Hij keek om zich een en ervaarde een kalmte in zich die hij zelden of nooit in zich had gehad. Het verbaasde hem. Hij had haar geslagen, geschopt en zelfs aan haar haren getrokken, puur uit onmacht. Het idee dat zij er met een andere kerel vandoor zou gaan ging zijn verstand te boven. Dinsdag nog zeggen “Ik hou van jou,” en donderdag zeggen dat je een andere man had waar je verder mee wilde en of hij maar even het huis wilde verlaten want zij walgde van zijn aanrakingen. Al wat hij op dat moment voor zich zag was een waas van woede, verdriet, tranen en onmacht die hij omzette in het slaan en schoppen, gewoon het mishandelen van de vrouw waar hij zo van hield.
Je kon je vrouw beter aan de dood verliezen dan aan een andere kerel. Waren dat niet de woorden van zijn eigen vader ooit geweest? Onmacht dat zich omzet in woede is een gif in een lichaam dat er zeer moeilijk uitgaat. Hij zat aan het bureau rustig aan de koffie te wachten op de agent die zijn proces verbaal uit zat te typen en af en toe een vraag stelde die hij netjes beantwoordde.
“Bent u getrouwd?”vroeg hij aan de agent.
“Ja meneer,”antwoordde de agent en ging verder met zijn verbaal.
“Als je vrouw ineens zegt dat ze een andere kerel heeft, zou jij dan ook niet over de rooie gaan?”
“Nou dat weet ik niet, want gelukkig heb ik dit nooit bij de hand gehad, even afkloppen.” En hij klopte op de leuning van zijn stoel die uit hout bestond.
“Maar dat geeft u het recht nog niet om uw vrouw het ziekenhuis in te slaan, dat bent u toch wel met mij eens meneer?”
“Ja daar heeft u gelijk in agent, maar als zoiets recht in je gezicht wordt gezegd dan weet je het even niet meer hoor, dan valt alles ineen. Je hele leven is ineens weggepoetst door zo een kutopmerking van een vrouw die je dacht te kennen. Wie weet hoelang ze al met hem de koffer indook. En daarna nog eens met mij? Dan ben je in mijn ogen een ontzettend vies stuk vuil vreten, kort door de bocht een grote hoer!” Hij begon zich weer op te winden en zijn aderen op zijn voorhoofd begonnen al blauw aan te lopen. De agent keek op en schoof zijn stoel wat van de tafel en het toetsenbord.“Hallo doen wij even rustig meneer!” verzocht de agent die toch even bij zijn alarmknopje onder het bureau zijn vinger hield voor alle zekerheid. Deze man zat zo vol verdriet en nijd dat er een goede rem op moest komen wilde deze meneer nog enigszins goed gaan functioneren in de komende tijd. Maar alleen de gedachte al aan wat zijn vrouw hem geflikt had was al een aanleiding tot een ontzettende woedeaanval en wat zich daar uit voort zou vloeien? Hij kalmeerde de man met rustige en kalmerende woorden, gaf hem nog een bak koffie en ging toen verder aan zijn proces verbaal. Toen dat eenmaal klaar was en uitgeprint, mocht meneer het ondertekenen en samen stonden zij op om hem weer naar de cel te brengen waar hij af moest wachten wat de officier van justitie zou gaan doen. Zijn advocaat was ondertussen al onderweg om hem bij te staan.
De agent liep terug naar zijn kamer en ging met een zucht zitten. Wat had hij een medelijden met deze man. Hij wist precies wat er in die arme kerel omging. Hij voelde ineens de tranen lopen en met zijn mouw van zijn overhemd veegde hij deze van zijn gezicht. Zonder het te willen gebeurde het uiteindelijk toch, de tranen, het verdriet, de ellende, de pijn. Alles kwam eruit, net een jaar getrouwd.
Door de gang van het bureau hoorde je een kreet die ging door merg en been.
Leny Kruis
Maak jouw eigen website met JouwWeb