MOOI

 

Mag het iets boven de 18 zijn?

Ik keek haar aan en voelde direct een onbestendig gevoel in mijn onderbuik. Was dit liefde of lust, was dit angst of genot? Ik kon het gevoel niet thuisbrengen maar genoot er elke minuut van, dit gevoel had voor mij op dat moment geen naam, alleen dat het heerlijk aanvoelde wanneer ik naar haar keek. Het hoorde niet, mijn man zat naast mij en genoot zichtbaar van alle bekende en onbekende mensen om hem heen, van de vakantiemuziek en wij...wij keken steeds maar stiekem en onverwachts naar elkaar, de ogen als schotels achter de te grote zonnebrillen. Waar die al niet goed voor zijn.

Ook zij keek regelmatig mijn kant uit en ik zag een vage glimlach om haar mond, met haar tong bevochtigde zij haar lippen en ik kreeg het direct al warm wanneer ik dacht: Wat zouden die lippen en die tong toch met mij doen als zij bij en naast mij zat?” Ik mocht niet zo denken, het was niet gepast, niet voor mij als getrouwde vrouw en zeker niet voor mijn man waar ik van hield. Althans dat dacht ik op dat moment, maar toen ik een tafeltje verder het echtpaar ontdekte waar de vrouw mij een bijzondere blik toewierp voordat zij haar grote zonnebril opzette werd ik alleen maar onzekerder in mijn doen en laten. Ik stak een sigaret op en stikte de moord zowat omdat ik helemaal niet rook.

“Wat doe jij nou!’vroeg mijn man verbaasd.
“Ach, zonder erg, vroeger als jong meisje gerookt, ik dacht laat ik het nog eens proberen.”
En vlug nam ik wat slokken water om mijn hoestbuien te bedwingen, wat een rommel is dit zeg. Mijn man keek mij bezorgd aan en knikte alleen wat warrig om daarna weer gezellig met de muziek en de mensen mee te zingen. De vrouw naast mij lachte met een prachtige glimlach naar mij toe en liet haar bril wat zakken. Het zweet stond op mijn bovenlip. Wat mankeerde mij toch? Was ik ineens in op vrouwen? Wat mankeerde mij toch?

Zou ik het Marc vertellen? Die zou met zijn fantasie zeggen: Meid ga er lekker op in en geniet!’ Ja, die zag het al helemaal voor zich omdat hij al eens geopperd had dat het best eens leuk zou zijn om samen naar een parenclub te gaan, of dat ik eens een vriendin uitnodig die in was voor een trio. Het kostte ons drie dagen ontzettende ruzie en onbegrip, omdat ik totaal niet open stond en nog niet sta voor deze dingen. Als een huwelijk goed is, ook op seksueel gebied heb je dit alles toch niet nodig? Ik was nog van de antieke stempeltijd dus hij had me daar toch een miskleun gemaakt. Het is daarna nooit meer ter sprake gekomen, alleen ben ik mijn man minder gaan vertrouwen in het vele overwerk en belde hem ook regelmatig.

Iets dat ik vroeger nooit deed. Hij liet het maar zo, wist wel waar de schoen knelde en wilde alleen mijn vertrouwen terugwinnen, zoals hij en ik afgesproken hadden na die drie dagen ruzie. Ondertussen was de vrouw opgestaan, trok haar strakke rok recht en ik zag een paar prachtige benen die mijn benen lieten trillen. Het moest niet gekker worden, ik wist niet wat mij bezielde, deze vrouw die mij volledig in bezit nam en ik kon er niets aan doen. Ging de beer in mij los? Waren alle frustraties in mijn huwelijk deze uitlaatklep wel waard?

Want ineens besefte ik dat ik meer met haar wilde dan alleen het lonken naar elkaar. Zij had ook een man naast haar zitten, maar die gunde haar geen blik waardig. Die kerel was of blind, of hij had haar genoeg gezien in haar leven dat kon natuurlijk ook.
“Loop je even mee?” Fluisterde zij toen zij langs mij liep. Ik kon alleen maar knikken, pakte mijn tas en ik zei tegen Marc: Ik ga even naar het toilet.”
Wij liepen als twee ganzen achter elkaar aan en bereikten de toiletten, grote prachtige marmeren toiletten waar de luxe van afspatten, doch waar ook en toiletjuffrouw netjes met haar schortje voor zat te wachten op de klanten die haar schoteltje wilde vullen voor het schoonmaken van de dozen die men regelmatig bevuilden.

“Hé, Jans ben je er weer meid.” Hoorde ik de toiletjuffrouw zeggen tegen mijn mooie meid.
“Ja, ben weer even in de open lucht, mag van de baas,” lachte zij en wilde mijn hand pakken om een toilet in te trekken.
“Ho, wacht even, kennen jullie elkaar?” vroeg ik verbaasd.
“Ja natuurlijk, denk je anders dat ik toelaat dat zij hier haar amoureuze afspraakjes afwerkt!’
De toon was enigszins verontwaardigd van de toiletjuffrouw, maar de mijne was er een van: "wat heb ik nou aan mijn fiets hangen."
Een toiletjuffrouw als pooier?

“Dus u vind dit goed begrijp ik?” Nog steeds met een verbaasde toon naar de toiletjuffrouw die lachend naar mij opkeek en de mooie dame antwoordde: “Ach, meid die is niets gewend, maar straks wil ze niets anders meer dan een lady!’
Ik voelde mij toch in de zeik genomen, niet zo weinig ook. Dus dit hele spel van verleiden, meelokken en in de wc afwerken was een dagelijkse bezigheid van deze dame die ik zo innemend schoon en lief en mooi vond? Ineens was daar dan ook niets meer van over. Ik was ineens genezen van mijn lesbische gevoelens voor haar die ik dacht te hebben, ze had me gewoon in willen pakken met haar charme en het was bijna gelukt als die toiletjuffrouw daar niet had gezeten.

Dan had ik het nog gênant gevonden als wij aan de wip waren gegaan terwijl zij buiten een luisterend oor had om lekker mee te genieten. Wat een afgang was dit zeg. Boos draaide ik mij om en zei nog tegen mijn mooie dame: “Dat jij zoiets durft zeg, schaam je!”
Terug op het terras ging ik zitten met een rood hoofd van schaamte en radeloosheid. Wat was ik een rund zeg. Mijn man keek mij eens opzij aan en zei zacht in mijn oor:
“Zie je nou wel, je had het ook veel eerder moeten doen, volgende keer toch maar een club?”

©
leny kruis

KLAPPEN!!

Vroeger was het al zo dat de buurvrouw klappen kreeg van haar man en dat mijn moeder op de muren bonkte en haar stem verhief met de gezellige woorden “Hé dooie diender, mot je mij neme, laat je wijf met rust!”


Wij als kleine kinderen waren stil van angst en onbegrip door de geluiden die wij achter die flinterdunne muur van de buren hoorden, keer op keer. Het gehuil van de buurvrouw, het geschreeuw van de dronken buurman, de kinderen die door elkaar huilend en schreeuwend riepen dat ze op moesten houden.

Tegenwoordig zie je spotjes op de televisie, iedereen schrijft erover, in blogs of in dichtvorm, maar ineens is het een hot item. Hoezo hot? Het was al in mijn kindertijd dat vrouwen afgetuigd werden door de man die meestal dronken thuiskwam en de klappen waren vaak te horen door de rijstpapieren muren die de ouwe huizen van Amsterdam bezat. Althans waar wij woonden.

En als het de spuigaten uitliep dan waren de buren eromheen eensgezind de deur aan het verbouwen om de man met de losse handjes even op het matje buiten de deur te roepen, dan was het altijd snel over. Alleen was dan de angst van moeder de vrouw het grootst natuurlijk, want wat wanneer de mannen weer terug gingen naar hun eigen rustige gezin? Juist, het feest begon opnieuw.

Dus niets nieuws onder de zon helaas. In de loop der jaren zijn er Blijf van mijn Lijf huizen gekomen, opvang voor vrouw en kinderen, opvang voor mannen die regelmatig geslagen worden. Doch daar lees en hoor je weinig van, oorzaak? Schaamtegevoel van de man zelf.

Altijd de spijtbetuiging achteraf, wanneer het leed geleden was, de kinderen weer rustig, maar toch weer die angst voor de volgende keer. Vroeger had je die opvangcentra niet, alleen het Leger des Heils deed iets voor deze vrouwen, niet veel want ze konden eigenlijk niet veel doen. Vaak gingen de vrouwen door angst vanzelf terug met alle gevolgen van dien.

Het zal altijd een heikel punt blijven. Je hoort geen vrouw te slaan in een huwelijk, dat toont alleen maar aan dat je een zwakke kerel bent, een lamlul in pocketformaat. Je frustratie wegmeppen op de vrouw waar je dan van houd? Ik heb het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen dat mannen een vrouw kunnen slaan of vernederen en dan later zeggen: “Schatje ik heb het niet zo bedoeld, het spijt me!”
Het blijft namelijk nooit bij één keer, het gaat steeds verder, zorg dan als vrouw dat je na die eerste keer al weg bent met je kinderen, want je denkt in een droomhuwelijk te zitten en eigenlijk zit je in een donkere kelder opgesloten door een gefrustreerde held die nooit zijn gelijke durft te slaan..
Stel je voor dat hij zelf klappen krijgt….Hij kijkt wel uit.

leny kruis