Het verhaal van het konijn versus de eekhoorn

Dit is zeker geen sprookje maar was bijna een aanleiding om de scheidingspapieren in te vullen voor vrouwlief en ondergetekende.
Wat was nu het geval? Verleden jaar was er een mol hier op ons grasveld heerlijk aan de rol gegaan, overal molshopen en vrouwlief wanhopig, ik daarentegen vond die lieve snuit wel leuk wanneer hij/zij boven de grond uitkwam.
Dat ik later af en toe mijn nek brak over de zachte plekken op het grasveld en de daarbij behorende vloeken zal ik hier maar weglaten i.v.m. censuur.

Uiteindelijk een stok gekocht met geluid die je in een molshoop moet rammen en door dat geluid gaat de mol een eindje verder fietsen. Gelukkig is dat gebeurd. Het grasveld van vrouwlief is haar alles, zo niet van onze kater die het bewaakt alsof het zijn kattenbak is.

Dit jaar zaten er overal kleine stukken los gras die overal en nergens naar toe gesmeten waren, dus geen mol.
“Dat zal het boskonijn geweest zijn, als die een hol maakt zijn de rapen gaar!”was het commentaar van vrouwlief. Bij regelmaat jaagde zij het boskonijntje ook weg wanneer zij het zag lopen op het veld. Ik miste dit steeds. Zij werd kwader en kwader op die kleine maar ik vind alle dieren lief dus gewoon die stukjes gras teruggelegd op de plekken en geen mens die er wat van zag.

Behalve vrouwlief, die had alweer nachtmerries van honderden konijnen op ons veld, want voor je het wist had je ze zomaar zei ze vol woede in haar stem.

“Potverdrietjes, zit hij er weer!’riep vrouwlief toen wij gewoon gezellig televisie aan het kijken waren. Zij vloekt hierbij, bovenstaande is haar ergste vloek, even ter verduidelijking. Ik zag natuurlijk niets en Claudy gaf een ram op het raam en weg was het konijn.

Totdat ik van de week op een vroege morgen bezig was met mijn suiker te meten en te prikken en medicatie, het gewone ochtendritueel.
Zie ik daar ineens, jawel Eekie, mijn eigenste eekhoorn die met zijn familie in een boom verderop woont. Ik bekeek eens wat hij deed, vergat even mijn gezondheidsritueel en pakte snel mijn camera. 
Het bewijs was geleverd, Eekie was bezig om hele pollen gras in zijn melik te proppen en dit te gebruiken voor de aankomende bevalling. Hij is normaal als een speer zo snel weg als ik mijn camera pak, maar ik was zo slim om heel stil naar het raam te sluipen, languit tegen de kachel te vallen met mijn kinnebak en de lens op de juiste hoogte gekregen om de bewijslast voor het konijn vast te leggen. 

Ik weer in de aanslag met mijn camera en snel diverse foto’s gemaakt voor Claudy zodat zij ook kon zien wie hier de schuldige was. Niet het konijn dat zij regelmatig de stuipen op het lijf joeg maar Eekie was de sloper van haar veld. Discussie’s over het wie en waarom waren gelijk teniet gedaan, ik had harde bewijzen in de vorm van foto’s van de twee boosdoeners die eigenlijk alles op een natuurlijke manier deden,

Dat wij er als twee oude zeurdozen over bleven zeuren, nou was lekker belangrijk maar niet heus. Het konijntje, zo lief en klein zat gewoon op zijn gemak te eten, voelde zich veilig, want hij bleef wel een uur of twee zitten, af en toe zichzelf verplaatsend op het veld. Claudy mocht hem van mij niet wegjagen, hij deed immers wat zij altijd met de maaimachine moest doen, dus niet zeuren Claudy.

Een stiekem weekend.

Hij zette zijn weekendtas tussen zijn benen en vroeg de baliemedewerker: “Is mijn zakenrelatie al aangekomen?”

De baliemedewerker keek de knappe bruingebronsde man brutaal aan en haalde zijn wenkbrauwen op.

“Wat een lekkere trekdrop is dit zeg! ”bedacht hij en knikte vriendelijk naar de gast terwijl hij, zonder zich om te draaien van zijn mooie held, de sleutel van de kamer pakte van het haakje achter hem.

“Zo gearriveerd, uw zaken kunnen beginnen,’sprak hij met een knipoog.

John bloosde en pakte snel zijn sleutel en krabbelde zijn naam in het gastenboek, legde zijn paspoort neer maar de baliemedewerker knikte van “nee”en wuifde het paspoort richting binnenzak.

“Nou dan ga ik maar,’klonk het verlegen stemgeluid van John.

“Eerste etage, kamer drie, er wordt op u gewacht hoor!’klonk het schalks.

Dit was de eerste keer dat hij zoiets deed en het beviel hem niets, dit was niet zijn ding. Maar helaas het kon niet anders, beide huishoudens waren bezet met eigen partners, dus dit was de enige optie, een zakenreis voor een weekend om een goede deal af te sluiten. Dat was de enige reden dat hij twee dagen bij zijn geliefde kon zijn.

Hij verlangde ineens naar dat prachtige bruine mooie lichaam, de slanke mooie benen, de smalle heupen, het zachte gezicht, die prachtige schouders, de heerlijke lippen die zo smakelijk gekust wilde worden. Hij zou zich het weekend zeker niet onbetuigd laten, zij wilden het beiden en zouden er voor gaan, later zouden ze wel zien hoe dit af zou lopen.

Maar nu was er dit gestolen weekend voor beiden in een vreemde stad, een vreemd hotel, een vreemde baliemedewerker die volgens John al doorhad dat zij beiden vreemd gingen. Een zakenreis, in een weekend? Ja, waarom niet, alles kan tegenwoordig toch?

Een gevoel van schuld overviel hem een moment toen hij de lift binnenstapte, een liftboy vroeg welke etage en met een verwijzing naar de 1 op het toetsenbord gingen de deuren dicht en hij zuchtte.

Nu was het echt, nu was er geen weg terug. Hij had gekozen, gekozen voor de leugen, gekozen voor de liefde die ineens als een slag bij heldere hemel in zijn leven kwam. De angst dat ze ontdekt zouden worden kwam niet eens in beiden op, zij gingen geheel in elkaar op. En nu beangstigde hem dat.

De leugen die hij thuis met een stalen gezicht verkondigde, ach, daar voelde hij zich niet eens schuldig bij, maar toen hij naar zijn kleine jongen keek, ja toen werd het hem even te benauwd. Zou hij het vertellen? Maar toen hij het gezicht van zijn vrouw zag bedacht hij zich direct. Daarboven wacht een mooi, lief, integer mens die ook liefde nodig had, die ook de leugen moest leven. Dan maar samen de leugen leven, dit was pas de eerste keer dat ze een weekend alleen waren, de andere ontmoetingen waren of op het werk in de toiletten, of ergens in het park buiten de lunchtijden van de andere kantoren, of een andere stad, een ander vreemd restaurant waar ze zeker wisten dat er niemand kwam.

Wat een gegoochel om alles zo stiekem te doen, al die gestolen momenten.

De lift stopte, hij stapte gehaast uit en knikte naar de liftboy terwijl hij haast huppelend naar de kamer zocht. Voor de deur aangekomen was de twijfel even zichtbaar, hij draaide zich om en keek een lange lege gang in.

Zou hij verder gaan? Zou hij het doen? Al die twijfels, al die angsten van de ontdekking, zou hij het vol weten te houden?

Hij klopte op de deur en stak gelijk de sleutel in het slot van de kamer. Een zachte klik en de deur ging voorzichtig open.  Hij stak zijn hoofd om de hoek van de deur en daar zag hij zijn geliefde staan. Een brok energie, een brok van liefde, hij smolt. En met zijn linkervoet gooide hij de deur achter zich dicht en snelde naar zijn geliefde die glimlachend de armen open hield.

“Hier ben ik dan,”sprak John snel en wilde zijn geliefde kussen.

“Daar ga je dan!”kreeg hij als antwoord.

Het scherpe mes dat zijn hart in tweeën sneed voelde hij al niet meer, een verbaasde blik op zijn gelaat.

Paul haalde het mes uit zijn lichaam en veegde het aan de kleren van John af, pakte zijn mobiel en belde een nummer.

“Het is gebeurd liefste, we kunnen nu voor altijd samen zijn!”

©LENY KRUIS