~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

SOULMATES

Mijn vrouw en ik zijn altijd met elkaar bezig, in welke vorm dan ook. Maar wij houden veel van elkaar, dus het is geen straf. Maar als je in mijn dromen zit.................... Zal het even uitleggen. Mijn vrouw praat in haar slaap, daarmee maakt zij mij regelmatig wakker en dan hebben we samen een gezellige conversatie. Alleen zij slaapt en ik lig te schudden van de lach. Want natuurlijk kan ik het niet laten om rare vragen te stellen, waarop zij dan doodleuk antwoord geeft

Maar het omgekeerde was laatst het geval. Ik droomde dat wij beiden op een terrasje zaten, lekker met een bakje koffie. Ineens pakte mijn vrouw de koffie uit mijn hand en begon er lekker aan te slurpen. De volgende conversatie is geheel op waarheid berust.

''Hé, dat is mijn koffie.'' Zij bleef verheerlijkt lurken aan mijn bakkie leut.

''Lekker die koffie'' een glimlach om haar mooie lippen en vals naar mij kijkend.

''Jij lust geen zwarte koffie, jij hebt met melk, geef nou hier!" Claudy zette een beetje pesterig het lege kopje neer en begon vrolijk aan haar eigen koffie. Ik weet nog dat ik raar naar haar keek en mijzelf afvroeg wat haar bezielde.
''Ben jij nou helemaal van de pot gerukt, sinds wanneer drink jij zwarte koffie!"

Ik herhaalde mijn vraag nog steeds verontwaardigd. Een valse glimlach werd mijn deel. Totdat ik vaag in de verte hoorde ''Geef die koffie nou, jij lust niet met melk."
Dat was de stem van mijn vrouw. Ik werd een klein beetje uit mijn droom gerukt en voelde het warme lichaam van Claudy die naast mij lag te woelen, groots met haar lange armen zwaaiend. Zij lag op haar rug. ''Dat is mijn droom'' fluisterde ik verbijstert. Ik deed het nachtlampje aan en zag dat Claudy ook bezig was om wakker te worden. Ik begon gelijk tegen haar, nog vaag in dromenland.

''Waarom drink jij mijn bakkie koffie nou op'' ik was oprecht verontwaardigd.

 ''Nee, jij drinkt de mijne op, waarom is dat"? Zij was nu ook wakker en keek verbaasd naar het domme gezicht van mij, ik keek een beetje boos.

''Jij zat in mijn droom."

''Ben je wel lekker, ik droomde alleen dat ik met jou op een terras zat, lekker aan de koffie, ga jij ineens mijn koffie drinken, met melk nog wel, en dat lust jij niet."

 ''Nou, wordt ie lekker, jij dronk mijn zwarte koffie op."

Wij waren nu beiden goed wakker en keken verbaasd naar elkaar, alsof wij elkander nog nooit eerder gezien hadden. Dat is een heerlijke discussie, zo midden in de nacht, maar oke, dat even terzijde.

''Wat is dat nou, ik droomde dat ik op en terras zat, en dat jij zomaar mijn koffie pakte die lekker gluiperig op zat te drinken."

 ''Nee, Claudy, dat deed jij bij mij."

Ineens moesten wij onbedaarlijk lachen, het bleek dat wij beiden op hetzelfde moment dezelfde droom gecreeêrd hadden. Zoiets raars hadden wij nog nooit meegemaakt. Ik stelde voor dat we maar weer gingen slapen en elkaars koffie dan maar lieten voor wat het was. Die nacht verliep daarna erg rustig. De ochtend daarop begonnen wij erover, terwijl ik begon te vertellen van mijn droom, vulde zij die aan met zinnen uit haar droom.

Het was te bizar voor woorden. En komisch tegelijk. Ik wil maar zeggen, als wij geen Soulmates zijn, wie kan mij dan uitleggen wat er die nacht in onze dromen was gepasseerd?? In geen enkel boek dat ik over dit onderwerp heb staat zoiets als wat wij hebben meegemaakt. Eerst dacht ik dat ik reageerde op haar gelul in haar slaap, maar daar word ik altijd direct wakker van. Dus dat sloot ik uit. En alles klopte gewoon, onze dromen waren een geworden in de nacht.


Een regel voor een gedicht. Maar de waarheid was nou eenmaal zo. Het is daarna niet meer gebeurt, maar we houden zoveel van elkaar dat het zomaar weer kan gebeuren. Als het dan maar niet over een knokpartij gaat. Want dan krijg ik klappen. Claudy is groter en sterker. Maar ze is een vredelievend mens, dus eigenlijk hoef ik niet bang te zijn. Onze nachten zijn nog steeds lacherig, rumoerig en slapen doen we ook nog. Wij zijn tenslotte Soulmates.

Leny Kruis

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

DAG LIEVERDS
 
 
Door een medeblogster, een die veel om dieren geeft, heel veel om katten, deze medeblogster heeft mij na lange tijd aan het huilen gekregen. Omdat zij gewoon een artikel schreef over haar katten die zij moest wegbrengen na een mooi leven te hebben gehad. Er kwam zoveel intens verdriet bij mij naar boven toen ik het van haar dieren las, dat ik mijzelf identifciceerde met mijn gevoelens die ik in al die jaren niet kon ventileren. Ook ik had binnen twee jaar mijn 5 katten moesten in laten slapen door plotselinge ziekte, ouderdom, het niet meer willen leven. Dieren geven dit aan. Maar als mens moet je daar wel voor open staan, anders laat je een dier nodeloos lijden.
 
Ik heb mijn dieren vijtien en zeventien jaar bij mij mogen hebben, dus ik heb niets te klagen, het waren allen wel erfstukken maar ik was toch zeer betrokken bij hun verwennerij. Zelf had ik een Bouvier, die ook 10 is geworden en in twee dagen strief hij aan blaaskanker. Heel plotseling. Maar dat is het nadeel met een dier, je gaat er van uit dat het dier altijd de eerste is. Mijn moeder ging eerder dan haar kat en hond, dus die kwamen ook bij mij en ik was blij dat ik nog iets dierbaars van mijn moeder had, terwijl ik wist dat ik degene zou zijn die hun laatste reis mee mocht maken.
 
Ik was zo laf om mijn jongste zus mee te laten gaan, kon het zelf niet meer opbrengen. In die periode was ik alleen had geen vriendin waar ik mijn verdriet mee kon delen. Dus hield ik mezelf maar sterk en het enige dat bleef was het kleine yorkie van mijn nicht, die geen ruimte had voor dat beestje, want die was al zo aan mij gewend. Snoopy was een droppie mooi van lelijkheid, een originele yourkshire terrier met mister Spock oren, no face, maar een karakter.
 
 Alle liefde die een mens kan voelen voor een ander levend wezen heb ik haar gegeven. Ik heb haar ook alleen weggebracht toen zij spontaan een hersenbloeding kreeg. Mijn god op een zaterdagavond en geen dokter te vinden, ik dacht dat ik gek werd, toen belde mijn jongste zus op en zei dat ik haar dierenarts eens moest proberen ( die notabene dicht bij mijn huis bivakeerdde) Hij was gelukkig thuis, hoorde het gehuil van de hond en sprak dat ik gelijk kon komen. 
 
Snoopy was ineens stil, liet zich in een deken wikkelen ( had ze anders een bloedhekel aan) en met een taxi naar de dokter. Daar aangekomen was het al snel duidelijk, een hersenbloeding. Maar wat mij verbaasde was de stilte van Snoopy. De hele avond lopen huilen en met haar hoofdje tegen de muur knallen, ik liep op mijn tandsteen van het steeds maar in de gaten houden waar ze nou weer heen liep, omdat ze ook ineens spontaan blind werd.
 
Waarom vergeet je zoiets nou niet, waarom zit ik hier nou weer met een brok in de keel dat hele verhaal op te rakelen? Omdat bovenstaande blogster iets in mij wakker maakte dat ik al die jaren verstopt had en dat besef ik nu pas. Waar een blog al niet goed voor is. Nog heb ik moeite met foto's van mijn dieren te bekijken en ik heb er wat hoor!!
 
Bij de dierenarts lag ze naar me te kijken, terwijl ik haar snoetje aaide en rustig tegen haar praatte. Ik bedankte haar voor al haar liefde en genegenheid en trouw en onvoorwaardelijke liefde die zij mij gaf zonder daar iets voor terug te vragen behalve soms een aai over haar bol. De assisente zat gezellg met mij mee te huilen. Snoopy was al naar de hondenhemel toen de dierenarts sprak dat het al gebeurt was. Ze had niet een piep gegeven, nog geen laatste zucht.
 
Ik had diezelfde ervaringen bij mijn katten en de hond van mijn moeder, maar dit laatste stukje leven in mijn huis was het eindpunt voor mij. Nooit geen dieren meer in mijn huis. Het verdriet is mij te veel.
Ja totdat mijn zus kwam met Charley die gestressed was door de hond en naast de bak ging plassen, ik nam hem mee om het hem af te leren en bij binnenkomst in mijn huis riep ik gelijk al:
 "Ik ga niet van je houden, ik ken je al acht jaar en als je weer zindelijk bent ga je retour afzender" zette hem op de bak, alwaar hij dus gewoon een plasje deed en kroop 's nachts op het kussen naast mij.
"Ik ga niet aan je hechten hoor Charley, je bent bij Wilma nooit op het bed geweest, dus je bekijkt het maar." In de ochtend werd ik wakker door gekriebel bij mijn neus, meneer lag helemaal ingerold in mijn arm.
 
Hij had gewonnen, zijn stress was over, hij at weer gewoon, deed alles netjes op de bak en mijn zus vroeg "Wil je Charley echt niet behouden?"
 
Ja natuurlijk, die komt de deur niet meer uit bj mij. Dus al met al zal ik weer door dat verdriet heen moeten, maar ik sta er gelukkig nu niet alleen voor mijn vrouw is mesjogge van Charley en samen zullen wij er wanneer het zover is, steun en het verdriet samen kunnen delen. Dat is nou eenmaal het lot als je een dier neemt, ze gaan altijd eerder dan het baasje ( meestal dus wel). Maar al met al weegt dit alles niet op tegen de onvoorwaardelijke liefde die een dier de mens geeft
 
Daar kan de mens nog héél veel van leren, moete je wel moeite voor doen hoor!!
 
©foto en verhaal van Leny Kruis

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

NIET VAN DEZE WERELD.

 

Ik ben niet van deze wereld, ik hoor hier niet thuis.. Mijn roots liggen in een ander zonnestelsel, maar ik ben hier naar toe gestuurd om te kijken of de mensheid nog te redden is van de eeuwige ondergang. Dat betekent dat ik als mens door het leven moet gaan met al zijn hebbelijk en onhebbelijkheden. Ik ben een ster die schijnt voor hen die het licht willen zien.

Met hen kan ik praten over wat hen dwars zit, wat hen zo bezighoud in het leven dat hun hersenen het niet meer bevatten en dan worden ze door een gestudeerd iemand, die zich dan dokter mag noemen,  worden die mensen opgeborgen, geïndoctrineerd, moeten medicatie slikken die ze niet willen hebben. Want als ze te druk zijn krijgen ze een pil, zodat ze rustig en als een zombie door het leven gaan.

Als ze te stil zijn of in zichzelf gekeerd, dan krijgen ze pillen zodat ze weer vrolijk in het leven staan. Maar de mens vergeet een ding, althans die dokter die al die rommel voorschrijft. De mens heeft twee helften van een hersenpan en samen maken die de stemming van de dag uit. Dat de mens dat zelf niet kan bedenken, daar moet je dokter voor zijn. Gelukkig zijn er tegenwoordig ook mensen die luisteren naar die mensen die willen praten maar er moeite mee hebben.

Dan is er vaak iets in hun jeugd gebeurt en dat trauma zo de mens het noemt komt toch altijd naar boven. Maar de kunst van het luisteren is al een vak apart. Dat vereist rust, kalmte in de stem, het rustig kijken naar je medemens of gewoon zitten en alleen maar luisteren, dat helpt vaak zoveel meer dan een medicijn dat de hersenen niet normaal laten functioneren, dan zijn de sprekers al vaak een stukje intense spanning van binnen kwijt.

De mens denkt de mens te kennen. Nee, dat dachten wij lichtjaren geleden ook, maar wij dachten verkeerd. Geloof in het goede, blijf het kwade altijd vooruit en wees geduldig met alles wat je doet en voor wie je het doet. Je wordt terugbetaald in goedheid. Al zal het jaren duren, zo zijn de wetten nou eenmaal, alleen weet niemand wie die wetten heeft opgesteld.

Wij kunnen er mee leven, wij kunnen zien dat de mens langzamerhand steeds meer een ontevreden wezen wordt, oorzaken zijn de oorlogen die geldverslindend zijn, de jaloezie onderling, de ziektes die steeds maar erger worden, door eigen schuld. Mens en natuur hoort samen te gaan, dat is een natuurwet. Maar op deze aarde schijnt dat niet te kunnen of niet te mogen van diverse rijke industriële  landen en Presidenten of Machthebbers.

Die zorgen dat hun bankrekening goed gevuld is en dan maken ze dat ze wegkomen, of laten de puinhoop achter voor een ander. Ik ben niet alleen op deze aarde, met mij zijn vele engelen die geduldig wachten op de grote klap. De big bang, want dit doemscenario zit er aan te komen als de mens niets doet aan het behoud van de regenwouden, de dieren in de zee, die het langste bestaansrecht hebben. Wij waren vroeger als mens ook al zo hebberig.  Alles werd gekapt en  dieren werden om hun huid en vlees vermoord,  Zij die van de visvangst leefden hebben nu al de dagen dat ze met honger naar bed gaan, omdat een grootindustrieel land al hun vissen al heeft weggehaald.

Als mensen denken dat ze slim zijn, moet ik de mens teleurstellen, zij maken de aardbol vuil en verrot. De dood is langzaam aan het intreden. Maar de mens heeft zelfs daar al een naam voor gevonden, ze doen het nu alleen nog bij dieren en mensen die terminaal zijn, maar hetzelfde blijft. Men is de aarde aan het euthanaseren.

En als engel kan ik hier niets aan doen, alleen met lede ogen mijn best doen zolang ik hier op aarde mag zijn om alleen goede dingen te doen, in de hoop dat de mens goed met mij doet. Dan is er misschien nog hoop.

Maar de aarde is zo groot en de geloven , er zijn er zoveel en de agressie het wordt alleen maar erger. Ik wacht maar totdat ze mij komen halen, samen met de andere engelen, want onder de mensen zijn goede mensen die het goed bedoelen, denk aan hen als je twijfelt of hij of zij wel goed bij zijn/haar hoofd is, wij willen de rommel proberen op te ruimen die mensen altijd maar achterlaten...

Gewoon meedoen allemaal.

©leny kruis

 

 

 

Augustus 2010

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

IN DE BUS

 

“Nou ja zeg, ben je wel goed bij je hoofd!” schreeuwde de man terwijl hij zijn ene kant van zijn wang masseerde alwaar hij net van een dame een klap midden in de roos had ontvangen.

“Je kijkt mij te lang en het is beslist onbeschoft, hork dat je er bent!' antwoordde de agressor in deze matpartij.

Mijn plaats in de bus was eerste rang en ik had die twee al een tijdje in de smiezen. Ze zaten elkaar steeds maar schuin aan te kijken, wachtende eigenlijk op wie het eerst iets zou gaan zeggen of doen. Ik vond het op een parendans lijken. Maar dat de vrouw ineens van haar plaats ging staan en rechtop naar de stoel naast haar aan de stang ging hangen en met haar andere hand de jongeman een knal midden in het gezicht gaf, ja daar schrok ik toch ook even van.

De buschauffeur had volgens mij ook die hele show gezien want binnen no time stond zijn zware bus met het kleine aantal passagiers langs de weg stil en met ferme stap liep hij op de twee af.

“Mag ik weten wat hier aan de hand is?” vroeg hij bars, woest kijkend naar de jonge man met zijn ene rode wang waar de vingers van de dame (?) in stonden en nog woester kijkende naar de dame die eigenlijk de reden was van zijn oponthoud en voor een buschauffeur is dit verraad van het eerste uur. Tijd is tijd, daar betalen de mensen hun dure centjes voor en dan moeten er geen baldadige volwassen knuppels zijn rijtijd in de war schoppen. Want dat gebeurde er nu en heel erg tegen zijn zin.

'Meneer hier zit mij met zijn ogen uit te kleden en daar ben ik niet van gediend' sprak de vrouw op een toon die geen tegenspraak duldde.

“Die is maf, ik keek naar buiten mag dat soms niet!” antwoordde de jongeman verbaasd naar de vrouw omhoog kijkende, terwijl hij nog steeds over zijn zere wang wreef.

“En omdat deze man naar buiten door het grote raam aan uw kant kijkt, geeft u hem maar gelijk een knal voor zijn kanis?” vroeg nu de chauffeur die hier totaal geen logica inzag. En met hem vele anderen, waaronder ik. Alleen had ik wel gezien dat die twee steeds naar elkaar keken op een manier waarop ik dacht “Die twee kennen elkaar volgens mij”. Hun blikken waren ook sensueel naar elkaar toe, niet zoals nu, agressief en vervelend en schreeuwerig.

Sommige van de passagiers begonnen zich er ook mee te bemoeien en voordat men er erg in had zat iedereen met iedereen te kwekken over het wel en wee van het kijken naar elkaar. Lekker belangrijk. Ik moest op tijd op mijn werk zijn en de buschauffeur was zeker al vergeten dat zijn aanrijtijden al niet meer klopte.

“Zal ik de politie bellen?” bood een overijverig oud dametje aan die vol met tassen voor in de bus zat, dus zeker niets van het hele gedoe hier achter in de bus had meegekregen.

“Nee!' schreeuwden sommige mensen in koor tegelijk. Dit zou alleen nog maar meer ophouden. En eigenlijk was er niets aan de hand.

'Als u nou eens lekker uit uw eigen raam kijkt en u daar gaat zitten en naar uw raam blijft loeren zijn we zo allemaal waar wij wezen moeten, lijkt u allen dat wat?” probeerde de buschauffeur maar een einde aan het gedonder te maken.

“Ja dat vind ik een strak idee” mopperde de jongeman die boos naar de vrouw keek. Als blikken konden doden lag er nu een lijk in de bus, alhoewel ik mijn twijfels bleef houden bij die twee. Het kwam op mij over als een slecht gespeeld spelletje, een scene die nog vaker over moest wilde je de geloofwaardigheid ervan inzien.

“Meneer de chauffeur als ik hem nog een keer zie kijken sla ik hem met mijn naaldhak op zijn hoofd en zet een vlaggenstok in het gat!' waarschuwde de dame. Ik keek naar haar schoenen en bedacht dat die vlaggenstok inderdaad wel door de schedel kon als zij hem een ram zou geven met een van die naaldhakken die zij droeg.

Hij keek ook even en knikte dat het goed was, brulde dat iedereen weer op de plaats moest gaan zitten en dat de rit weer verder zou gaan, zonder gedonder van achteren. De boodschap was duidelijk.

De dame ging weer zitten en de jongeman ging met een rood hoofd en een nog roder wang woest uit zijn raam kijken. De dame deed hetzelfde. Als ik die twee nou nog eens naar elkaar onderling zo stiekem zag zien kijken zou ik er iets van zeggen. Ik was al twintig minuten te laat door dit geouwehoer van die twee en waarom?

Omdat een jongeman keek naar een beetje belegen charmante vrouw die er nog mocht wezen, ik kon haar leeftijd niet schatten, ze zag er best lekker uit dat moet gezegd worden, sexy op een manier die je geraffineerd mocht noemen. En een slank lichaam, zachte make up die haar jukbeenderen in het prachtige gelaat mooi accentueerden, kortom een plaatje, dus logisch dat die jonge man bleef kijken naar zo een pracht exemplaar van een vrouw.

Ik keek eens naar haar elegante kleding en besefte dat ik ook zat te staren.

Doch voor ik het beseft had voelde ik de knal al aankomen.

Het brandde op mijn gezicht en ik voelde de vingers in mijn gezicht gloeien. Het waren de vingers van de vrouw die ik schaamteloos zat te bewonderen, als ik een hond was geweest had ik zeker gekwijld.

Goed dit was een dame die niet met zich liet spotten, die er niet van hield dat men al het moois van haar afkeek. Maar ik had zelf niet in de gaten dat ik als een verliefde kip deze dame zat op te nemen alsof het een stuk vlees was om gekeurd te worden.

Logisch dat ze agressief werd van al dat bekijks de hele dag van jan en alleman. En als daar dan nog eens een vrouw bijkwam had je het wel gehad.

En de kantoren moesten nog beginnen.

Het zou een lange dag worden voor die dame.

Ik wreef over mijn zere wang en draaide snel mijn hoofd richting raam.

Het zat erin, die knal had ik verdiend. Zo schaamteloos als ik naar haar keek, dat doe je dus niet.  Maar zoiets moois op de vroege morgen kom je niet elke dag tegen, buiten het feit dat je ook niet elke dag een knal voor je kanis kreeg als je zoiets moois zag zitten. Dan kon je dag niet meer stuk.

Nee mijn busreis naar het werk zouden nooit meer hetzelfde zijn.

Ik heb haar trouwens nooit meer op deze buslijn gezien.

 

 

 

 @LENY KRUIS