Gezondheidszorg!!

Iemand ooit eens stil gestaan wat de gezondheidszorg inhoud voor het personeel? Behalve de maandelijkse rekening van die zakkenvullers aan de top, zijn het de lieve verpleegkundigen, de stagiaires de dienstdoende arts met ontegenzeggelijk lange uren voor een dag op een afdeling, de vrijwilligers die al het werk doen. Zij doen de po’s schoonmaken, de mensen onder de douche, de hulp bij het verzorgen, de medicatie achter je kont aandragen, zorgen dat alles op wieltjes loopt. In de gaten houden hoe het met de patiënten gaat, elke dag maar weer.

Zij lopen zich het schompes. Hier, waar ik bij de revalidatieafdeling zit is niets iedereen te veel. Als ik bel, geen nood, in no time staan ze voor je bed om je te helpen daar waar het nodig is. De therapeutes mag ik zeker niet vergeten. Het geduld, de passie van het helpen voor de hulp die de medemens nodig heeft bij het opnieuw leren lopen na een herseninfarct, een nieuwe heup, nieuwe schouder, nieuwe knie. Noem maar op. Ze passen zich volledig aan bij de wensen van de patiënten. Geloof mij als ik zeg dat er soms mensen bij zitten die denken dat ze alles al weten en lekker tegendraads zijn. Doch, gelukkig bouwen deze therapeuten genoeg mensenkennis op om hier tegen in te gaan, anders hebben die ook geen leven.

Ik dol maar met ze. Ook ik kan wel een potje breken bij ze, maar als ik het te bont maak krijg ik gewoon te horen; “Mond dicht en doorlopen, zuurstof sparen.! En als een klein kind met een rode biet als hoofd houd ik mijn toeter en loop braaf op de loopband mijn ( nu pas) drie minuten. Meer lucht is er helaas nog niet. Ik ga nu mijn vijfde week al in en wil naar huis. Zie ze hier gaan en komen, maar ik zit hier nog. Ze laten je echt niet eerder los of ze moeten zeker weten dat alles in orde is. Nou ja, het zij zo. Maar nogmaals, wat een gotspe dat ze weer gaan bezuinigen op de gezondheidszorg, terwijl er zoveel te doen is voor de medemens met een handicap. Hier zie ik hoe ik zeker niet wil worden, als is het woord scootmobiel al gevallen en de vraag voor een traplift ook al de deur uit is. Ik zal er aan moeten geloven, men denkt met je mee op langere termijn. Mijn termijn is langzamerhand aan het verlopen geloof ik. Als ik in de nacht al met zuurstof slaap en overdag eindelijk nu de derde dag zonder ( hoera) voel ik mij bevrijd van een juk, wil je niet weten. Voor mij een goede stap. Nu mijn suiker nog, die fluctueert met de dag, ik eet mij ongans aan bruine boterhammen met kaas. En nog val ik af. Ben nu in ieder geval al meer dan 11 kilo kwijt, hoefde er niets voor te doen, alleen even vergeten af en toe te ademen, maar dat deed de zuurstoftank wel weer voor mij.

Ik zou deze regering uit willen nodigen om eens een weekje hier te komen revalideren van het in de stoelen zitten op het Binnenhof. En dan meedoen aan de therapie, het ontbijt, het lunchgedeelte, de medicatie-uitdeling, het diner en in de avond nog even een bakkie koffie of thee of limonade. Geen borreltje of pilsje, of een diner op het Buitenhof bij welk duur restaurant dan ook. Durf jezelf eens over te geven aan deze dames en heren die zich een dienst uit de sloffen lopen om het de patiënten goed naar de zin te maken en snel weer beter zodat ze ook weer snel naar huis toe kunnen.

Want thuis genees je het beste. Met de rekening en al. Die slik ik maar voor zoete koek, want ik heb mijn premie er nu allang weer uit. Het was 12 mei de dag van de verpleging, ik  heb er weinig van gemerkt, die meiden hadden het hier te druk met van alles en nog wat. Maar ze blijven lachen, blijven vriendelijk, nooit een nors gezicht, of boos. Gewoon die lieve verpleegster die je graag aan je bed ziet en die je met liefde en plezier helpt. Omdat zij weet wat je mist, wat je voelt en waar je doorheen moet. Passie kan hen niet ontzegd worden. Dat ze af en toe moe zijn? Is dat gek? Nee, lieve regering van deze Staat der Onderlanden, jullie maken er een teringzooi van. Omdat de zorg maar duurder wordt voor de hoge heren die dan toch met een bonus kunnen vertrekken, niemand die ingrijpt. Ik zou zeggen: Wilders trek je mond eens open!