```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

KLAPPEN

Vroeger was het al zo dat de buurvrouw klappen kreeg van haar man en dat mijn moeder op de muren bonkte en haar stem verhief met de gezellige woorden “Hé dooie diender, mot je mij neme, laat je wijf met rust!”

Wij als kleine kinderen waren stil van angst en onbegrip door de geluiden die wij achter die flinterdunne muur van de buren hoorden, keer op keer. Het gehuil van de buurvrouw, het geschreeuw van de dronken buurman, de kinderen die door elkaar huilend en schreeuwend riepen dat ze op moesten houden.


Tegenwoordig zie je spotjes op de televisie, iedereen schrijft erover, in blogs of in dichtvorm, maar ineens is het een hot item. Hoezo hot? Het was al in mijn kindertijd dat vrouwen afgetuigd werden door de man die meestal dronken thuiskwam en de klappen waren vaak te horen door de rijstpapieren muren die de ouwe huizen van Amsterdam bezat. Althans waar wij woonden.

En als het de spuigaten uitliep dan waren de buren eromheen eensgezind de deur aan het verbouwen om de man met de losse handjes even op het matje buiten de deur te roepen, dan was het altijd snel over. Alleen was dan de angst van moeder de vrouw het grootst natuurlijk, want wat wanneer de mannen weer terug gingen naar hun eigen rustige gezin? Juist, het feest begon opnieuw.

Dus niets nieuws onder de zon helaas. In de loop der jaren zijn er Blijf van mijn Lijf huizen gekomen, opvang voor vrouw en kinderen, opvang voor mannen die regelmatig geslagen worden. Doch daar lees en hoor je weinig van, oorzaak? Schaamtegevoel van de man zelf.

Altijd de spijtbetuiging achteraf, wanneer het leed geleden was, de kinderen weer rustig, maar toch weer die angst voor de volgende keer. Vroeger had je die opvangcentra niet, alleen het Leger des Heils deed iets voor deze vrouwen, niet veel want ze konden eigenlijk niet veel doen. Vaak gingen de vrouwen door angst vanzelf terug met alle gevolgen van dien.

Het zal altijd een heikel punt blijven. Je hoort geen vrouw te slaan in een huwelijk, dat toont alleen maar aan dat je een zwakke kerel bent, een lamlul in pocketformaat. Je frustratie wegmeppen op de vrouw waar je dan van houd? Ik heb het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen dat mannen een vrouw kunnen slaan of vernederen en dan later zeggen: “Schatje ik heb het niet zo bedoeld, het spijt me!”
Het blijft namelijk nooit bij één keer, het gaat steeds verder, zorg dan als vrouw dat je na die eerste keer al weg bent met je kinderen, want je denkt in een droomhuwelijk te zitten en eigenlijk zit je in een donkere kelder opgesloten door een gefrustreerde held die nooit zijn gelijke durft te slaan..
Stel je voor dat hij zelf klappen krijgt….Hij kijkt wel uit.

leny kruis

1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111

PRATEN MET IEDEREEN EN ALLES..

Zit ik me daar een heel loggie over mezelf te tikken, niet dat ik zo belangrijk ben, maar toch, zie ik ineens dat alles pleitheine is....hab iech wieder....Kan daar zo de P over in krijgen, heb al heel veel moeite met woorden en als ik dan per ongeluk op de deleteknop druk ben ik boos op mezelf.  

Scheld mezelf uit voor trut, klapkluns, ouwe trekdrop, noem het maar op. Zo zit ik in elkaar. Maar ineens besefte ik dat ik niet alleen bezig was hier op de pc. Er is nog iemand die meetikt, meeverzint.  

Ben ik misschien schizofreen?? Dan ben ik in ieder geval nooit alleen.
Ik vraag mezelf ook altijd af, hoe is het mogelijk dat ik al die stukjes uit de blote bol schrijf??  

Ik vraag me toch af, wie er soms in mij zit, ben ik alleen of zit er een ander in mijn hoofd die soms dingen doet of wil doen die ikzelf nooit zou doen!!!  

Snappu het nog??Ik even niet meer, maar dat mag de pret niet drukken hoor.  

Ik heb ook altijd diverse accenten en stemmetjes, laat charley praten, laat zelfs een deurknop teksten verzinnen en soms is het zo erg dat de visite de deur opent met hun voet inplaats van hun hand aan de kruk. Zie allemaal vegen aan de onderkant van de kamerdeur...  

Ik laat zelfs de planten praten en geef ze antwoord terug. Dan krijg je zo een soort dialoog die ik bijvoorbeeld met Charley heb.  

''Hé mam, wanneer krijg ik wat te bikkesementen?''
''Even wachten knul, je mama is even bezig."
''Hé ouwe taart, jij eet toch ook als je honger hebt, laat je ouwe kat dan niet wachten'' en prompt bijt meneer mij in de been of vinger, wel speels maar toch.  

Ik denk dat deze kat niet tegen zwaar geprostituee kan.
Maar het leuke van die dialogen komt altijd nog...  

Als ik vaak in zo'n idiote bui ben, laat ik alles lullen, van het theeglas (hé muts, wil je me even vullen, je meissie heb dorst)
''Ja effe wachte glassie, ik ben nu me de koffie bezig."
''Ik wil geen koffie in mijn glas maar thee, trut dat weet je toch!"
''Ach hou je kanis stom glas dat je bent'' en dan gooi ik er lekker kokend hete thee in. Is het glas gelijk stil.  

Maar het leuke is dat de mensen eromheen luisteren naar mijn dubbelgesprekken die ik dan voer en geheid dat ze altijd antwoord geven op wie of wat ik ook verzin om een dialoog aan te gaan.  

Vandaar dat ik dus nooit alleen ben. Ik ben niet schizofreen, de mensen om mij heen sporen niet helemaal...Ha, zo ligt het dus.....En dat mensen alleen aan sex denken, daar heb ik gelukkig geen last van.  

Er is laatst een scan van mijn hersenen gemaakt en die mocht ik mee naar huis nemen.
Voor jullie plaats ik hem nu op het net....Lief hé van mezelf...ja ik ben aardig...

 

 

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

EEN GRATIS LACH

CATLACH[1] 

Voor hen die even vergeten zijn dat het leven niet alleen uit pijn en verdriet bestaat, lachen is de enige kostenpost die nog vrij is, lachen is één onsje gezondheid per dag,en daar kan je best een hele dag op teren. Al zal je alleen maar de bloopers bekijken op welke site dan ook. Lach, blijf je hart gezond houden, laat die lachspieren je buikspieren aan het werk zetten. Wees de baas over jezelf, het leven zelf is te treurig om over te lachen, want er valt daarbuiten niets te lachen. Lachen is een nieuwe uitvinding, die we samen moeten uitvinden.. Juist omdat een lach gratis is, is de lach een zo wonderbaarlijk genezingsmiddel.

Ik slik kilo's lach per dag, al zal ik de bloopers op animal planet missen, ik heb altijd nog een band met een lachfilm erop. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd....Probeer het ook eens, het is zo gezond. En nee, ik ben geen Char (latan) maar wel een vrouw die het leven aan beide kanten gezien heeft, de donkere en de lichte kant. En de kant waar ik nu in zit, die bevalt mij het beste, gewoon omdat ik samen met een fijne partner de lol en het geluk dat wij samen hebben, dat wij dat samen kunnen delen met hen die het misschien nodig hebben, en hebben ze het niet nodig, wij geven het gratis weg die lach..

Want wees nou eerlijk, voel jij je niet véél prettiger na een heerlijk slappe lach bui?

 

  
Ga gezellig en lachend het weekend in, vergeet deze nare week die je misschien gehad hebt, het ligt achter je. Lach en blijf gezond, daar kan geen medicijn tegenop,

Lachende_man[1][1]

!~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

HERFST

De man liep langzaam het bospad af, zijn schaduw aan de linkerkant bleek een spelletje met hem te spelen. Het leek wel alsof hij bij elke stap die hij deed, zijn schaduw een stap naar achteren deed. Ineens viel dat hem op. Hij draaide zich om en keek een lang en kleurrijk herfstachtige bospad af.

Stilte om hem heen De zachte wind fluisterde door de vochtige bladeren die langzaam naar beneden vielen om zich klaar te maken voor de compostdood die altijd volgde na een zomer vol warmte en vreugde. De herfst die volgde was de dood voor de bladeren, maar konden zich daar in vinden. Het was de natuur die het werk afmaakte, om de cirkel van het leven in de natuur rond te houden.

De man draaide zich weer om, door de bijna kale takken van de bomen scheen een flauw herfstzonnetje en zijn schaduw aan de linkerkant ging steeds verder achter hem aan lopen. Hij snapte het niet, zo moest en kon het niet zijn. Hij trok zijn jas wat dichter en keek wat warrig om zich heen. Nee, hij was alleen.

Al wat hij hoorde was het geruis van de bomen, het geritsel van de opwaaiende bladeren, hij rook de lucht van vochtige aarde, dat was alles wat hij waarnam. Maar die verrekte schaduw dan? Die hoorde toch voor of zeker naast hem mee te lopen?
"Jij dacht zeker dat je alleen hier was" hoorde hij nu een stem achter zich.
Verschrikt draaide hij zich om. Niemand. "Hé wie is daar" fluisterde hij haast. Schreeuwen durfde hij niet, bang de stilte van het bos te verstoren.
"Ik ben het, je schaduw, je eigenste tweede persoontje" klonk het nu spottend naast hem.


Hij keek naast zich maar zag alleen zijn schaduw en dacht dat het wel erg vroeg voor zijn delirium was, die regelmatig opspeelde bij te veel drankgebruik. Een sprekende schaduw had hij nog nooit meegemaakt. Was dat een nieuwe fase waar hij ineens indook? En de angst bekroop hem als een tijger die zijn prooi besluipt. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen en wist niets te zeggen. Wat moest je zeggen tegen iets of iemand die niet bestond? Hij liep naar een bankje en ging zitten, draaide zijn hoofd wat heen en weer en zijn schaduw draaide mee met zijn lichaam. De man zag dat de schaduw brutaal naast hem ging zitten.


"Dat kan helemaal niet man, je kan niet zitten, je moet voor mij uit op de weg te zien zijn" sprak nu de man in verwarring.
"Maar nee mijn beste, ik kom en ga wanneer ik dat wil en nou wil ik met jou meelopen, want wat is er nou heerlijker dan boslucht insnuiven op een vroege morgen midden in de herfst?"
"Ga weg jij maakt me bang, jij bent niet mijn schaduw, ga weg spook ik ken je niet" wuifde de man met zijn lange armen voor zich uit alsof hij vliegen om zijn gezicht wegmaaide.
'Je zult het toch met mij moeten doen en nee, het is geen uitloop van je delirium dat kan ook niet want je drinkt al maanden niet meer. Knap hoor, dat wilde ik je even vertellen." De schaduw stond nu in vol ornaat voor hem, de man zag geen gezicht, alleen de zwarte contouren van zijn eigen lichaam.

"Hoe kan een schaduw nu praten, je bent een verlengstuk van mijzelf, je bestaat niet. "Ik ben alleen" mompelde de man voor zich uit steeds maar dezelfde woorden herhalend. "Oké, een beetje gelijk heb je wel, maar ik zal je verrassen met het feit dat de herfst voor jou voorbij is. Jouw herfst is geweest, jouw winter en zomer en lente, kom op wees een man je hebt ze allemaal gebruikt  en misbruikt. En daarom kom ik je ophalen, ik, de schaduw van jouw leven." De man keek op en zag dat de schaduw van zichzelf nu helemaal had aangepast aan de lichtval van de zon. Opgelucht haalde hij zijn schouders op en wilde opstappen...Ontzet plofte hij weer op het bankje..Toen werd het muisstil in het bos.

Later stond er in de krant een kort berichtje over een man die dood op een bankje in het bos gevonden was. Hartaanval.

leny kruis

Oktober 2010