HALLO MET WIE?

De telefoon gaat hier in huis niet zo vaak, daar mijn vrouw alle belangrijke telefoontjes op het werk afhandelt. En dat zijn er nooit zoveel. Maar 's avonds vaak onder het eten gaat dat verrekte irritante melodietje en dan ontspruit zich tot mijn genoegen heel vaak deze conversatie.
''Ja, hallo", ik zeg nooit veel door zo'n lulijzer.
''Met Jansen van het Laar?”
''Ja, daar spreekt u mee.”
''Met Mevrouw Jansen van het Laar?”
 Ik voel de verwarring aan de andere kant langzaam in de stem sluipen. en ik ga nu al genieten.
''Ja, dat ben ik.”
''Mevrouw C.H. Jansen van het Laar?”
Soms heb ik dan de neiging om te roepen dat ik de kat ben, maar uit beleefdheidvorm laat ik dat maar. Doch soms vragen ze erom.
''Ja, ik ben dezelfde die u nu opnoemt!”
 Ik geniet nu al, want ik weet uit ervaring dat er meer verwarring komt. Daar komt het al!
''Uit 1953?”
''Ja, uit dat bouwjaar, klopt helemaal.”
''Oké dan , zal ik u…” Ik laat de andere kant niet uitspreken, mijn eten begint koud te worden.
''Waar belt u nu eigenlijk voor?''
''Ach ja, ik had u gistermiddag op uw werk gebeld in verband met die…”
 En dan grijp ik toch maar in. De andere kant had gisteren een andere vrouwenstem gehoord en ik merk aan de toon dat zij/hij zich in de maling genomen voelt. Klopt ook wel, maar een klein beetje hoor!
''O, dan moet u mijn vrouw hebben!” Doodstil aan de andere kant. Het is nog niet helemaal ingeburgerd, dat huwelijk tussen gelijke seksen. Het valt mij steeds maar weer op.
''Uw vrouw?”
''Ja, een momentje ik zal haar even roepen.” En met een grote glimlach op mijn postzegel heb ik weer iemand laten zweten aan de andere kant van de lijn.
Het is nu eenmaal zo, wij hebben dezelfde voorletters, hetzelfde bouwjaar. En toen wij trouwden, heb ik haar naam aangenomen. Ik hou wel van een beetje verwarring scheppen. En tot mijn vreugde werkt het na al die jaren nog steeds.
 

©leny kruis