Zij keek met betraande ogen naar de ruiten die beslagen terugkeken, de duisternis drong de karig verlichte huiskamer binnen.
Zij probeerde de druppels van de regen te tellen die op het raam vielen, maar het enige dat bij haar bleef steken waren de getallen die zij niet uit kon spreken. Haar stem zweeg, haar gedachten waren een mallemolen in de rondte van het brein. Rust was geen optie. De onrust in haar hoofd kende geen grenzen meer. Wie of wat kwam er nou weer om de hoek om haar met raad en daad bij te staan?

Zij had er zelf een puinhoop van gemaakt. Zij had zelf een vriend verraden door hem gewoon af te lebberen, terwijl zijn vrouw haar beste vriendin was, al jaren. Nooit, nee nooit had zij hieraan moeten beginnen. Zijn zwakte als man had zij misbruikt door te kijken hoever zij kon gaan met zijn gevoelens. Hij was er gewoon ingeluisd door haar. Aan de andere kant verontschuldigde zij zich door te denken dat ook hij beter had moeten weten. Maar toch? Het klopte niet. Zij had hem nooit uit moeten lokken tot een vrijpartij.

Maar het gebeurde ineens, zomaar, ineens terwijl ze gewoon aan het praten waren bij een bakje koffie. Hij was even gekomen om voor haar een boekenrek op te hangen en zij was zo vriendelijk om voor hem een lekker kop koffie te zetten. Niets mis mee. Maar wat er toen mis ging was niet te voorspellen.
Een lang en gelukkig huwelijk, daar was zij tussengekomen, door ook aan hem te vertellen dat zij gevoelens voor hem had. Dat was ineens wederzijds. Nooit zoveel contact samen, want de twee vrouwen waren ontzettend lang vriendin, al lang voor zijn tijd, dus hij accepteerde haar gewoon erbij. Als vriendin van zijn vrouw, meer was het niet.

Tot die middag. Het was een puinhoop geworden. Hij was zo eerlijk om dit alles aan zijn vrouw op te biechten en er ook maar gelijk bij te zeggen dat hij wilde scheiden. Ja, dit alles door twee flinke kussen? Maar of zij er nu achter stond? Zij had totaal geen gevoelens voor hem, dat was zij niet. Wie dan wel? Kon zij het hem uitleggen dat zij een Meer Persoonlijkheid Stoornis had?

Dat wist alleen zijn vrouw en zij had dit nooit aan hem verteld, omdat hij totaal niet met gedragsgestoorde mensen om kon gaan. Zijn ene zus was ook Manisch Depressief. Maar hij kreeg totaal geen contact met haar, wilde dit ook niet, kon er niet mee omgaan.

Terwijl zij triest naar buiten keek in de duisternis, wist zij niet wat te doen. Haar vriendin had haar gebeld en wilde totaal geen contact meer met haar. Welke persoon haar vent ook gezoend had, zij was en bleef de schuldige. Hier was geen begrip voor. Ook niet voor haar eigen schuldgevoel dat zij probeerde uit te leggen. En dat zij totaal geen relatie wilde met haar man. Haar man had ook gezegd dat hij dit niet wilde. Maar toch, die twijfels. Zij had hem totaal losgeweekt van zijn vrouw. Dat speet haar erg, maar was niet haar kop thee vond zij zelf.

Die ruzie door de telefoon was heftig, maar het kon haar niet deren. Geen moment had zij spijt van haar kussen, geen moment had zij spijt van haar verraad.
Waarom nu vanavond ineens wel? Omdat zij besefte dat zij ineens overal weer alleen voor stond? Zoals ze al jaren stond? Zoals ze al jaren met gevoelens van mensen speelde? Maar ook het onbegrip van alle kanten, dat niet zij de boosdoener was maar een alter ego in haar hoofd die haar al deze domme dingen liet doen, wie zou dit begrijpen?

Traag stond zij op van haar stoel en liep naar de keuken, drukte de knop van het licht aan en liep naar de koelkast.
Zij pakte de koude fles jenever en keek er met verachting na. Zou ze een borrel nemen? Zij wist dat dit ontzettend slecht voor haar was, ook door de medicatie die zij had, maar nooit innam. Als ze nu eens een pil tegen haar stemmingswisselingen in zou nemen met een borreltje, zou dit kwaad kunnen?

Eigenlijk had zij het nooit geprobeerd, dus waarom niet. Wat had zij te verliezen? Zij liep met de fles naar de voorkamer, pakte uit de salonkast een klein kristallen borrelglaasje, liep naar haar eetkamer toe en met een klassiek gebaar schonk zij de borrel voor zichzelf in.

"Hier mevrouw, voor u en voor u alleen, een borrel op de goede afloop wat dit ook moge zijn," en met een glimlach klokte de drank in het glaasje en zij ging op een stoel zitten, nipte aan de borrel en trok een vies gezicht.
"Dat is lang geleden,"mompelde zij. Dus toen maar een ferme slok genomen. Zij zag de bodem en de fles kwam weer omhoog en zij schonk zich nog eens in.

Gelukkig was zij vergeten dat zij een pil in zou nemen, dus haar gezelligheid bleek op dat moment de fles te zijn. Haar vriend en toeverlaat op dit moment. Zij had er vrede mee.
"Laat de wereld maar ontploffen, ik heb mijn lol wel gehad nu. Ik kan er niks aan doen dat die gek helemaal gek op mij is geworden, gelijk zijn huwelijk aan de kant schuift. Wie is er nou maf?"

Zij moest lachen om haar eigen woorden, vond dat er wel een goede kern van waarheid in zat. En welke persoon in haar dit ook zo uitsprak, het kon haar geen donder schelen. Haar excuses waren toch altijd dat zij een MPS syndroom had en dat zij er niets aan kon doen. Dat haar beste vriendin dat nou niet begreep was nog steeds een raadsel voor haar, maar daar had zijzelf geen boodschap aan.

Beiden hadden een fout gemaakt. Hij ging voor serieus, zij ging voor...ja voor wat eigenlijk? Zij wilde hem eigenlijk wel hebben, doch aan de andere kant ook weer niet als relatie. Want dan zat ze vast. En dat was in het verleden ook al geen succes geweest, dus liever niet. Maar zo een lekkere hap was natuurlijk nooit te versmaden. En dat het toevallig de man van haar beste vriendin was? Sho What. Dat was haar schuld niet!

Later vonden de buren haar op de grond langs de eetkamer met een lege fles jenever in de hand en een gebroken glas op de vloer. Waarschijnlijk was ze uitgegleden.
Niemand kwam op het idee om even in de slaapkamer te kijken waar haar medicatie was gebleven, want al wat daar op het nachtkastje stond, waren lege potjes en doosjes.

©
Leny Kruis