~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

OVER ONZIN GESPROKEN

 

Als je bedenkt dat elke dag ruim 1 miljoen merendeel mannen bellen naar een sekslijn, dan vraag je jezelf als vrouw toch af, wie die lijneAn toch bedienen. Ik heb wat research gedaan en ben tot de volgende verrassende conclusie gekomen. Je wordt er hartstikke rijk mee, als je het goed doet natuurlijk. 


Je moet gewoon bij de KPN wat lijnen laten aansluiten, die doorverbinden via een computer naar een dame die lekker anoniem blijft, die lult elke man tot zijn hoogtepunt , want daar bellen ze tenslotte voor. En het enige wat die dame aan de foon moet doen is een hoop seksfantasie hebben om in het verhaal van die man mee te gaan.
Ik was zo gelukkig dat ik bij een dame mee mocht luisteren naar zo’n gesprek en hoe dat in zijn werk ging. Ik moet je eerlijk zeggen, je kon mij bij elkaar vegen, Hoe deze vrouw, lief huisvrouwtje, leuk gezin twee kids, lieve man die zich het leplazerus werkt voor de nieuwe auto en vrouwtje zorgt voor haar eigen zakcentje door de zakken te legen van de telefoonmeneertjes.

"Ja hallo met Anita ( ze heet anders maar goed, dat is altijd zo) "Ha Anita je spreekt met Erik, ( zo heten de meesten ook ineens) heb je zin in een heet gesprek?” Natuurlijk had Anita dat en klikte haar stopwatch aan, elke minuut was kassa voor haar, voor hem was elke minuut een zwaardere telefoonrekening, maar dat was voor latere zorg.
"" Ik hou van leer, ik hou van zwepen, heb je dat?” Natuurlijk had Anita dat en keek snel in de kamer rond wie of wat ze kon bemeppen, ik ging snel op een andere stoel uit de buurt van haar zitten.

"Heb je geen zin in een dubbel pak op je flikker, zo lekker van twee mooie dames?” Ik zat er op te wachten, Anita was mij een kunstje aan het flikken en met een nee schuddend hoofd en de handen nee zwaaiend lachte zij zich een ongeluk. "Kun je dat met twee?” lieverd wij kunnen alles, als vrouwen dat weet je toch. En ze stond op en trok mij van de stoel, gebaarde naar de plastic speelauto van haar zoontje en deed gebarend dat ik er mee op de laminaatvloer mee moest meppen.




Dus ik niet zo maf op de knietjes en wachtend op het seintje. Anita deed de speaker wat luider zodat ook hij kon meegenieten van mijn gehijg, maar dat kwam van mijn rugpijn. Ga zelf maar eens op je zere knietjes zitten en voorover op een laminaatvloer voorover zitten wachten totdat je op de vloer mag meppen. Dan spoor je toch niet lekker. En ik werd er niet eens voor betaald. Maar lachen is gelukkig nog altijd gratis.
En fantasie doet een hoop met een mens, je speelt het spelletje mee en voor ik het wist zat ik op haar laminaatvloer te meppen met de plastic auto van Jannetje die gelukkig dit leed niet aan hoefde te zien. Anita moest nog even vertellen hoe zij eruit zag en in verband met de privacy gaf zij een Marilyn Monroe signalement door. Ik fluisterde nog aan Anita, "Joh je moet gaan stotteren, rek je meer tijd" maar dan zou die knakker ophangen dus liet ze het maar zo.

Hij vond die meppen van mij heerlijk en ik hoorde het gekronkel achter zijn bureau, een pen viel, zijn koffiekopje knalde op de grond, kortom het hele bureau werd leeg gevaagd van genot, terwijl meneer toch alleen was, dachten wij. Ineens hoorden wij door al die standjes heen een vrouwenstem die riep "Harder, mep mep mep mep me toch" en wat deed ik? Juist ik ging steeds harder op het laminaat rammen, het autootje werd al iets krommer qua vorm.
Anita ratelde haar mepverhaaltje af ( is altijd hetzelfde) en vroeg tussen door of het lekker was terwijl ze tegen mij fluisterde dat hij volgens haar de secretaresse een beurt aan het geven was. Ik nog heel lullig, "Kijk nou uit, direct slaat ie haar hersens in met de presse-papier, weet jij veel!”





''Mep toch door teef" hoorde ik ineens door de foon de stem van de dame aan de andere kant van de hijglijn. Daar sta ik ineens boos op en voordat Anita mij tegen kon houden greep ik die telefoon en brulde.. "Zeg torrebak, wie denk jij wel niet dat je bent dat je de baas kan wippen wil niet zeggen dat ik je teef ben, stuk trekletter dat je bent, ouwe trekpot, krijg een dikke lip van boven en onder en hoop dat ie je helemaal de pokken slaat.’ Ik gaf boos de telefoon aan Anita. Mijn boosheid over dat woordje teef deed mij de das om, haar niet...
"Tjeetje Anita, mag ik je nog eens bellen met je vriendin wat waren jullie goed zeg. bedankt", en met een zucht werd er opgehangen.

Ik keek verbaasd naar Anita "Ja, wat nou, ik kon het effe niet hebben, op mijn knieën voor een vrouw en dan nog uitgescholden worden voor teef, die bitch, wie is ze dan wel" als een soort verontschuldiging naar Anita toe. “Geeft niet meissie, ze heeft een hoogtepunt gehad en dat alleen doordat jij uit je dak ging...ook die bestaan'”. Mijn toeter viel open van verbazing. De lachstuip daarna bezorgde ons beiden een gezonde spierpijn in de buik....

©leny kruis

November 2011

sterren kijken???

 

 

Krijg ik van vrouwlief voor zomaar een cadeautje een sterrenkijker, aangezien ik een fervent buitenboordgluurderes ben, houd van de sterren en de maan en achter ons huis zijn die ontzettend vaak te bekijken, dus regelmatig ga ik in de koude nacht met mijn campingsmoking op slippers en de camera in de aanslag even wat foto’s knippen, voor zover je dan kan knippen in een winterse bui bij een heldere nacht.

 

Mijn vrouw wist een betere oplossing zodat ik niet meer naar buiten in de kou mijn hobby uit kon oefenen, zij kocht voor mij een sterren kijker. Eentje die je natuurlijk wel zelf in elkaar moest zetten. 

Daar begon het gesodemieter natuurlijk al. Want onze tekeninglezeres waar ze normaal nooit moeite mee heeft ( ze is tenslotte van beroep timmervrouw en die leren om tekeningen te lezen) heeft ze er ruim twee uur over gedaan om wat lenzen te implanteren in het geheel, doch hoe wij ook keken, zelfs de nachtkijker was verlicht.

 

Weer de koker uit elkaar gehaald en weer het papier erbij, ik mocht mij er niet mee bemoeien omdat ik toch niet snap hoe het zit. Ik was al blij dat zij dit op zich nam maar doordat de tijd toch wel heel erg snel verstreek en de avond al dichterbij kwam en er dus nog geen lens opzat begon ik alvast maar mijn fototoestel klaar te zetten. Het zou vanavond volle maan zijn en heldere sterrenregen was de voorspelling. Ik genoot bij voorbaat. Mijn vrouw niet dus, want die kreeg het niet voor elkaar om de kijker op een kijker te laten lijken.

 

“Dat ding heeft volgens mij teveel lenzen!”mopperde zij 

“Nee, Claudy die horen erbij, een telelens, een nachtkijker met optische maten en…! 

“Kan mij even niet schelen hoe alles heet, maar ik krijg verdikkeme ( zij zal nooit vloeken, de lieverd) die lenzen er niet goed op, die tekening klopt niet!” 

Want als iets niet lukt, heeft iedereen het verkeerd gedaan behalve vrouw lief, kennudat???? 

“Joh, Claudy laat maar, ga er anders morgen even mee verder, of anders breng je die terug naar de winkel en wil je een ander, misschien klopt er ook inderdaad iets niet!” Ik hing over haar heen en kon met de beste wil van de wereld ook geen lens goed op het statief draaien, niets paste of klopte. Het was een puzzel op zich, ik die gek van puzzelen ben kon dit even niet waarderen. 

“Het was de laatste!’ 

“O, daarom was het een aanbieding misschien?” Dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen want het was gewoon niet zo, maar mijn geduld was danig op de proef gesteld en vrouwlief begon ook zelfs een beetje te mopperen, zij die altijd overal een goed einde aan wist te breien, wat ze ook maakte of vermaakte of in elkaar zette, het lukte haar altijd. Daarom deed ik nooit wat. 

“Nou Leny je moet maar even tot morgen wachten hoor, ik zet hem netjes in elkaar zodat het wat lijkt en dan ga ik morgen verder.” Het zweet droop van haar gezicht, van frustratie omdat opgeven bij haar nooit een optie was, van teleurstelling omdat zij aan mijn gezicht zag dat ik teleurgesteld was, net als een klein kind dat geen snoepje kreeg. Nou was het ook mijn speelgoed die daar nu als een pronkstuk bij mijn muziekhoekje stond te staan. 

Een prachtige sterrenkijker met diverse lenzen, netjes in een koker onderaan de standaard, heel professioneel. Ik keek er nog eens naar en Claudy ging gefrustreerd zitten en zuchtte nog eens naar mij en haalde haar schouders op zo van: Sorry meis, morgen beter. 

Ik liep nog even naar mijn sterrenkijker, haalde er verliefd mijn hand overheen en zei:”Morgen doe je het wel voor mij toch? 

Ik keek nog eenmaal door de nachtlens en wat zag ik? 

Niets, helemaal niets, alleen het brandpunt waar ik in moest stellen voor de nacht en hoe laat en de donkere keuken waar de kijker op gericht was. 

“Dat ding doet het wel hoor Claudy!” brulde ik haar blij toe. 

“Nee, schat dat is de nachtlens, die moest ik even kwijt, maar ik krijg het niet voor elkaar om goed te richten.” 

Al met al, ze had gelijk, mijn nacht was koud en kil en amper een ster te bekennen, een halve maan. Dus die berichten van internet kloppen ook voor geen meter. Claudy heeft mij niet naar bed horen komen. Ik was toch aan het proberen om de nachtlens goed te installeren, maar toen ik ineens de lens in mijn hand had, terwijl het ding wel vast hoorde te zitten op de grote lens die naar de hemel hoort te schijnen had ik het ook wel gehad.

 

Nu staat “Lensie” nog steeds niet in elkaar trouwens, als sierkijker bij onze muziekhoek. Ach, ooit komt er een dag dat er eens iemand komt die misschien zegt”Kijk dat moet zo en dit moet zo klaar is Kees!’ 

Ik denk dan dat er oorlog uitbreekt in Huize Kijkhiereensnaar want elke keer als ik vraag “Clau wil jij…..’ 

“Ja zo, als ik hiermee klaar ben!” 

Ondertussen is de hut al nieuw geverfd, de tuin is bijgehouden, een heupoperatie verder, twee begrafenissen verder, twee boeken verder, en Lensie staat er nog steeds mooi te wezen. 

Ik geef het op. Kreeg een prachtige camera met long distance erop, met andere woorden “Kunnen we die kijker eens vergeten” 

Maar hij staat zo mooi in de kamer.