!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
zomaar...even van hart tot hart.
Herinneringen worden in stilte beleefd en buigen soms zomaar om...in een denkbeeldig gesprek...want ik mis je, mam.
Je laatste woorden door de telefoon, 6 dec. 2005 om 21.15u : 'tot morgen dan, fijn dat je komt en rij voorzichtig', komen weer in gedachten omdat je er al 7 jaar niet meer bent.
In die nacht, na ons telefoontje, werd je niet goed en bracht een ambulance je naar Ede in de vroege morgen.
Daar vandaan kreeg ik het alarm doorgebeld en voelde per direkt tot in elke vezel, dat dit een vreselijke dag zou worden.
7 dec. vertrok ik in alle vroegte met een hoofd vol gedachten richting ziekenhuis, waar we samen al zoveel hadden meegemaakt de laatste 5 jaren, door je slopende ziekte ...non hodgkin.
Ondanks de drukke A27 reed ik zonder het te beseffen naar je toe...een route die ik al honderden keren had gereden.
Plots, op de brug van Vianen kreeg ik een belletje... en ik wist wat het betekende!
Je leven was ten einde...je was me zomaar ontglipt!
Zomaar helemaal alleen, terwijl ik áltijd in alle omstandigheden bij je was.
En toen was je alleen...niemand die je hand vasthield...niemand die je voorhoofd koud maakte met een nat doekje.
Ik had dáár moeten zijn zoals altijd, maar ik was er niet...ik kón er niet zijn.
Hoe ik in Ede gekomen ben, weet ik niet meer en doet er ook niets toe.
In zulke situaties weet ik dat ik een beschermengel heb.
Daar lag je...mijn moedertje, mijn koninklijke moedertje...even mooi en statig zoals je altijd was...alleen je warmte was er niet in dat serene witte kamertje.
De 12e dec. ben je door ons met veel verdriet begraven.
Dat was het laatste aan verzorging, het laatste tastbare...het afscheid op aarde.
Duizenden gesprekken hebben we gevoerd, ontelbare keren bij elkaar geweest, elkaar begrijpend...ook zonder woorden.
Eén van hart en ziel!
En ik mis je mam...ik mis je steeds meer, want ik wil je zoveel vertellen.
Alle kinderen zijn nu al een poos zelfstandig, getrouwd en gelukkig.
Mijn taak is volbracht...voor zover.
Weet je dat je ondertussen 7 achterkleinkinderen hebt van mijn kinderen, waarvan 1 meisje?
En als je m'n huisje toch kon zien waar ik al weer ruim 5 jaar helemaal blij en dankbaar woon, dicht bij de rivier!
Weet je nog dat we daar met de hond gingen wandelen, vanuit mijn andere huis, als je kwam logeren? En hoe mooi je dat vond? Dat zie ik nu elke dag...vlakbij!
Over verdriet wil ik niet praten hoor...daar word ik alleen maar opnieuw verdrietig van en is heel slecht voor me.
Gelukkig heb je geen weet wat me 3 jaar geleden allemaal is overkomen.
Jij kent me zoals ik was toen we elkaar nog hadden, he mam...en dat is goed.
Verder wil ik je zeggen dat het goed gaat moeder...dat ik omringd word door de kinderen die me op handen dragen, die er áltijd zijn en van me houden.
En de rest probeer ik los te laten, net als jij dat ook moest in je leven...
Ons leven had een unieke band. Nooit een onvertogen woord gevallen en daar kijk ik met grote dankbaarheid op terug, hoewel je gemis er altijd zal zijn en blijven!
Daarom heb ik even met je bijgepraat mam...
Vaak doe ik dat bij je graf, maar daar ben ik al 3 jaar niet geweest omdat ik niet kon.
We waren zomaar weer even samen en dat heeft me goed gedaan.
Voor altijd mijn moedertje, fluistert mijn stem...terwijl 2 tranen een warm spoor nalaten op mijn wangen.
@Gerda, 6 dec. 2012
© internet foto
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrijwilligerswerk...
Roze...rood...afgeknelde, roodgekleurde polsen door irritante zwaar gevulde plastic draagtasjes!
Zuchtend sjouw ik verder, vanuit het winkelcentrum, naar mijn auto.
Maar, ik zou ik niet zijn als ik plots voel dat er iets staat te gebeuren...
Automatisch trek ik symbolisch aan de touwtjes van mijn vermoeide oogleden, zodat er weer helder zicht is.
Even verder is de zebra waar ik moet oversteken en in een ogenblik overzie ik daar een bizarre situatie.
Aan beide zijden van de zebra staan een aantal auto's, terwijl op de zebra een complete zwanenfamilie, 7 stuks,
wortel geschoten heeft...zo lijkt het althans!
Ik bedenk me geen ogenblik en trek wanhopig tobbend alle tasjes van mijn polsen, grrr... en zet ze allemaal tegen een muurtje.
De eerste auto voor de zebra, een dikke BMW X5, laat op dat moment een driftig getoeter horen. Belachelijk, net of dàt werkt!!!
De chauffeuze, een hoogblonde madam, kijkt zwaar geïrriteerd.
'Zeker een afspraak met Pierre, in de sauna', vliegt er door mijn hoofd...
Zonder verder na te denken, graai ik uit één van de tasjes een half zaden en pittenbrood en begeef me naar het spektakel!
'Hola jij', denkt vader zwaan die ik het eerst ontmoet!!!
en per direkt voel ik zijn warme geagiteerde geblaas langs mijn bruine malse kuiten onder mijn rokje naar boven gaan...
Vliegensvlug houd ik hem de eerste korst van het brood voor zijn protesterende snavel, die hij in een oogwenk uit mijn hand grist!
Zo, die is voorlopig even zoet...hoop ik dan en loop snel met mijn lokkende boterhammen langs de rest van de familie naar de berm en
de vijver, ondertussen al een boterham vooruit gooiend.
Daar deel ik de rest uit zodat ieder wat heeft.
Gelukkig is er ook nog één over voor vader die op zijn kolossale platvoeten weer akelig dicht achter me staat...
Als het ware hoor ik een zucht uit al die auto's komen...omdat ze eindelijk weer kunnen rijden.
En mevr. 'toetergraag' glijdt bijna met haar bak over de zebra omdat ze vol gas door de groene kledders poep schiet!!!
Gelukkig zijn er ook nog begripvolle, lachende mensen die bedanken door hun hand op te steken.
Ik kijk nog even om naar de vijver waar het hele spul nu rond zwemt en hun droge kelen smeren.
En ik? ik besef dat ik geen vers brood heb vandaag...maar rij wel even langs een andere bakker.
Een goede daad? welnee! gewoon gehandeld naar mijn gevoel.
De krant gehaald? alsjeblieft zeg! in het belang van ons dorpsbehoud gewoon gedaan wat moest!
En dat werkt niet door vanuit je auto te toeteren...
@Gerda, 2 okt. 2012
_______________________________________________________________________________________________________________________________
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
een lentenacht in 1996..
Het is ver voorbij middernacht, maar zij kan absoluut niet in slaap komen!
De enige geluiden zijn de ontspannen ademhalingen van haar kindertjes die tesamen een rustgevend orkestje laten horen in hun diepe slaap.
Sinds hun vader weg is, slapen ze vaak bij moeder.
Twee liggen er naast haar en de derde in een bed dat pal naast het grote bed is neergezet.
Ze kijkt links en rechts en laat haar ogen vol liefde op de blonde kopjes rusten, en beseft dat ze nog een lange weg te gaan heeft...
Door de innerlijke onrust glijdt ze geruisloos uit bed en sluipt naar beneden, waarbij haar Indianen-eigenschappen ook nu weer goed van pas komen.
Want de hond, die bij haar zoon van 18 in de kamer slaapt, mag absoluut niet gaan blaffen in de veronderstelling dat hij er óók uit mag!
Stil verlaat ze het huis en loopt naar de vlonder die boven het riviertje gebouwd is, door haar grote zoons.
Het is een prachtige nacht...
Een zucht ontsnapt aan haar borst terwijl ze op een boomstronk gaat zitten en een sigaret opsteekt.
Weldadig, wat een rust!
De boot wiebelt zachtjes tegen het hout, de maan spiegelt op het water en in de verte krijst een reiger die kennelijk nog een nachtvlucht maakt...
Ze zou hier altijd willen blijven zo lang ze leven mag, peinst ze...wetend dat dat onmogelijk is.
Want dit huis, de echtelijke woning, heeft ze zo goed als verkocht.
Dit eldorado zal ze op korte termijn moeten verlaten nadat ze hier al weer twee jaar alleen met de kinderen woont.
Maar wáár moeten ze naar toe?
Wat voor mogelijkheden zijn er voor drie volwassen kinderen en drie van acht, negen en tien jaar? Niet één dus!
Ze is moe van het zoeken, adverteren, reclameren, inschrijven en vragen.
Overal nul op het request!
Oh God, help me toch...
De nieuwe dag laat zich al heel voorzichtig zien boven de weilanden en de vogels zijn inmiddels ook wakker.
Maar die moeder zit daar nog steeds onbeweeg'lijk.
Haar leven is al zo vaak als een film voor haar ogen afgespeeld...een horror, i.p.v. een romantische film waar ze gedacht had een kaartje voor gekocht te hebben...destijds!
En dan opeens weet ze wat te doen!
Er is niets bij te verliezen.
Ze zal een huis kópen! Dát moet de oplossing worden.
Ook al is ze een vrouw zonder baan, met zes kinderen...de hoogte van de alimentatie moet de doorslag geven.
Ze is vást besloten en voelt dat het goed komt.
Straks zal ze een brief schrijven aan de hoogste baas in de BANKwereld...alle kaarten eerlijk en open op tafel leggen en vragen om hulp voor een hypotheek.
Met een hart dat sprongetjes maakt, loopt ze een beetje verkrampt van het lange zitten, naar binnen.
Na koffie gemaakt te hebben, begint moeder maar direkt met de voorbereiding voor het ontbijt, de broodtrommeltjes vullen, enz. en wacht op de bank tot de één na de ander naar beneden komt.
Als het retourtje schoolrijden er weer op zit, pakt zij pen en papier, ook zes portretfoto's van de kinderen en legt kort en bondig haar nood uit in een brief aan de concerndirekteur.
(op hoop van zegen...ajb!)
En wie schetst haar verbazing als er nog diezelfde week antwoord komt van hem, via de telefoon nog wel, dat zij naar DE BANK kan gaan waar het licht op groen zal staan voor alle hulp die nodig is???
Opgetild vanuit één van de grootste dieptepunten van haar leven, is er weer uitzicht en grote dankbaarheid...ze kan weer verder!
Een heerlijk huis komt 'voor de lens' en al gauw valt de beslissing om dat te kopen, waar ze dan ook elf goede jaren hebben gewoond.
Op de top van de huizenmarkt in 2006-2007, het huis weer verkocht omdat de alimentatietermijn voorbij was...( geen inkomen meer dus! )
De meeste kinderen waren ondertussen in de grote-mensen-wereld terecht gekomen, zodat de taak van deze moeder bijna volbracht was ...tot een goed einde!
??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
Het onverzadigbare gat...
"Goedemiddag meneer"...
"Goedemiddag mevrouw"...
(ik) "Pinnen graag"...
(hij) "Gaat uw gang".
"Nee mevrouw, aan de vóórkant, in de gleuf!"
"Ok, ok, sorry...komt voor elkaar" en ik duw dat bewuste ding in de gleuf aan de voorkant.
De cijfertjes op het pinapparaat zijn zo klein en zitten zo dicht bij elkaar dat KLEIN DUIMPJE er nog moeite mee zou hebben, laat staan ik die bij het eerste cijfer bijna vier cijfers tegelijk indruk!
De volgende drie toets ik maar met mijn nagels, anders sta ik hier wel erg af te gaan als dit ook nog fout gaat. 
"Vertel mij eens meneer, hoe komt het dat, als ik die slang van pomp 1 in het vulgat van mijn tank steek, hij in no time er geen zin meer in heeft? zodat ik hem vervolgens er uit haal, opnieuw in duw, zo diep mogelijk en dan vertikt hij het wéér! Hij wil gewoon niet pompen."
De man kijkt mij aan of dat de dorpsgek voor hem staat, laat zijn blik even over mij heen glijden en zegt: "Mevrouw, nadat u de opening vrijgemaakt heeft, pakt u vervolgens de slang en steekt hem in het bewuste gat." "Dan draait u het hele geval een beetje...totdat u aan de slang voelt dat hij pomt...u hóórt dat ook!"
"Laat nu de slang zijn werk doen totdat u aangeeft hoeveel u besteden wilt...óf dat de slang mag pompen totdat uw tank vol is, en dat geeft ie dan vanzelf aan door de toevoer te staken"...
"U kunt dan voorzichtig de slang uit het gaatje halen, pas op voor de laatste drupjes en de slang in de ruststand brengen waar hij hoort!"
"Nadat u de zorg voor uw gaatje ook heeft afgehandeld, kunt u bij mij komen om af te rekenen, hetzij in de gleuf of contant."
Met stomme verbazing had ik zijn hele relaas aangehoord zonder mijn ogen te laten knipperen...
"Meneer, ik ben u ontzettend dankbaar voor uw nauwkeurige uiteenzetting!"
"U heeft me echt dingen verteld die ik in de ruim 40 jaar dat ik autorijd, nog niet wist!"
"Mevrouw, als u weer komt en ik hoop dat dat vlug zal zijn, wil ik u héél graag zelf helpen door het persoonlijk voor te doen wat ik net heb uitgelegd." (hij had het toch wél over tanken aan de pomp he...?)
"U hoeft maar even binnen te lopen"...
"Meneer, mijn dank is groot...ik ben sprakeloos."
Na hem gegroet te hebben, ben ik inwendig gierend van het lachen naar mijn auto gelopen en wist niet hoe vlug ik weg moest komen...wát een vent!!!
@Gerda, 14 nov. 2011
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
Zwart...harig en ongewenst!
Nadat ik thuiskwam van één van mijn vele stap-avondjes...dit keer was het bij
de overbuurvrouw van 71, die sinds kort weduwe is...probeerde ik al tobbend mijn
sleutel in het slot van de voordeur te krijgen.
Wat wonder boven wonder na veel gehannes lukte.
Altijd weer weldadig als ik op mijn voordeurmat stap en de rust en vrede me
tegemoet komt...bijna té sereen was het deze keer.
Ik bezit n.l. de gave om aan te voelen of er iets staat te gebeuren, of dat er gevaar
dreigt, iemand mij een loer wil draaien of wat voor onheilspellends dan ook.
Zo heb ik dat ook met mensen (niet altijd even prettig...) maar klopt voor 99% altijd!
Maar goed, roerloos sta ik daar dus nog op de mat en kijk mijn gang in, een lengte
van een meter of 4.
En aangezien het nooit helemaal donker is in huis...zie ik op de wand recht tegenover mij
een enorme spin met een minimale afmeting van zéker 10 cm!!!
Zwart...dik lijf...harige poten met een knik er in (scharnier!) ...ONVOORSTELBAAR,
zo'n joekel had IK zelfs nog nooit gezien.
Naast mijn Sherlock-gave ben ik ook gezegend dat ik absoluut niet bang ben voor enig
vliegend, kruipend of zwemmend beest...hetzij glad of harig!
Maar deze niet uitgenodigde gast deed mij toch even slikken en het leek of ik vastgeschroefd
werd op de mat.
Mijn boerenbloed gaf mij een geducht standje en ik liep prompt de gang in, onderweg een
lampje aanknippend.
Het monster bleef roerloos zitten of dat het bij de decoratie van het huis hoorde!
Hier en daar nog wat licht aan gedaan, via de kamer in de keuken...NEE! ik zou dat gevaarte
niet met de stofzuiger opzuigen, er van overtuigd zijnde dat hij het zou overleven om vervolgens
mijn huis weer te betreden door een retourtje stofzuigerslang.
Dood meppen leek me te heftig, omdat ik er niet van overtuigd was dat dat in één keer zou lukken
...en ik zou zéker te weten de muur moeten sauzen ( mijn verf in die kleur was op)
Tja, toen heb ik de keukenrol gepakt en 4 á 5 stukjes dubbel gevouwen en nat gemaakt...
een plastic zak gepakt, en op naar die inbreker!
Het natte 'wapen' kletste pardoes op het harige geval (ik voelde hem bewegen...) en verdween
als de wiedeweer in de zak die vervolgens met spoed werd voorzien van een fikse knoop!
De hele zaak á la minuut in de container gebracht...pfff.
Maar, ik kan me dan nooit voorstellen dat zoiets alléén je huis binnenkomt.
Dus de gedachte dat er nóg eentje ergens zou zijn...heeft me stom genoeg wel hier en daar
doen loeren!
Maar aangezien het al laat was, ben ik toch naar boven gegaan.
Echter, voordat dit vermoeide lichaam zich in bed liet glijden, heb ik wél m'n dekbed eraf gegooid.
Stel je voor...
Niet dat ik bang ben voor harige dingen in m'n bed...maar hetgeen ik zojuist vermoord had, hoeft
voor mij niet.
Tot op heden heb ik zijn of haar partner niet ontmoet en ik wil dat ook graag zo houden.
Blijf maar lekker buiten spelen...dan kom je niet in een zakkie!
@Gerda, 24 sept.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'het is míjn schuld niet'...
Op élk terrein, op álle fronten en op élk niveau hoor je,
als het over schuld gaat dat hij of zij per direkt in de
verdediging gaat!
Heel opvallend, dat als iemand de schuld voor een gebeurtenis,
een uitspraak óf een daad toebedeeld krijgt, die schuld accuut
een ánder in de schoenen geschoven wordt.
Kijk b.v. naar Griekenland: 'een zinkend schip', maar ...
het is vooral de schuld van de luie Grieken!
Berlusconi van Italië heeft nog nóóit iets verkeerd gedaan
...volgens zeggen!
Een voetballer, die een gele kaart krijgt brult moord en brand
dat hij níets fout deed!
Een ziekenhuisbacterie: wáár ligt de schuld? De artsen spelen
elkáár de Zwarte Piet toe!
Amerika staat aan de rand van de ondergang...het schuldbedrag
past niet eens op één regel van dit schrijven, maar de democraten
en de republikeinen beschuldigen elkáár!
We verhogen gewoon de limiet...vegen ons straatje schoon, en láter
ruzieën we daar nog wel eens verder over!
Het is net als met doping in de sportwereld: we verhogen de norm
die toelaatbaar was, 't gebruik wordt dus hoger, maar als je dan
naar de knoppen gaat...ga je ook goed!
Een huwelijkscrisis: géén van beiden heeft schuld uiteraard.
Maar het is oorzaak en gevolg...
Als het huwelijk niet goed en recht op het fundament gebouwd wordt,
maar scheef en onzorgvuldig...dan stort het vroeg of laat in elkaar,
zéker als er geen liefde meer is!
Want als echtparen écht paren waren, dan hadden ze als echtgenoten
écht genoten!
En zo zijn er nog duízend voorbeelden! Altijd zal het zo blijven,
want we houden nu eenmaal zoveel van onszelf én ons eigen wereldje
dat we liever volharden in het ónjuiste dan toegeven aan de waarheid!
Alzo ook in de laster...
Hoe laag en vernederend is laster!
Een ander, die niet aanwezig is, bespotten en vernederen met verguizende
woorden...zwart maken door minachting en jaloezie en op het hart trappen.
Als je de zaak dan gaat ontrafelen hoor je al gauw: 'dat heb IK niet gedaan'!
Ieder voor zich heeft zijn of haar verantwoording, want er is al wat een leed
aangericht door dit kwaad dat de mens zo te pakken kan hebben dat men
zichzelf nog gelooft ook.
Maar de waarheid is stérker en zal eens zeker zegevieren door álle lasteraars
en leugenaars het zwijgen op te leggen.
@Gerda, 13 aug. 2011
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
voetje vrijen...
Op het memobord, in de conversatiekamer, prikt de secretaresse een kleurig uitziende uitnodiging.
Het betreft een vrolijke avond voor het personeel van de zaak, die over twee weken gepland is.
Eerst zal er een borrel zijn, gevolgd door een diner, en vervolgens kunnen de liefhebbers nog 'doorzakken'.
Elk jaar wordt een feestelijke avond georganiseerd, uit waardering en dank aan het personeel voor de goede inzet.
Iedereen is dan ook in z'n nopjes als de gezellige avond weer voor de deur staat en uiteindelijk aanbreekt.
Uitgelaten arriveert de één na de ander bij het chique restaurant en wordt gastvrij ontvangen bij binnenkomst.
Een zilvergrijze auto parkeert op de ruime parkeerplaats en een klein blond middle-age vrouwtje stapt uit, terwijl ze een paar mooie benen op hoge hakken in het grint zet.
Een smaakvol zwart jurkje, zeker 15 cm boven de knie, laat niet raden welk een prachtig lichaam daar onder schuil gaat!
Ja ja, de secretaresse van de baas...
De borreltijd is uitermate gezellig en iedereen is heel ontspannen in gesprek, als na verloop van enige tijd de baas binnenkomt.
Het wordt even wat stiller, maar hij moedigt met een glas in zijn hand, een ieder aan toch vooral door te gaan op dezelfde voet.
En dan volgt het aan tafel gaan in een sfeervolle zaal.
Ieder leest zijn of haar naam op de tafelschikking en neemt plaats.
Als laatste gaat 'de grote man' zitten aan het hoofd van de smalle tafel.
Voor wie het opvalt, direkt rechts van hem aan de zijkant... de secretaresse. Ze lijkt wat nerveus, omdat ze aan haar servet friemelt, maar dat valt alleen degene op die daar op zou letten.
Verder verloopt alles perfect en de spijzen laten zich goed smaken.
Aan de overkant van 'het zwarte jurkje' zit een jong ventje, die onverwachts een deel van zijn bestek laat vallen onder de tafel! Hij bedenkt zich geen moment en glijdt van zijn stoel. Met een hoofd als een biet duikt hij even later weer op...zijn weer gevonden voorwerp in zijn hand geklemd.
Hij is niet alleen rood van schaamte doordat zijn vork viel, maar ...onder de tafel had hij recht in het kruis van 'het zwarte jurkje' gekeken!
Een kruis zónder slipje... en haar blote voeten waren aan het voetje vrijen met de baas.
Perplex zit hij een moment naar zijn bord te staren alsof de sperziebonen een rondedansje uitvoeren met de tournedos!
Niemand heeft iets in de gaten...
Na het eten wordt er nog een speech gehouden en krijgt iedereen een veer in z'n gat, want de jaarcijfers geven nu eenmaal voorspoed aan.
En dan is er tijd voor ontspanning in de pub.
Het jonge ventje spiedt om zich heen, maar ziet in geen velden of wegen zijn baas, noch 'het zwarte jurkje'!
Zou het...werkt het dan zó?
Allerlei gedachten vliegen door zijn hoofd, niet wetend dat die twee in de dikke Mercedes, dollend als twee pubers, op weg zijn naar haar flatje...terwijl hij zijn rechterhand akelig hoog op haar blote benen laat rusten.
@Gerda, 30 juli 2011
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
OVERDENKINGEN...
Roerloos zit ze daar...
Haar hele houding straalt verdriet uit door de licht gebogen schouders.
De handen liggen stil gevouwen in haar schoot.
Twee tranen lopen over haar wangen, maar ze huilt niet hoorbaar.
De diep blauwe ogen staren oneindig ver weg, en spiegelen een onmetelijke pijn.
Een zo grote pijn alsof haar ziel gegeseld is.
En wie durft te zeggen dat dát niet het geval is geweest, nu zij terug denkt...
Een half uur geleden deed zij een predictor-test, omdat ze haar vrees wéér
zwanger te zijn, bevestigd wilde zien dat het ajb NIET waar was!
Haar jongste kindje was immers pas 3 mnd.
Maar...het lot besliste anders!
Wéér moest ze in alle eenzaamheid en ongemakken dit kindje dragen en ter wereld
zien te brengen.
Oh ja, ze was sterk en nog in de kracht van haar leven...dat wel.
En elk leven dat ze al onder haar hart gedragen had, was haar dierbaar...
en bewaakte ze met haar eigen leven.
Maar wát heeft haar ziel dan zó gegeseld zodat ze hier als een beeld ter neer zit,
uitkijkend door het raam, zonder iets te zien?
Het waren de woorden van haar man die als zweepslagen op haar neerdaalden, toen
hij haar toebeet: daar is toch zéker nog wel iets aan te doen !!!
Natuurlijk, er was zéker wat aan te doen in dat stadium...maar NIET voor die moeder.
Nooit zou ze daar in toestemmen!
Door zijn woorden brak er iets in haar, iets dat haar losmaakte van deze man.
Die koude, kille woorden zouden haar levenslang achtervolgen...dat wist ze toen al.
Gedachten dwarrelden nog verder terug...
En wel, naar het moment dat ze opeens toe moest geven aan zijn hete lust om haar te nemen
als 'het voorwerp' dat daar voor diende!
En zij, ach zij heeft altijd alles ondergaan... op zijn tijd en zijn wijze.
Zo was de vrouw nu eenmaal. Onderdanig, en om de lieve vrede wil!
Een paar dagen na genoemde explosie, werd haar vader begraven die op 69 jarige
leeftijd aan een ernstige ziekte was overleden.
En een enkele week later moest er gepakt worden voor de zoveelste verhuizing, i.v.m.
de steeds groeiende positie van deze a.s. vader.
Arme vrouw, arme moeder in alle moeiten van je lichaam. Zonder liefde, de alsmaar zwaarder
wordende weg moeten vervolgen...óók nog eens innerlijk verscheurd door angst dat het een
ongelukkig kindje zou worden (als straf...voor zoveel lelijke woorden )
Een zwarte, moedeloze periode volgde waarin zij met het kleintje van enkele maanden, als zij haar
in haar armen had, vele stille tranen gehuild heeft. Dat meisje als troetelpopje tegen zich aandrukkend.
Maar ook die maanden werden volbracht, en beloond met een pracht gezond nieuw kindje, dat bij haar
lag en nat gemaakt werd met haar tranen...
En de vader...verliet de kamer, en zei: ik laat je alleen, want ik moet zóoooveel doen!
Hoe heerlijk zou het geweest zijn als hij bij hen gebleven was en z'n dankbaarheid getoond had dat
alles weer goed verlopen was...en zijn rijkdom had gezien!
Geen wonder dat de vrouw daar gebroken zit, overspoeld door deze pijnlijke beelden van toen!
alsof het gisteren pas gebeurd was... en wéér zal gebeuren.
Maar nee, dát nooit meer!
Al vele jaren is ze verlost van deze tiranie...
Helaas kan ze haar gedachten NIET het zwijgen opleggen... zei ze tegen mij.
© Gerda Benschop
§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§
de tijgersprong...
Hoe laag kan je vallen!...hoe is het in de wereld mogelijk!
En dat voorrecht is mij te beurt gevallen...
Het is zaterdagavond rond 22.30u als ik uit verveling naar m'n laptop loop om te kijken of er nog iets te beleven valt. Niet veel dus! Hyves is maar een saaie boel aan het worden en reacties op mijn gedichten, worden ook steeds minder.
Dan kijk ik nog maar even of er op msn nog wat bekenden zijn.
Ik klik een vage kennis aan die wel bereid is nog wat onzin met mij te delen...
Maar na een uurtje krijg ik ontzettende trek in iets hartigs, zoals b.v. een patatje speciaal.
Helaas kan ik dat voor mezelf niet bereiden omdat de friteuze schoon in de kelder staat (uit voorzorg) zodat ik niet elke dag zal bezwijken hem aan te zetten, zeker nu ik nog maar alleen ben.
Niet getreurd...in de koelkast staat ook genoeg tot feestvreugde, want om nu nog naar een snackbar te rijden zou ik te zwak vinden van mezelf.
Ik meld de msn-ner dat ik even toe moet geven aan mijn onbedaarlijke drang naar de koelkast te gaan, en sta op.
De 10 cm hoge naaldhakken aan mijn voeten volkomen negerend... schiet ik naar de trap (ik zit n.l. boven)
Maar vóórdat ik de tweede trede aanraak... dender ik, als een vliegtuig met motorstoring, naar beneden...stuiter tegen de deur van de meterkast, die zich recht voor de trap bevindt, en kletter op de marmeren vloer van de hal... tégen mijn fiets die daar geparkeerd staat en zich per direct als een ijzeren boei om mij heen buigt!!!
Ik bewoon n.l. een grachtenpand zonder berging voor m'n fiets.
Achter kabbelt de rivier tegen de gevel en voor is de straat die weer grenst aan een gracht. Maar dat alles even terzijde...
Onbeweeg'lijk lig ik, voor mijn gevoel wel een uur, onder die fiets!
Ik probeer te denken...wat ik gelukkig nog kan, maar voel tegelijk een onbedaarlijke pijn vanuit mijn been naar mijn rug trekken.
Heel voorzichtig til ik mijn hoofd op en laat m'n blik over mijn lijf glijden...maar kom daar direkt van terug!!!
Om het vervolgens nogmaals te doen...
Ik zie mijn minuscule tijgerprintrokje tot voorbij mijn vrouwelijkheid opgestroopt!!! ...(wat een zegen dat een mens een slipje draagt!)
Al het bloed was al uit m'n gezicht verdwenen van de schrik...anders zou ik nú zelfs blozen.
Maar...ik zie maar één been met aan het eind mijn hoge hak!
Waar is mijn ándere been???
Opeens word ik heel helder door de schrik, en voel met mijn hand hoe het zit! Mijn linkerbeen ligt in een wel heel bijzondere houding...weinig gracieus, dubbel gebogen onder mijn bil!
Ik jank van ellende!
Even sluit ik m'n ogen en concentreer me op wat te moeten doen, want ik ben niet voor één gat te vangen.
Trouwens ...fijn als je mobiel boven ligt in zo'n situatie.
En dan duw ik met vereende krachten eerst die fiets weg om daarna mijn been op z'n natuurlijke plaats te krijgen, wat wonderlijk wel lukt...de schoen in geen velden of wegen te bekennen!
Nog steeds lig ik plat op het marmer dat nu toch wel koud aanvoelt.
Mezelf vermanend, rol ik nu op m'n rechterzij om hopelijk overeind te kunnen komen.
Wonder boven wonder lukt ook dát, terwijl de tranen over m'n wangen lopen...want m'n linker been 'doet' het niet meer!
Het zal toch niet waar zijn, niet gebroken ajb!
Ik zet me op de onderste traptrede en begin al kreunend dat pijnlijke onderdeel te masseren.
Hoe lang ik daar gezeten heb, ik weet het niet...maar ik ben tóch weer boven terecht gekomen! (onderweg m'n tweede schoen vindend...)
Boven zag ik dat msn nog open stond...hij was dus nóg online!!!In zeven woorden heb ik alles verteld en toen... zag ik ALLEEN MAAR bulderende, lachende smilies...rollende smilies, wha aaawha aaa...als reaktie, terwijl ik de tranen nog van m'n wangen veegde na mijn ellende!
Op dat moment moest ik terug denken hóé vaak ik in m'n leven me wezenloos heb gelachen als iemand viel, of z'n hoofd stootte, of...de trap op een abnormale manier afkwam zoals ikzelf dus net beleefd had.
INDERDAAD: hoe diep moet je vallen om deze belevenis te kunnen vertellen...
@Gerda, 24 april 2011
________________________________________________________________________________________________________________________________
GENIETEN...van korte duur!
Nog even het adres op de envelop en dan kan ik deze, gevuld met een serie voetbalplaatjes, wegbrengen naar de brievenbus. Zodat hij morgen bij mijn nichtje, die onder Den Helder woont, bezorgd zal worden. Ach ja, ik kreeg de plaatjes gratis in de supermarkt en zij is er helemaal blij mee, hoewel ik zelf de pee aan voetbal heb. Maar dat staat hier los van...
Na 'overige bestemmingen' aldus verder gevuld te hebben, loop ik automatisch recht door naar de rivier.
De zon kaatst onbarmhartig op het water en het is behoorlijk druk met de scheepvaart! Pracht gezicht.
Ik loop een stukje naar rechts, daar waar een muurtje gebouwd is langs de rivier met om de zoveel meter een afzichtelijk kunstwerk er op geplaatst! Het zal wel mooi zijn, maar ik zie dat nu eenmaal anders...zoals met zoveel dingen
Ik hijs mijn lenig lichaam op het bewuste muurtje, pal naast het eerste kunstwerk (een omhelzend liefdespaar...) maar aangezien ze van brons-steen zijn, zal ik er geen last van hebben...dit stel houdt zich vast heel rustig!
Ik zit daar te kwelen in de zon... volmaakt heerlijk, sluit mijn ogen en geniet met proppen van de lentewarmte die mijn lijf koestert...het geluid van golfjes tegen de bazaltkeien langs de oever niet ver onder mijn wiebelende benen.
Grutjes, wat volmaakt heerlijk is het hier!
Dan hoor ik de waterbus zachtjes de aanlegsteiger naderen en kijk automatisch naar wat zich allemaal aan boord bevindt. Schoolkinderen, moeders met afgeladen fietsen vol koopjestassen en een enkele bejaarde. En alles gaat zijns-haars weegs, nu ze de vaste wal weer onder hun voeten hebben. Eén vrouw moet nogal worstelen met tassen waarvan de handvatten scheuren en nu voor het oog van iedereen op de grond vallen ...de inhoud uitgestald als op een marktkraam!
En ik...ik zit te genieten van alles wat ik zie en hoor. Rechts komt een sleepboot aan die trots het water doorklieft zonder de minste schommeling, terwijl 'een vroege lentevogel' met zijn zeilboot alle mogelijke moeite moet doen om dat ranke ding recht te houden! De waterbus vertrekt weer, afgeladen naar Dordrecht, maar moet eerst nog wachten op een enorme vrachtboot die van links komt met pal daar achter een klein tankertje.
Ondertussen zijn er ook al een stuk of 3 honden met hun baasjes voorbij gekomen op het graspad voor mijn zitplaats. Bekenden, uit de tijd dat ook ik hier elke dag liep met mijn hond! Gelukkig lopen ze allemaal door, want ik heb helemaal geen zin om te praten. Zou mijn postzegel dat uitstralen???
Juist als ik weer in mezelf terugkeer...mijn ogen even sluit, en alle geluiden over me heen laat komen... hoor ik links van mij een enorme kakelende menigte aankomen. Nee he, wat nu weer!
Ik kijk om het bronzen liefdespaar heen en zie een groepje mensen in fel gekleurde kleding...eigenlijk moet ik zeggen: gewaden...richting 'mijn muurtje' lopen.
Hun volumeknop moet op het uiterste open staan, wat een rot herrie...niet normaal! Een klein kind begint ook nog eens te janken!
Zo te zien zijn het Indiërs, want de vrouwen hebben zo'n stip op hun voorhoofd, tussen de ogen. De wind speelt fenijnig met de dunne gewaden. Maar de rot herrie die ze maken en mij daardoor in mijn genietende mijmeringen storen, is oorverdovend!
En wie schets mijn verbazing als ze ook nog eens de inspiratie krijgen om aan de ándere kant van het bronzen liefdespaar zich op het muurtje te hijsen!!!
...wel 8 stuks tel ik nu en daar heftig gesticulerend hun gesprekken voortzetten in dat koeterwaalse taaltje?
Ik heb er genoeg van, de lol is er af en ik jump in het gras ( waarbij ik ook nog bijna mijn voet verzwik...) en marcheer richting mijn huisje.
De stilte die ik daar binnen ontmoet valt als een weldadige deken over me heen. Na een grote mok koffie gemaakt te hebben, loop ik naar mijn schrijfspullen en vertel mijn belevenissen op het gewillige papier.
©
gerda benschop
In de manenschijn deel 2
...en dan, alsof die éne straal alle krachten bundelt,
komt het schijnsel bij haar gezicht.
Als een krans rust het precies rond het hoofd van de vrouw.
De ogen, gesloten door diepe slaap, verraden de sporen van het leven
nu zij zo ontspannen neerligt. Maar rond de mond zweeft een glimlach
die getuigt van innerlijke vrede en vernieuwing.
Nog een ogenblik rust dit strelende licht op het slapend gezicht, om
dan langzaam maar zeker weg te glijden, als het ware met de liefkozende
woorden: droom maar, ... droom je dromen.
En zij droomt!
Haar geest krijgt de kans weg te zweven, zonder enige belemmering,
waar heen zij wil... en komt op een heuveltop terecht met een prachtig
uitzicht naar alle zijden.
De mooiste bloemen bloeien er en een zacht briesje voert liefelijke klanken aan,
van over de bergen, in zoete tonen. Ademloos van verwondering gaat de vrouw
zitten tussen de bonte bloemenpracht, en kijkt op naar de hemel terwijl tranen
zachtjes over haar wangen lopen. De vrede is zo ontroerend, zo groot...
Hier altijd te mogen zijn en blijven, dat moet hemels zijn.
Geen verdriet en pijn, geen leegte of alleen-zijn te voelen...dit is volmaakt.
Terwijl ze alle indrukken tot zich neemt, voelt ze zachtjes een hand op haar
schouder, en een aangename mannenstem vraagt: 'ga je met mij mee'?
De stem boezemt zoveel vertrouwen in dat de vrouw opstaat en hem haar hand
laat nemen, waarna ze de berg afdalen in een zeer geanimeerd gesprek.
Langzaam, vervagend tot één bewegend figuurtje, verdwijnen ze in het dal.
En de maan staat ondertussen aan de andere kant van het huis met het open
venster, en geeuwt omdat de slaap voelbaar wordt!
Want heel voorzichtig kleurt de hemel een beetje rood... het rood van een nieuwe dag.
Gerda Benschop
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
in de manenschijn
De aarde slaapt...
Het middernachtelijk uur reeds enige tijd voorbij.
In de huizen zijn de lampen één voor één uitgedaan en
alle geluiden zijn nu verstild.
Het is een mooie, heldere nacht met 'volle maan' die
schitterend aan de hemel staat.
En tóch is het, alsof haar stralen tranen bevatten die
zij geluidloos laat vallen op het vele leed hier beneden...
Eén van haar stralen valt in een magische bleke kleur
op een venster, en gluurt daar voorzichtig naar binnen,
om te blijven rusten op een kussen.
Een kussen waar krullende haren roerloos liggen, het gezicht
bijna weggedrukt! alsof zij veiligheid zoekt.
Alleen haar blote schouders zijn zichtbaar, doordat beide armen
het kussen omhelzen.
Ze moet dus op haar buik liggen...
De bleke stralen komen schoorvoetend dichterbij en zien haar hele
silhouet uitgetekend onder het witte katoen, waaruit duidelijk blijkt
dat haar linkerbeen hoog opgetrokken is en haar voet buiten het
dekbed ligt.
De straal komt nóg verder en glijdt onhoorbaar naast haar neer...
om uiterst liefdevol haar schouder te beroeren, waardoor ze tóch
beweegt en een diepe zucht slaakt.
Ook neemt ze nu een andere houding aan, en wel zodanig dat een
blanke borst, nu... als vanzelf, gekoesterd wordt door deze zachte
aanraking.
Nu kreunt zij zacht, maar slaapt rustig door.
Maar...het bleke schijnsel glijdt behoedzaam verder, alsof het de
smaak te pakken heeft op deze ontdekkingsreis!
wordt vervolgd
©GERDA BENSCHOP
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
het moet niet gekker worden...
Nu heb ik het genoegen op een tiental meters afstand van de rivier de Merwede te wonen. Straat uit...en beautiful!
Naast de rivier is een fantastisch wandelpad, let wel: WANDELPAD waar je dus heerlijk kunt lopen, o.a. ook met je hond. Zelfs een groot gedeelte mag de hond los lopen.
Ideaal dus, en ik geniet dan ook met proppen omdat het zo mooi is!!!
Een gedeelte van het looppad, langs de jachthaven in de bebouwde kom, wordt veelvuldig gebruikt door fietsers (wat dus officieel niet mag...) die zich dan met spoed naar de waterbus haasten, en qua tijd veel sneller ter plaatse zijn dan via de normale weg.
De waterbus wordt veel gebruikt om even naar Dordrecht te gaan, hetwelk aan de overkant van de rivier ligt. Met de waterbus ben je in 5 min. overgevaren, en zwemmend duurt het iets langer...
Ondergetekende loopt 4x per dag, niet áltijd met zin... meestal wél...met de hond op genoemd pad.
De laatste tijd gebeurt het steeds vaker dat ik bijna van m'n sokken word gereden door een scooter of een ander herrie makend geval! Je kunt dan gerust zorgen dat je in de berm komt, want je bent je leven NIET zeker!
Ik ben dan óók niet de vriendelijkste en kijk de bewuste ellendeling vernietigend na, wat dan weer resulteert in een opgestoken middelvinger óf een grote bek...beide is óók nog mogelijk!
Ook fietsers durven heel gewoon hun bel met geweld te laten rinkelen!
Ik heb me laten vertellen door mede 'lotgenoten' dat de politie al vaak benaderd is voor dit probleem, maar eigenlijk niets kan doen omdat ze dan de hele dag moeten posten!!!
Wel frappant, als ík er loop, het mij altijd overkomt...
Het is geboden regelmatig je 'achteruitkijkspiegel' in de gaten te houden of er niet het één of ander nadert, zodat je tijdig de hond en jezelf in veiligheid kunt brengen.
Maar ondanks deze dagelijkse ergenis, is het genoegen véél groter... hier te wonen en te genieten, in 'mijn wereldje'.
Lang leve het gezag en onze wetgeving!
@Gerda, juli 2010
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
de ochtendbeurt...!
'Stil...het is nog muisstil in huis, en ik heb ook geen flauw benul hoe laat het is'.
'Voorzichtig gluur ik vanuit mijn amberkleurige ogen door de spleetjes van mijn oogleden naar haar, die vlak naast me ligt, en waar ik zo zielsveel van houd'.
'Ik moet me bedwingen nu , anders zou ik ze zeker wakker maken'!
'Maar ik weet uit jaren lange ervaring dat dát gevaarlijk is om te doen, want dat vindt ze gewoon niet leuk'.
'Mijn ogen glijden over haar gezicht en lichaam en eindigen bij een brons gekleurd been dat buiten boord hangt'
'Ik kán het niet laten...ik MOET daar wat mee doen'
'Heel stil kom ik overeind uit mijn holletje, en snuffel aan die heerlijke geur van dat been'.
'Oeps...ze beweegt, en meteen sta ik roerloos stil'.
'Hoe pakt dit uit'?
'Gelukkig, ik heb mazzel...ze lacht naar me en geeft een liefkozing terug'
'Dit is het mooiste moment van de dag...want nú krijg ik mijn grote beurt'!!!
'En ja hoor, na het bekende ritueel van toilet en badkamer, kleedt ze zich snel aan en ...mag ik mee naar de rivier ...HEERLIJK vrij rennen en ongelimiteerd poepen en plassen zoveel als ik moet'.
'Om uiteindelijk volledig versleten weer thuis te komen, te drinken en te eten en dan de hele wereld om me heen te vergeten in m'n mand'.
'Omringd door de enige die ik lief heb...mijn vrouwtje'!
Gerda Benschop
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Eens, op een zwoele zomeravond...zo'n 40 jaar geleden
Gedreven door 1000 vlinders in m'n buik en roze wolken voor m'n ogen...vroeg ik mijn geliefde of hij zin had om met de auto een ritje door het mooie friese polderland te maken.
Nadat ik de auto had gehaald en de nodige waarschuwingen van m'n vader nog nagalmden in m'n oren, vertrokken we!
Ik wilde gewoon weg van thuis en helemaal kunnen genieten en toegeven aan die roze wolken...
Nou heeft friesland niet bepaald een landschap met camouflageplekken!!!
Dus, na bést wel lang rondgereden te hebben en nérgens iets geschiktst gevonden te hebben, besloot ik uiteindelijk de auto maar op een dam voor een hek te zetten die bij het oprijden vervaarlijk naar beneden dook!
We stónden...en voor de rest: BOEIE!
Inmiddels was het aardig schemer geworden, zwoel en klef, en het leek of die hele auto bedolven was door die roze wolken!!!
Een stevige vrijage ging van start terwijl ondertussen de nodige overtollige kleding verwijderd werd...
Plots werd er op het raam getikt!!! en een zware stem schrok ons op door de vraag of we soms hulp nodig hadden.
(Die boer had natuurlijk al gezien dat die auto zo naar voren helde...)
'Nee, bedankt hoor...het gaat prima'!
En er is niets vervelender dan gestoord te worden tijdens het vrijen!!!
De lol was er af, ... we zouden maar weer vertrekken.
Na flink wat getob met kleding enz, want TOEN voelden we pas goed hoe de neus van de auto naar beneden helde!
Ik startte de auto, een grote zware Opel, maar wát ik ook graag wilde ...er was geen beweging in te krijgen!
ALLEEN het geluid van rondslippende banden!
Helaas, er zat niets anders op dan ergens hulp te gaan vragen want anders zou die auto er met Kerst nog staan!
Mijn geliefde stapte dapper het weggetje op waar héél in de verte het licht van een hoeve te zien was.
Voor mijn gevoel leek het of hij nooit terug kwam! En juist toen ik begon te wanhopen, want het was inmiddels donker, hoorde ik het geluid van een naderende traktor.
Wie denk je dat de bestuurder was??? Juist! heel goed, de 'bezorgde' boer die eerder gevraagd had of we hulp nodig hadden.
Ik heb uit schaamte maar niet veel gezegd, en nadat een zware ketting aan de auto was bevestigd...stonden we in een ogenblik, getrokken door de traktor, weer op het weggetje!
Na de boer zéér hartelijk bedankt te hebben, vertrok hij lachend in z'n baard, en dacht waarschijnlijk: stelletje tobberds!
En wij? wij gingen katerig ook maar huiswaarts.
Ach je bent jong, en je wilt eens wat...
©gerda benschop
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'kuklekú'...
Hoe ik hier verzeild ben geraakt: Joost mag het weten...ik weet het in ieder geval niet!
Doet er ook niet toe, ik bén er!
Plotseling laat de haan een oorverdovend 'kukleku' horen, en klapwiekt tegelijkertijd met zijn vleugels!!!
En ik? Ik MOET noodgedwongen loslaten omdat ik m'n evenwicht verlies.
Als een tornado stort ik in de diepte...onderweg hardhandig gekust door de laatste bladeren van een enorme boom.
Ik stuiter pijnlijk tegen de gevel van de kerk en graai dan weer in het luchtledige en uiteindelijk zal ik te pletter vallen op de keien rond de kerk!
Het kán gewoon niet anders verlopen...
Maar juist, áls ik de keien al bijna raak..........voel ik weelderig dons om mij heen, verpakt in wit katoen met breed kant!
En mijn hoofd, beschermd door twee handen, weggedrukt in mijn kussen...word ik wakker.
Mijn linkervoet krijgt juist een lik en een dringend jubelgeluid volgt: 'OPSTAAN, ik moet er uit'!
Verdwaasd én geradbraakt ga ik eerst maar eens zitten en kijk of alles nog op z'n plek zit.
Die rót haan ook.......
©gerda benschop
Korte Verhalen
Europoort- Hull ...
De meest geschikte datum, die een paar weken eerder werd geprikt, was aangebroken: mijn trip naar Engeland met de 'Pride of Hull', de ferry waar mijn oudste zoon als head chef werkt.
De keren, dat ik al eerder deze reis maakte, was meestal op de dag dat mijn zoon z'n laatste werkdag had. Dan kon ik mooi met hem reizen, verwend worden aan boord en in Hull in zijn auto stappen. Deze keer dus niet! Ik zou op eigen kracht met m'n auto dit avontuur ondernemen...
Het weer was slecht, bár slecht, harde wind tot storm. Ik voorzag vele problemen, maar zoals heel mijn leven: geen gezeur en gaan, want alles was geregeld. M'n ticket was al betaald met m'n credit card toen ik telefonisch geboekt had.
In Europoort aangekomen kon ik met mijn vehikel vrij vlug de boot oprijden en verdween als een nietig stukje bagage in de buik van die kolos!
'ALLEMENSEN...dit komt nóóit goed', dacht ik bij mezelf. 'Dit hele zakie gaat straks schuiven en ik zie m'n auto als een sardientjesblikkie terug'!!! ( diepe zucht...onder het genot van de bulderende wind)
Waar was ik aan begonnen...help! Na de nodige formaliteiten van inchecken, pascontrole etc. kwam ik met knikkende knieën op deck 8.
Rond de receptie een drukte van jewelste, overal koffers en kakelende mensen. En het leek of niemand zich zorgen maakte over die bulderende wind!
Een paar 'buigende knipmessen' begroetten mij zeer overdreven, alsof ik Beatrix was, terwijl ik maar heel gewoon de mom van Ed ben. ( ze kennen me al jaren...)
Met m'n keycard op zoek naar m'n cabin, kwam ik in een zeer luxe hut met raam, waardoor ik direkt de verschrikking buiten kon volgen. Kreunnn...
Omdat m'n huig bijna vastzat, besloot ik toch maar een large cappucino te gaan drinken in het café.
Eindelijk vertrokken we dan toch om 21.00u, terwijl ik de hele tijd hoopte dat het vertrek afgeblazen werd. Maar dat ding vaart kennelijk ALTIJD!!!
Na verloop van enige tijd galmden er in meerdere talen de instructies uit de luidsprekers: 'in geval van NOOD... 'etc. ( is standaard,... maar mijn huig zat al wéér vast! )
De nacht werd een kwelling! Geen oog dicht gedaan, door de klappen op de golven!!! Ook vloog er op een gegeven moment nog een laddertje van metaal door de hut met donderend lawaai. (stond in een hoek weggeborgen)
Gesloopt en geradbraakt, groen en geel kwamen we eindelijk om 08.00u in Hull aan tot m'n grote verbazing. (had niet anders verwacht dan op een stuk drijfhout op een onbewoond eiland aan te spoelen...)
Maar, na uitgescheept te zijn reed ik met een volledig gave auto het terrein van P&O af...op weg naar m'n lieve kleine ventje die ik al zo lang niet gezien had (zoon van Ed)
Ik was nauwelijks aan het laatste half uur nog te rijden ritje begonnen...of ik keek in het gezicht van een vent die naast mijn auto bleef 'hangen', in zijn auto! Lachend, en met zijn hoofd schuddend en heftig gebarend. Maar ik negeerde dat en dacht alleen: 'ach, hier zijn de kerels al net als bij ons! Kijk toch voor je en scheer je weg'!. Even later hetzelfde gemieter, terwijl er ook nog een auto op me af kwam...
Het zweet brak me uit! Wat een nachtmerrie. Die tegenligger vloog op het laatste moment over de vluchtstrook om vervolgens weer op de weg te komen...zag ik in m'n spiegel.
Maar die vent naast me, 'hing' er ook nog! 'Jeetje, al het mooie is er in m'n EIGEN land al afgekeken hoor', dacht ik pissig! maar ook hij bleef lachend kijken en heftig gebarend wijzen, terwijl ik dacht: 'DE GROETEN, ik ga heus niet naar de kant en stoppen omdat jij kennelijk wat van plan bent'!
Maar vóórdat ik die gedachte afgerond had, werd ik opeens door twee politieauto's gedwongen wél naar de kant te gaan. Waar die zo snel vandaan kwamen...?
Bekogeld door vragen, gaf ik overal netjes antwoord op en vroeg wat er toch wel aan de hand was nadat ze mijn pas en rijbewijs etc. gecontroleerd hadden.
'U bent hier in Engeland...en daar rijden ze links'! ( 'goh, of ik dat niet wist'...) 'maar u rijdt op z'n Hollands'!!! Had ik al groen en geel gezien, nu volgde ROOD! Na veel bezorgde blikken vroegen ze waar ik naar toe moest en of ik het wel redden zou.
En het kwam helemaal goed! Eén copper bleef me nog een poosje stalken, maar toen hij zag dat ik ook links georiënteerd was...verdween hij opeens in het niet...zoals hij ook gekomen was.
Maak jouw eigen website met JouwWeb