EN NOG ZITTEN WE NIET IN HET GROTE BOS.

Door al die ziekenhuisperikelen van mijn kant zitten we nog steeds niet in ons vakantiehuisje. Buiten het feit dat de toekomst momenteel erg onzeker is omdat ik niet weet wat de toekomt mij zal brengen, en zeker Claudy niet. Al mag ze van mij alleen een paar dagen aan de rol gaan hoor. Alleen kan ik geen auto rijden met mijn lamme benen, de scootmobiel vind ik nog te eng voor wegen waar zelfs ik de weg amper weet op een fietspad. Dat komt omdat ik al jaren in een auto sjees. Balen dus. Maar doordat de temperaturen wat minder worden heb ik de mazzel dat ik meer lucht kan opvangen, al is het gezonder in de bossen natuurlijk. Maar dan moet ik wel even twee apparaten meesjouwen voor de dagpuf en de nachtpuf. Gezellig, niet dus.

Nou ja, we zien wel waar het schip strand. In ieder geval heeft Valentijn ook iets van zich laten horen. Wat een druktemaker is dat zeg. Maar wel een met karakter. De verbeelding spreekt uit zijn ogen. Het is een mooie en Charley houd hem goed in de gaten hoor, want zodra wij teveel over Valentijn praten valt er ineens een beeldje om, of een blad valt van de bladenmand, oftewel al die rotstreken van Charley zeggen mij dat hij even wil laten weten dat er nu genoeg geroddeld is over zijn personeel..Het is wat met die dieren...