen garantie geven dat mijn ziekte wel of niet terug kan komen. Maar ondertussen loop ik wel weer met een sleepbeen en dat doet verrekte pijn if I may say so!!

Laat ik eerst maar eens afwachten wat de dokter zelf zegt. Ik heb er totaal geen zin meer in om door te gaan met dat gif elke dag te slikken, mijn suikerpillen er gezellig bij, met dank aan de chemo. 

Een helse tweestrijd woedt er in mij, maar ala hebben ze binnen ook wat te doen. Momenteel kan niets mij meer deren, pijn houd eens op pijn te zijn. Dat ik in een negatieve spiraal zit, ik weet het, moet er ook zelf weer uit zien te komen. Praten kan ik met niemand, wil dat zelf ook niet. Omdat het gewoon mijn probleem is. Eerst had je "wij" en nu is het ik. Dat is wel even wennen. 

Maar ik blijf alleen thuis vanaf donderdag, dan gaat vrouwlief weer richting hut het een en ander voor de winter doen. Even los van elkaar, misschien is dat wel goed zo.

Maar eerst hier de boel even luchten en Doradebuitenboel Doradebinnenboel morgen even aan de gang zetten. Dat vind ik toch zo heerlijk die huishoudelijke taken op mij nemen! Niet dus. 

Maar het moet toch gebeuren, dus gewoon doen Toos Hopeloos!!

See you aan de andere kant van de maand.

September 2014

Laatste weekend in de hut voor mij.

Het mooie weer zit er weer aan te komen, maar deze reis is voor mij het einde van een lange vakantie. Dit laatste weekend is voor mij de herfst niet meer in het bos, voor het eerst sinds jaren eigenlijk. Ik zal de kleuren van het bos missen, de geur van vochtig mos in de morgen, de dikke grondmist in de vroege avonden. De vroege lamp aan. 

Dat alles gebeurd nu thuis bij mij, vrouwlief blijft hier nog wel, die gaat aan de klus en even nog tot rust komen, als ze de kans neemt en ook krijgt natuurlijk. Ik zal de laatste zijn die haar hierin zal storen. Heb het momenteel ook druk met boeken recenseren die in oktober op de planken komen. 

Ik geniet al bij voorbaat bij de nieuwe letters van Iris Pinson, een boek vol van spanning, drama, erotiek. Genieten en objectief blijven is de boodschap. Mijn recensies zijn momenteel gelukkig voor mij trouwens, ontzettend goed gelezen. Hoop voor de schrijvers dat daardoor ook hun boeken goed verkocht worden.

Via Plazilla schrijf ik ook een recensie, deze site is bij diverse recensies toch zo een stuk of 800 keer gelezen. Dus dat geeft de burger moed. Ik ben er trots op. En ben ook trots dat diverse goede schrijvers mijn weg wisten te vinden om een recensie te mogen schrijven voor hun uit te geven boeken. 

Zo, dit gezegd hebbende wens ik u allen nog een gezegende zondagmis, een gezellige tvavond een gezond borreluurtje en een goede nachtrust toe..

Nog even.

Nog even en dan is deze tante weer thuis in de overvolle stad, met het lawaai van het verkeer, de treinen,  de mensen die met veel lawaai door de straten scheuren in hun opgevoerde brommers. Het zal zeker wennen zijn voor mij, hoewel ik in een vrij rustige buurt woon hoor.

Maar de stilte en de rust van de bossen gaat echt boven alles dat ik heb mogen ervaren in een mensenleven aan stilte en rust.

Dat heeft een mens soms ( vaak eigenlijk) nodig om even jezelf tegen te komen. Even de rem eraf en jezelf laten gaan. Diep in jezelf kijken of je nog jezelf kunt en mag zijn. Ja verrek, ik mag mezelf zijn hier in de bossen. Al is van hossen weinig terechtgekomen dit jaar.

En door een sleepbeen, door de knobbels in de liezen, door de verschrikkelijke conditie waarin mijn lichaam zich bevind. Dus thuis maar weer op gaan krikken met behulp van een persoon die daar dus echt verstand van heeft.

Mijn vrouw blijft een paar dagen thuis en gaat dan richting bos om verder te klussen aan de hut. Ik ben daarbij namelijk een sta in de weg, aangezien ik steeds met een doekje achter haar aanloop wanneer deze multistasker bezig is. Buiten het feit dat ik steeds loop te brullen: "Eten, drinken, rusten enz...."

Daar zit zij echt niet op te wachten, anders wordt het nooit meer wat met de hut.

Dus over een dag of 11 moet ik toch naar de oncoloog en dan zit het er voor mij op. 

Dan kan ik rustig wachten op hopelijk een rustige winter, misschien dat we dan toch nog richting de bossen gaan, want verleden jaar hadden we zo een zachte winter dat we makkelijk na de zomer ons liedje hier uit hadden kunnen zingen. 

Ach, maar die witjassen gaan helaas ook gewoon door...

Tot die tijd zit ik mijn tijd dus wel weer uit..

NOG EEN ZOMERMAAND?

Oke, dus de vakantiefiles zijn nu even voorbij. Maar pas op hoor, de herfstvakantie zit eraan te komen. Dus door het nazomerse weer krijg je bovenstaande exessen wel niet zo snel, maar ik zou toch maar uitkijken waar deze week de reis naar toe gaat om de herfstsferen te proeven. Die overigens nog nergens te zien zijn hier in de bossen hoor.

De dames zitten nog immer tot laat buiten met hun laptops, gezellig een hapje en drankje erbij. Geen kachel aan, is gelukkig nog niet nodig. Dus wij genieten nog steeds van deze nazomer.

Zoner fileleed, dat tegenwoordig autorijden heet. Zonder bakken water uit de hemel die we al eerder gehad hebben. Nee, hier groeien de elvenbankjes tegen de trap van het chaletje aan. Zo gezellig vind de natuur het hier ook op deze plek. Zelfs Eekie de hoorn heeft zich al laten zien. Onze buur, het roodborstje komt alweer regelmatig en zelfs de vlinders dansen nog verliefd om elkaar heen.

Oftewel, de natuur is ook even van het padje af. Met dank aan die koleremuggen. Momenteel zijn mijn vrouw en de buuf en ik lid van het bakkersgilde. Door de muggen zien wij eruit als een krentenbol. Dank voor het bloed jatten....

Nou ja, zolang de zon schijnt zul je mij niet horen klagen hoor.

Fijn weekend..