WE GAAN GEWOON EFFE VERDER.

Deze afgelopen weken en dagen waren voor ons  nogal vermoeiend, emotievol en zwaar. Al die witjassen die zo verlangden naar mij. Ik was het op een gegeven moment zo zat dat ik even een time out nam. Ook op de schrijftour. Ik kon het even niet meer opbrengen, ook nergens mee. De laatste klap kreeg ik door dat mesjoggene masker dat ik elke nacht moet opzetten wil ik de andere dag nog wakker worden, zo niet wordt het een rustige inslaap euthanasie. En niemand hoeft zich schuldig te voelen, alleen ik die dat pokkending niet heb opgezet.

Als je ook elke dag het nieuws beluistert of kijkt en je ziet de ene na de andere aanslag of dreiging van zoiets dan voel je jezelf toch nergens meer veilig? Waar gaat dit toch heen met deze wereld. Gewoon, naar de kloten. Meer niet, voor minder doet men het niet, dit alles in de naam van het geloof?  

Kijk, daar geloof ik dus geen flikker van. Je gelooft in de liefde, de vrede, de mensen, je gelooft niet in de oorlog, de dood ( die komt toch wel, dat is zeker) je gelooft in de liefde voor je eigen mensheid, je familie, de dieren en de natuur om je heen. Je laat de mens in zijn waarde als mens.

En als je dan toevallig geen moslim bent, geeft jouw niet het recht een ander zijn kop eraf te hakken omdat die persoon toevallig katholiek is gedoopt. Snappen die mongoolse tapijtrijders dat nou niet? Ik kan die knakkers niet begrijpen, dat ze gastvrijheid en geld aannemen van een ander land, terwijl ze moord en doodslag plegen in hun eigen geboorteland, dit alles in de naam van een meneer die niet eens bestaat,

Allah was zijn naam.

EVEN RUST NU?

We hebben nu Frankrijk gehad, al veel andere Europese steden met bommen en granaten maar helaas teveel doden moeten tellen en nog gaat het feestje door. Nu beginnen ze weer met de joden.

Zijn die niet genoeg aan de beurt geweest? Niemand voelt zich niet echt veilig meer in welk land dan ook Alles in de naam van Allah. Ik weet zeker dat die man van niets weet, mocht hij al bestaan.

Ik hoorde laatst een moslima ( een deskundige journaliste) roepen dat Allah niet bestaat, dat er geen profeet is. Dat zij zich onveilig voelt maar er toch boven staat. Haar ouders zijn al vanaf 1960 in Nederlands, werken en spreken de taal, hebben zich volledig geintegreerd, maar pa vroeg wel heel voorzichtig of het niet tijd was om terug te gaan naar Turkije. Zij waran mij en namelijk Moslim en dochter had er voor gekozen uit respect dit geloof aan te nemen voor haar ouders maar er verder niets mee te doen. Dat weten die mensen ook.

Mag het nou eens ophouden met die mongolen die denken dat er echt 72 maagden op ze wachten? Die moeten in de eerste instantie nog geboren worden, of ze van de kleuterschool trekken, dus het zijn nog pedofielen ook. Dus conclusie--ze zijn helemaal gek. 

Als je zo radicaal je geloof aanhangt, verveel een andere gelovige radicaal hiermee dan, maar laat de gewone normale mens met rust. Schiet elkaar lekker af, maar laat de gewone mens elkaar maar zelf in elkaar rammen als we toch bezig zijn. Dit is machteloosheid van een groep gekken die de macht willen over de mensen en bepalen dat jij moslim moet worden. Je zult ze de kost niet moeten geven die nu ineens Arabisch leren, want stel je voor dat ze winnen. Nou het zou wat. Van mij zullen ze nooit winnen, ik kan niet eens normaal praten, laat staan dat getokkel van die kamelenvreters...

INEENS WAS ONZE VRIJHEID GEHULD IN DAMPEN VAN KOGELS

In een korte tijd zijn er gistermiddag, zo midden op de dag in Parijs 12 mensen vermoord. Gewoon omdat zij voor vrije meningsuiting zijn, zoals velen van ons. Als je al niet mag zeggen wat je denkt en dit uit wilt dragen in een getint politiek krantje, waar de humor van af druipt mag je volgens de Radicale Moslims gewoon dus niet meer leven. En omdat een agent terugschoot, zelf geraakt werd in zijn been, zie hem nog zijn hoofd optillen. Zo een radicale mongool schiet hem gewoon een kogel door zijn hoofd.

Dat beeld had ik nog voor mij toen ik naar bed ging. Het zal je vader maar zijn, je zoon, je man die voor het oog van de hele wereld het leven uit wordt geschoten.

Leve de islam, leve de Koran, leve de Moslims.

Nee, natuurlijk niet. Niemand kan mij en elk normaal denkend mens de mond snoeren, hiermee hebben ze alweer de fout gemaakt door dwingende moordpartijen te verrichten op slachtoffers die alleen hun werk deden, met succes. 

Moeten wij nu bang zijn? Eigenlijk wel, want wie kun  je nog vertrouwen? Jonge mensen die naar Sirié gaan om te vechten met de IS, die moeten lekker hier weer opgevangen worden, koffer retour inpakken en terug naar de woestijn, zonder kogelvrij vest graag. Deze mensen zijn té radicaal voor deze maatschappij.

Wij moeten zuinig zijn op onze vrijheid van meningsuiting, wij worden door dit soort van acties door een stelletje idioten die denken dat Allah het zo bedoeld had ( heb het trouwens nergens kunnen vinden in de Koran ) gedwongen te denken zoals zij.

Wil je geen moslim zijn of worden? Dan snijden we gewoon je strot eraf, of schieten je door je hoofd.

Ben je joods, christen, homo, zigeuner? Ook jullie komen aan de beurt hoor, even wachten nog. We hebben pas geleden Brussel gehad, nu Parijs, nog even en dan is Amsterdam aan de beurt, ook zo lekker druk, altijd prijsschieten voor die achterlijke idiote domme hersenloze garnalen die zich in de naam van hun Allah Akbar. Weet die kerel wat er allemaal in zijn naam gebeurt? Zou hij dat goedvinden? Daar geloof ik dus niets van.

Normaal onthoud ik mij van politieke statements, maar deze keer is mijn woede net als die van miljoenen andere mensen op de wereld terecht. Ik laat mij niet dwingen om straks in een burka te lopen, gelukkig is dit verboden. Ik laat mij geen geloof opdringen waar ik niet in geloof, omdat dit geloof alleen dood en verderf en haat zaait.

Wie vertelt mij trouwens dat hier vrouwen of mannen gewapend onder zitten?

Wees vertrouwd en vertrouw niemand. Gaan we die kant al niet uit? En deze dooie regerking zegt gewoon---we blijven wel waakzaam hoor, na de recessie praten we verder.

Een dag zoals zovele in mijn leven.

Vandaag zou mijn vader jarig zijn, als hij natuurlijk nog geleefd had. Dan zouden de kadootjes de eeuwige geblokte sloffen zijn en zijn pakje shag twinner, met mascotte vloei.

Hij mocht maar 41 jaar worden, is in zijn slaap overleden en ik teken voor zo een dood. Geen angst, geen pijn, alleen de duisternis was zijn deel. Wat hij achterliet was een jonge vrouw van 40 met zeven kinderen, mijn oudste broer was vanaf die tijd de vader van een gezin die qua leeftijd de variatie hadden van 7 tot 17 of zoiets. Niet alle leeftijden ken ik nog uit mijn hoofd, wordt ook een dagje ouder, maar het was voor hem toch een zware klus, temeer daar hij net een lieve vrouw had ontmoet die al een kleintje van zes weken had. Ze waren dolgelukkig in die tijd, totdat pappa zo nodig naar boven wilde. Die man was op, leeg, doorleefd door wat de oorlog met hem had gedaan geestelijk. Maar een schat van een man, een vader die voor zijn kinderen stond. Altijd ruzie over de handel met mijn oudste broer, maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn oudste broer heeft het goed gedaan in zijn leven, leerde veel van de fouten van mijn vader, die alles zielig en triest vond. Gevolg was dan ook vaak dat mijn moeder met een lege portemonee stond omdat pappa zonodig iemand uit de brand wilde helpen en gevoegenlijk even vergat dat hij ook een groot gezin had te onderhouden. Maar hij was er altijd voor ons. 

Hij zou nu 92 jaar geworden zijn.

Nou vooruit pap van harte dan maar?

Kijk, dan ineens is het vier dagen verder in het nieuwe jaar. En de sneeuw is hier in Zwolle nog steeds niet gevallen. De kou zit er wel aan te komen. Ik lig in de nachtelijke uren aan de zuurstof, voel me net E.T. die naar huis wil bellen met dat masker op, maar wat the f*ck, we leven nog.

Het fijnste van dit masker met apparatuur in de andere kamer is gewoon het feit dat het mijn leven rekt, totdat ik helemaal uitgetrokken ben, van binnen en van buiten. Als ik dat pokkending niet op heb dan zegt mijn hart HO, mijn nieren zeggen, zeik niet zo, mijn milt is ineens de mildste niet meer en mijn lever heeft genoeg gezopen en stopt ermee. Oftewel, alle organen die zo belangrijk zijn voor je leven stoppen ermee omdat je zuurstof te weinig is. Dit alles dank zij een zware longontsteking die ik spontaan kreeg in een nacht die ik nimmer zal vergeten.

Was alleen, vrouw zat in het chaletje en ik liep te janken en te mekkeren om mijn mammie. Daar moet je 61 voor worden, om alleen die pijn te voelen en steeds de trap af naar beneden te gaan omdat je naar het toilet moet. Gelijk in de ochtend de huisarts gebeld en binnen 10 minuten ( misschien wel 15) lag ik in het ziekenhuis, met loeiende sirenes weggehaald en mocht er bijna 14 dagen gratis ( nou ja, wel zelf betaald natuurlijk) vertoeven om te genezen. Ik kwam er slechter uit dan dat ik er in kwam.

Maar tegenwoordig hebben ze overal een hulpapparaat voor om je leven te verlengen. Daar ben ik regelmatig blij mee. Soms niet hoor, zo eerlijk ben ik ook wel. Als ik even de wereld voor een doedelzak aanzie, mijn pijn van de afgelopen zomer nog even langs voel komen door de pijn die mij aangedaan is dan wil ik zomaar uitstappen. Is tegenwoordig in mijn geval gewoon weinig voor nodig. Gewoon je masker niet opdoen. Ga je vanzelf wel een keertje in je slaap hemelen. Wel een laffe manier om te gaan. Terwijl zoveel mensen zoveel goede dingen voor mij hebben gedaan terwijl ik lag te knarsetanden van de pijn, hebben zij mij toch maar weer lopende achter de rollator getrokken en aan de zuurstof geholpen. Dan maar. Het is slikken, maar ach, als je gewend bent om heel veel in je leven alleen te doen valt dit ook wel mee. Niet zeuren, maar gewoon laten gebeuren LENA!