Dus je ziet de hut pas achter het laatste stuk grasveld langs het pad dat dan weer naar boven leid waar andere chalets in het bos staan. Wij zaten eerste rang het schouwspel te bekritiseren en bedachten ineens dat er wel héél veel dezelfde MG?s meededen, allemaal witte, zagen ook een Bugatti, een Opel uit mijn kinderjaren, een ontzettend oude Jaguar. En allemaal met open kap. Het was er ook wel lekker weer voor, mits je oorkleppen ophad en de meesten hadden die ook wel op zagen wij.

Maar de kaartlezers gaven steeds de verkeerde route aan en reden heen en weer, stopte de chauffeurs weer en keken verdwaasd in de rondte. Wij hadden al direct in de gaten dat zij de verkeerde afslag hadden genomen omdat het weggetje dat ze moesten nemen wel héél diep verscholen lag achter de weg van de camping. Als je namelijk de weg naar de camping oprijd zie je eerst wat parkeerplaatsen naast de kantine van diezelfde camping, dus men veronderstelt dat je al op die camping zit. Nee dus, als je een stukje doorrijd zit je ineens op een ruiterpad, maar daarvoor zie je aan de linkerkant een verhard weggetje die je leid naar de grote B weg. En die moesten die rijkeluiszoontjes hebben.

Zij zagen vanuit het kruispunt wel de weg, maar wisten, bij potdorie hoe kon dat nou kérel ( hete aardappel was in de strot blijven hangen van het diner van gisteren), er niet te komen. Totdat ik natuurlijk de dappere dodo wilde uithangen om het ze maar even uit te leggen. Buiten het feit dat al dat harde gebrom mij stoorde in het lezen en mijn vrouw als een blaffende hond de griep aan voelde komen dus zich ook niet helemaal jofel voelde. Ik deed mijn sokken uit ( spijt spijt) trok mijn teenslippers aan en besloot die duikeenden maar even de goede route te wijzen zodat de rust zou wederkeren..

Ze hadden nou wel genoeg geshowd met hun prachtige exemplaren waar je alleen maar van kon dromen. Terwijl ik ons houten pad afliep was alles al droog van de motregen, dus niets vermoedend liep ik de weg op, alwaar de witte MG al draaide voor de tigste keer om het maar op te geven. Terwijl ik mijn hand ophield om net te zwaaien zag ik even niet dat er een autospoor nog vol water en modder nat lag te wezen en lag te wachten op die bolle uit Zwolle die de helft wel even zou opzuigen. Dat gebeurde zo spontaan dat ikzelf in een ontzettende lachstuip kwam te liggen in het bandenspoor. Daar lag een zwarte broek met een vest en daarin een 55jarige doos die de weg wel even wilde wijzen naar twee heren die een kaart omhoog hielden en niet eens de moeite deden om mij te vragen óf hoe het ging, óf ?heeft u zich pijn gedaan? óf desnoods even uitstappen om mij overeind te helpen.

Dat was wel fijn geweest, want net als Charley Chaplin stond ik op, met moeite en steeds maar wegglijdende in mijn slippers, zodat ik nu totaal onder de modder zat. Dus dan maar de slippers uitgedaan, terwijl ik mijn billen nat voelde worden en die kerels netjes op mij wachtten. De galbakkies. Eindelijk stond ik na een geheel vrij van betaling break dance scene op en liep druipend van de modder naar de witte wagen. ?Weet u misschien waar wij zitten?? vroeg de kaartlezer en hield mij gelijk een plastic kaart voor mijn moddervrije gezicht. Maar dat was ook het enige dat schoon was. Ik legde mijn vieze klauwen ( kon het niet laten) op de deur van de man en klauwde die kaart uit zijn handen en wees hem totaal de verkeerde route, oftewel meer dan 40 kilometer om laten rijden. Met genoegen zag ik mijn handpalmen op de zijkant van het witte lak en mijn vingers van modder zaten op het rode leer aan de binnenkant. Ik genoot. Zij niet natuurlijk, ook drukte ik nog even snel mijn natte benen tegen de deur aan en ging wat schuin over de man hangen om ook de achterkant wat te bemodderen.

Die zouden tenminste kunnen zeggen dat ze een ?hell of a ride?hadden gehad. ?Zeg het nou gelijk even tegen die anderen, of stuur ze dat paadje daar verderop gewoon op, denken ze dat ze ook op die snelweg komen, zijn jullie in ieder geval als eerste waar je wezen moet."  Hun dank en mijn slimme zet in dank afnemend kwam daar net die mooie ouwe Opel weer retour. ?Wij weten de weg, je moet voorbij die kantine links dat paadje nemen, die leid je naar die grote weg? brulde Mister MG naar Mister Opel. Opel bedankte mij voor mijn medewerking en Mister MG lachte gluiperig terwijl hij de Opel netjes voor liet gaan. Na uitvoering alle dank in ontvangst genomen te hebben gaven ze een dot gas en ik liep heel voorzichtig richting hut, waar ik vrouwlief al verwachtte met een vast klaargestoomde douche na mijn modderbad. ?Wat ziet die auto eruit zeg, lijkt wel of dat ding vastgezeten heeft in de modder? hoor ik haar zeggen. Ze ziet niet eens mijn schade. ?Dat heb ik gedaan, omdat die klootzakken te beroerd waren om mij even uit de modder te helpen, heb ik ze maar even de modder ingeholpen.

Nu rijden ze via Verweggiestan naar de eindstreep en ze hebben de concurrent de goede weg gewezen? mokte ik terwijl ik al mijn natte kleding uitdeed. Toen zag vrouwlief pas de schade aan mijn kleding en ego . ?Zo hé wat is er met jou gebeurt?? Ze had niets gezien, was lekker aan het lezen dus had mijn schuif ook niet gezien op de weg, wel die auto vol met modder weg zien rijden. Na een lekkere hete douche vertelde ik haar het verhaal en ze lag in een deuk. Heb haar intussen uitgedeukt dat wel, maar de spierpijn die ik nu voel door dat racepartijtje, geloof mij als ik u zeg dat ik niet zo gauw meer mensen help die boven mijn stand leven cq rijden. Die heteaardappeltypes hebben totaal geen opvoeding genoten, laat staan manieren om een gevallen vrouw ( want dat was ik wel toevallig) te helpen in nood, terwijl ik hen wel wilde helpen. Zij zullen nog vaak aan mij denken bij elke wasbeurt die hun pokkeauto krijgt.

leny kruis

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

FAMILIETAFERELEN

Heerlijk die dagdromen. Ik zie mijzelf zitten aan de eetkamertafel bij de familie Stone waar ik regelmatig oppas bij de kleine Janis en George. Zij schelen 2 jaar, een stelletje deugnieten maar schatten van kinderen en altijd in voor een geintje zo klein als ze zijn.
Ik kijk naar het tafereel voor mij en volg hun eettafelconversatie onder het eten terwijl ik kijk hoe Janis stiekem haar stukje vlees bij haar broertje neergooit, met gevolg dat zijn jus over zijn T-shirt spettert.
“Mam kijk nou eens wat ze doet, die domme appeltaart!”En een boze blik naar zijn zus begeleidde gelijk het teruggooien van het stukje vlees met een vet randje.

Ik moest erom lachen want Ma die pakte, zo snel als zij kon, het stukje vlees van het bord en deponeerde het bij haar man die verbaasd doch verheugd zijn buit snel naar binnen slokte.
“Zo probleem opgelost en jij mag niet met eten knoeien hoe vaak moet ik je dit nog zeggen!” sprak Anna haar dochter toe.
Janis keek met grote ogen vol verbazing alsof ze totaal niet wist waar het over ging en zwijgend at zij verder, onder haar lange wimpers toch even een sneaky lach naar haar broertje toe gevende.
“Moeten ze straks allebei een beugel?” vroeg Pa met verbazing terwijl hij gelijk een hap van zijn eten nam.

:”Ja, dat zal wel moeten, ze hebben het toch nodig!”
“Nou dan mag ik wel om overwerk vragen, dit is toch niet meer te betalen tegenwoordig!” Hij had eerst voor het eten de post opengemaakt en daar de brief van hun tandarts gelezen met de mededeling dat de beide kleintjes in aanmerking zouden komen voor een beugel. Een grote rib uit hun portemonnee want het lijf kon het niet meer trekken zoals Pa Stone het altijd maar noemde. En het was nog maar de vraag of de Zorgverzekering waar zij bij aangesloten waren alles zou vergoeden.

“Nou, ik zal ze eerst morgen maar even bellen.”
En zwijgend ging men door met het eten dat hen toch smaakte want de kleintjes waren bezig hun bordje netjes leeg te eten zonder commentaar en zonder ruzie wat op zich al een rustpunt van de dag voor Ma was. Die twee konden niet zonder en niet uit elkaar, maar altijd was er wel wat dat Ma of Pa even als scheidsrechter moest fungeren. Of als ik op ging passen was ik altijd degene die tussen hen in stond, voor mij was het moeilijk partij te trekken, want ik was gek op die twee. Helaas hadden zij dit door. Kinderen voelen dat al snel aan, zover had ik al in de kinderwereld mogen kijken.

Een verbazend opmerkingsvermogen en niets ontging die kleine ogen en hersentjes. Ik wilde ze tegen mij aandrukken en knuffelen maar ik zat aan tafel in mijn dagdroom en kon er niets mee. Toen het toetje kwam was gelijk de stilte weer over.
“Mam mag ik die rode?” vroeg Janis die het rode puddinkje aanwees.
“Wat maakt dat nou uit, het zijn alle vier dezelfde hoor!”zei Mams
“Ja, maar de kleur is anders dan die andere drie en ik vind rood zo mooi!”
“Ja, dan zegt jouw maag: “Hallo, ben jij puddinkje rood en kom jij uit de mond van Janis,” spotte kleine George en grinnikte om zijn grapje.
“Nou je weet helemaal niet wat mijn maag zegt, misschien zegt mijn maag wel helemaal niets en gaat het gelijk naar mijn k….”
“Hé dame, dit soort taal komen wij hier in huis niet tegen dit soort grapjes vertel je maar op school, dit wil ik niet horen onder het eten!’sprak Pa nu ineens. Een glimlach achter zijn servet zei mij al genoeg. Zij wilde gelijk door naar haar darmstelsel, doch Pa wilde dat nog even niet horen aan de eettafel en terecht.
Toen ze klaar waren met eten gingen ze alle vier de boel opruimen, Ma deed de koffiekan aan en de kinderen doken voor de televisie en Pa pakte zijn krant. Eindelijk was het even rustig.

Toen de koffie was gedronken en de kleintjes hun sapje op hadden was het toch tijd voor de douche en het bed. Want morgen zouden ze naar de dierentuin gaan.
Eindelijk een paar vrije dagen, het was mooi weer en de kleintjes mochten kiezen uit een pretpark of een dierentuin. Natuurlijk werd het een dierentuin, het was wel een anderhalf uur met de auto rijden, maar met broodjes en flesjes fris kwam je al een heel eind, mochten ze onverhoopt in een file terechtkomen.

Ik genoot van dit tafereel, zo heerlijk huiselijk, zo gezellig, iets wat ik vroeger nooit gekend had door mijn gesjok van het ene pleeggezin naar het andere pleeggezin. En elk gezin had zijn/haar eigen regels.
Mijn dagdroom kon niet meer stuk, ik zat ook in de voorkamer, gezellig tv te kijken en liep toen met Ma mee naar boven waar zij de kinderen gezamenlijk in bad deed. De nodige spetters waren her en der niet te vermijden en de pret was er niet minder om. Elke avond was dit het sluitstuk van de dag. Ze mochten Mamma even nat spetteren in de douche en dat was toch wat voor die donderstenen. Dan met de natte haartjes de pyjama’s aan, een nachtkus naar Pappa brengen en als de wiedeweerga weer naar boven naar bed, waar ze nog een stukje kregen voorgelezen uit hun favoriete boekje. En dan het lampje uit, de deur op een kier. Ik stond in de deur en deed automatisch een stap naar achter toe zodat Ma eruit kon.

Ik lag ineens naast mijn stoel, mijn gezicht nat van de tranen, de krant nog in de hand.
Nee, ik had niet geslapen, ik had gewoon een dagdroom gehad die ik nooit meer zou kunnen beleven zonder een traan te laten.

In de krant had ik net gelezen dat vanmorgen tijdens een auto-ongeluk een gezin was omgekomen op weg naar de dierentuin. Niemand had het ongeluk overleefd, ook de tegenligger niet die het ongeluk had veroorzaakt.

.

leny kruis 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DE EIKEL-kort verhaal door leny kruis

Spelende met een eikel voetbal ik het verharde fietspad af, als een stervoetballer geef ik steeds een schop tegen een eikel die ik meters geleden voor mij voeten kreeg. Ik vlieg over het pad, als een volleerd voetbalvedette, gejuich van het publiek klinkt op. Ik voel mij zweven als ik  de eikel die de vorm van een leren bal aanneemt een harde schop geeft. Zo hard dat ik even vergat dat ik gewoon mijn teenslippers aanheb. Maar dat weerhoud mij er niet van mijn fantasiewedstrijd toch uit te spelen. Dat beetje bloed aan mijn tenen, die ingescheurde nagels die groeien wel aan.

Even stop ik met rennen en schieten wanneer er een echtpaar langzaam voorbijfietst en mij aankijkt alsof zij een geest zien, maar dan een met een rood hoofd, bezweet, bebloede tenen en nog een volwassen vrouw ook. Ik zie ze denken “Die spoort niet lekker.”

Als ze de eikel niet zien kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.

Zij fietsen langzaam door en kijken nog eens pratende met elkaar achterom naar mij, ik niet onbeleefd en zwaai nog even naar hen. Snel draaien zij de hoofden weer voor zich uit en kijken niet meer om. Zou ik ook niet doen besef ik.

Mijn wedstrijd gaat verder. Alhoewel ik totaal geen verstand heb van voetbal laat staan van de namen houd ik mezelf voor dat ik dan maar Van Basten ben in de tijd dat ik wél altijd naar voetbal keek, omdat je toen nog wist wie  bij wie zat en welke clubs er speelde en wie er in die clubs zaten. Maar dat is zo lang geleden. De hitte van de zon doet mij niets, de eikel des te meer. Ik geef dat ding weer een soejang met mijn slipper en ineens lig ik plat op het fietspad, de ene helft in het gras, gelukkig mijn hoofd. Maar de klap kwam hard aan. Ik zie boven mij

de blauwe wolkenloze hemel en voel het zweet van mijn rode hoofd lopen. Zie dat mijn slippers de laatste tijd op aarde hebben gehad, die krijgen van mij een staatsbegrafenis na zo een wedstrijd als deze. Die voetbalwedstrijd konden ze beiden niet meer aan, mijn voeten en nagels ook niet, bloed druppelt op het pad en puffend van mijn geren blijf ik even liggen.

Dan een gelach. Mijn eigen lach, dat is wat ik hoor. Wat bezielt een  belegen muts als ik dat ik ineens mezelf een voetbalwedstrijd toe-eigen, alsof ik al jaren aan sport doe. De enige sport is de bedsport met mijn vrouw. Natuurlijk ook veel zweet en spieroefeningen, maar zeker geen voetbalgeweld op het veldbed.

Mijn hart voel ik op en neer gaan, ademtekort terwijl ik al jaren niet meer rook, kramp in mijn linkerarm. Het zal toch niet……Tjemig, geen mens te bekennen en ik lig hier volgens mij een hartaanval te krijgen. Mijn God wat moet ik doen, geen mens te bekennen, mijn hoofd is te zwaar om op te tillen het lukt mij niet meer. Heb ik toch teveel van mijn lichaam gevraagd door als een dolle stier een partijtje voetbal te spelen in mijn uppie?

“Help”, hoor ik mijzelf zacht fluisteren. Nou dat hoort zeker iemand zeg, stomme doos. Ik moet mezelf nou niet kwaad maken want dat kan mijn hart even niet hebben. Rustig ademhalen, denk aan leuke dingen, laat je spieren slap worden, geniet van de blauwe hemel, denk niet aan het ergste. Laat je gaan, laat los. En ik voel dat mijn hart weer het rustige ritme krijgt zoals het hoort te zijn, mijn tenen zijn gestopt met bloeden, zeker door de zon gedroogd. De linkerarm doet geen pijn meer, langzaam komen mijn spieren weer tot leven. Mijn God wat was ik geschrokken!

“Ja, dat was schrikken hé meis” hoor ik een lieve stem, een bekende stem.

Het is mijn moeder. Zij lacht naar mij, knufelt mij op mijn hoofd en pakt mijn hand om mij op te trekken. Dit kan niet, want mijn moeder is al jaren dood. Ik sta op en kijk automatisch om en zie mijzelf liggen langs het fietspad, de benen erop en mijn hoofd in het gras. Het zweet is weg, ik zie verdorie hartstikke wit. Dan vraag ik mijn moeder “Droom ik nou of ehhhh….”

“Ja meis, niet alle sport is goed voor de mens, zo zie je maar. Ga maar mee je kunt nu in het elftal van je vader opgesteld worden. Die was altijd al gek met jouw gevoetbal op straat.”

“Mam ik ben toch niet dood wel ik heb nog zoveel te doen!”

 Mijn verwardheid is groot en mijn angst in onbegrijpelijk. Blij dat ik mijn moeder na al die jaren weer zie dat weer wel, maar ik wil nog niet dood want ik ben net zo gelukkig met mijn vrouw, kom op zeg wat is dat nou!!!

“Als het je tijd is dan is het je tijd en dan mag het niet uitmaken of je het nu druk hebt of niet, of dat je gelukkig bent. Jij blijft haar toch wel beschermen,maar nu moet je even wennen aan het feit dat je geluk hier verdergaat met je geliefden om je heen. Hier krijg je goede voetbalschoenen en een echte leren bal in het hemelelftal.”

Dus bij deze wil ik iedereen even waarschuwen van bovenaf, kijk uit met sporten, want het schijnt niet zo goed te zijn als men wel doet voorkomen, En ik deed niet eens aan sport ik was allleen maar met een eikel aan het voetballen.

Wie is er hier nu de eikel?

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geagte  meneer, of waar je ook voor doorgaat, ken me niet skele..

Ik hebt een klagt in verbant met het feit dat U mein eigenste Jantje met een linial op se sodemieter heb gegeven. As er geslage mot worde doene wij dat selluf wel, maar dan met de kogelschoppen van mijn man. Snappie,

Mijn Janneman kwam me daar tuis met een paar blauwe kijkers die echt bruin zijn hoor, kijk maar in sijn paspoort. Hij sei tege mei dat U hem geslage het en toen  wer mij man so boos op kleine Janneman dat ie hem een paar beuken foor sein  kanis het gegevu  , midden op se beide ogen. Vandaar dat ie nou wat te laat is, we mosten effe naar den huisdokter toe.

En mein man mot nou de bak in. Ik heb de prinsemarij wel vertelt dat Uwe schoolheld wel met een liniaal op se billen slaat, heet dat niet SM of so??Ben je wel normaal agterleke schoolmeester. As je nog een keer an mij Jantje kombt, dan ram ik selluf je tandjes door je keeltje dan kan je lekker uit je nek lulle...We lefe niet meer in de jaren 50 toen de nonnetjes je nog met een liniaal op je sodemieter gaf, en ik wilt oak niet dat U dat bei mei Janneman doet.

U bent gewaarschuwt bij deze, en as me man weer tuis is stuur ik hem effe langs met een koevoet om uwe billen effe lekker te bewerken zoas u bei onse kleine Jan heeft gedaan.Wat ben jij toch een sadist. Nooit meer doen, anders kreig je se van Jetje.....

HatelijkE Groetjes van de moeder van Janneman,

 leny kruis