Korte Verhalen / Peter | klapdoos.jouwweb.nl

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Scheiden.

Scheiden doet lijden, zegt men in de volksmond. Maar scheiden betekent meer dan het woord je in eerste plaats laat denken. Kaf en koren worden bijvoorbeeld gescheiden. En zelf scheid ik elke ochtend mijn overtollige voedselresten uit mijn lichaam. Tot zover zie ik mijzelf als de voorloper van de kliko bak, die na gevuld te zijn ook weer moet worden leeggemaakt.

Scheiden is iets dat mensen dagelijks doen. Iedereen doet dat. Neem nou het huishoudelijk afval. Je krijgt containers in diversen kleuren voor je huis, om bijvoorbeeld melkpakken in te stoppen. Papier moet in een andere container, witglas moet in daarin en groenglas in weer een ander gat. Karton in weer een andere container. Los van de vlekken die je hierbij voor je ogen krijgt is dit nog net te overzien, dat scheiden.
Wat mij hierbij echter voluit treft is dat ik dit zie als een soort bezigheidstherapie, om mij van de straat te houden. Inzamelaars halen alleen nog maar het vooraf gescheiden afval op. Afval. Ook weer zo’n beladen woord. Cradle to Cradle is een mooiere uitdrukking die aangeeft dat afval niet bestaat en daarmee de harten van inzamelaars sneller doen kloppen. Dat ik als argeloze burger het vuile werk voor ze mag opknappen en daar nog voor moet betalen, daar praten ze wijselijk niet over. Van hun uit bezien.

Wat doen de inzamelaars dan eigenlijk? Nou: die maken de bomvolle containers éénmaal per twee weken leeg en controleren dan ook nog even fijntjes of ik wel mijn ‘Cradle’ in de juiste container heb gestopt. Voor die wantrouwende handeling moet ik dan ook nog betalen en wordt verbaliseert als ik een foutje maak. Want dan tja … dan wordt mijn container voor straf niet geleegd!
Een foute buurman sluipt ’s nachts met een volle vuilzak spiedend langs de containers om te zien of er nog ruimte is voor zijn zak. Want een afvalcontainer wordt namelijk per gewicht geleegd op kosten van de eigenaar en daarmee is voor de inzamelaar de kous af, en deze foute buur goedkoper uit. De argeloze buur wordt verbaliseert door een fout van een ander, maar daar kijken handhavers nooit naar; voorop gesteld dat daar hoe dan ook handhavers op controleren. Daar hoor je ook niemand over.
Opmerkelijk is dat in tijden van zomerse warmte de maden op voorhand binnen een week al uit die containers kruipen; dan kun je bedenken hoe dat eruit ziet na een straf van vier weken niet legen. Maar toch moet- en zal de burger leren om zijn afval op de juiste manier te kwijten. Op straffe van een vette prent dus.

Zelf werkte ik ooit bij een inzamelaar. In den beginne werd alles netjes door ons opgehaald, maar toen dat systeem eenmaal goed werkte werd dat ophalen terug geketst naar de gemeenten die dat zelf maar moesten doen en het recycle materiaal gratis naar ons bedrijf konden brengen. Totdat dat ‘gratis brengen’ eigenlijk dure woorden werden. Dan moesten de gemeenten voor het aanleveren maar gaan betalen. De achterliggende gedachte daarbij was: een gemeente heeft dan toch minder stortkosten als er al afval is uitgehaald wat je ook nog eens tegen goedkoper tarief kunt wegbrengen, goedkoper dan afvoeren via de geijkte kanalen.
De meerkosten werden op dat moment op de burger werd verhaald. Heden ten dage is het niet anders gesteld met dat scheiden van afval.

Mijn buren hebben mandjes, tasjes en rekjes aangeschaft. Alleen maar om netjes hun afval in de keuken al te scheiden. Met tasjes en rekjes zie ik ze lopen. Mensen van in de tachtig zie ik met volle mandjes naar de ondergrondse afvalcontainers strompelen. Dagelijks zie ik die stakkers daar staan, vertwijfeld kijkend naar wat waar in moet.
Een stuk of drie oudjes praten lachend over de scheve schaats rijdende buurman en gooien hun afval in de daarvoor bestemde openingen. Soms met vier lege bakjes en of tasjes gaan zij weer op huis aan om alles weer keurig op de keukenvloer te zetten, klaar voor de volgende vulling. Gaandeweg breken ze hun klauwen over die in de weg staande tering bakjes. Maar dit even terzijde.

Moeten wij niet eens bij de wortel van dit kwaad beginnen? De industrie die voor elk plakje gesneden boterhamworst een plastic velletje maakt? Voorverpakte broodjes in plastic? Paprika’s in plastic? Tomaten in plastic? En meer van die zooi die ons dwingt onze kostbare tijd te verdoen met afvalscheiding. Vroeger werden er vetvrije biologisch afbreekbare papiertjes tussen de plakjes gestopt, in plaats van dat overbodige plastic. Waarom kan dat nu niet meer?
En kostbare tijd ja, omdat de industrie- en de buurtsupers inspelen op deze behoeften door ons op te zadelen met goederen die wij op onze kosten weer gescheiden moeten aanleveren aan de inzamelaar. Is dat niet juist de omgekeerde wereld? Of toch die bezigheidstherapie? Mensen bezig houden door ze werk te laten doen voor multinationals die lekker onderuit met hun poten op het bureau zitten?

Ruim de door je zelf gecreëerde Cradle maar lekker zelf op want ik verdom het: ik werk daar niet meer aan mee!

©Prlwytskovsky.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De weg kwijt.

Niets anders dan koeien zie ik en gras, heel veel gras en een eenzame wandelaar die zijn hond uitlaat en verbijstert naar de voor dit dorp vreemde bolide kijkt. Het zijraam gaat open en mijn gezicht wordt zichtbaar hetgeen zijn verbazing nog meer doet stijgen. Met open mond alsof zijn sluitspieren het hebben begeven luistert hij naar mijn vraag of hij weet waar de Plataanstraat is. Die is niet hier, antwoordde hij. Dit is logica van het platte land, typisch west Brabants. Hij vertelt hoe ik moeten rijden en kijkt mij vervolgens na of ik een buitenaards wezen ben.

Ondertussen de landkaart opgegeten en rijdend zoals hondmans mij had uitgelegd. Fout! Een andere hondmans ontdekt. Men laat honden uit of men gaat naar de kerk op zondag en zoniet dan kan men de dorpelingen vinden in de plaatselijke kroeg. Onthoudt dit. Vraag hun echter niets! Dus ......

Weet u waar ik de Plataanstraat kan vinden, vraag ik. Een man die ogenschijnlijk wordt uitgelaten door zijn hond probeert zich de straat te herinneren en ondersteund hierbij zijn kinnebak. Hij heeft geen flauw idee waar dat kan zijn. Maar wacht eens hoe heet die man, informeert hij? Ik vertel hem dat hij Jack heet. Ooooohhh den dieje, dan modde ge doar hirn en zo rije en dan woonde op 't huukske. Het bleek dit keer wederom om valse informatie te gaan maar nu van hondmans-2. Een wraakactie liep op niets uit omdat hondmans-2 zich ondertussen gniffelend en hard lopend uit de voeten had gemaakt. Afgaand op mijn intuïtie was het uiteindelijk een fluitje van een cent om Jack te vinden. Heb je het makkelijk kunnen vinden, vroeg Jack? Helemaal geen punt antwoordde ik, makkie: precies zoals je het aan mij had uitgelegd.

Waar het hier om gaat is dat ik mij in den vreemden begaf om een collega te bezoeken. Ik was dus sociaal bezig. Gastvrij werd ik er ontvangen met de zo vaak geroemde Brabantse koffietafel, of was het nu een biertafel? Nu ben ik de weg even kwijt maar het werd toch een gezellige middag. (hik)

©Prlwytskovsky.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Brief aan jezelf schrijven.

Eerste dag:

Vanmorgen even een brief gaan posten. Mijn buurvrouw ziet dat en zegt:

"Zo zeg, dat is lang geleden dat ik een brief kreeg."

"Daarom schrijf ik een brief aan mezelf." Zeg ik.

"Oh wat leuk." Lacht ze. "En wat schrijf je daar dan in?"

"Geen idee." Zeg ik: "Ik heb hem nog niet ontvangen."

Tweede dag:

Er ligt een brief in de bus van de postbesteller: met mijn brief erin!

Naar het schijnt is de brief niet gefrankeerd. Ik kan kiezen ofwel betalen of de brief weigeren. Ik kies voor het laatste en schrijf er ten overvloede bij: retour afzender.

Klein detail: nu weet ik nog niet wat er in die brief staat.

Derde dag:

Vandaag ligt dan eindelijk de brief in de bus. Weliswaar met een heleboel stempels en parafen, maar ik heb hem dan eindelijk. Fluks ren ik naar boven en open de envelop. Ik vouw het vel open en lees: “Wie dit leest is gek.” Meer staat er niet.

Bij een eventuele volgende brief aan mezelf misschien toch iets gedetailleerder aangeven wat ik bedoel.

©Prlwytskovsky.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een kerstboom en een vriendin

De huwelijkse staat is een verbintenis die tij en ontij kan weerstaan. Vertel mij wat. Maar toch is er iets dat een huiselijke samenleving in korte tijd op zijn kop kan zetten, namelijk: het optuigen van de kerstboom.

Ik ging een kerstboom kopen en vriendin helpt je dan met uitladen. Want daar waren wij gebleven in het vorige verhaal.

Lees even mee hoe één en ander op z’n Prlwytskovskyaans verloopt ….

Een rechterspiegel die niet te zien is en de binnenspiegel is verborgen achter een dennentak. Zo reed ik dus naar huis. De achterklep open ik en er floept gelijk een stuk kerstboom uit. Mopperend bekijk ik het karwei en dat wordt uitgelegd als dat ik niet gezellig meewerk.

Nu volgen de zelfde handelingen zoals ik de boom in de Fiat kreeg, maar dan in omgekeerde volgorde. Zonder aanloop, dat dan weer wel. Wat opvalt is dat de takken tegendraads achter alle panelen blijven haken en ik gesommeerd word om vooral voorzichtig te doen en niet zo te schelden.

Boom ligt op het balkon en ik op de bank, met een biertje. Tenminste, dat dacht ik ….

“Als jij nu even de boom op maat zaagt en in de standaard zet, dan maak ik even snel wat eten.” Vriendin glundert er bij alsof zij zojuist moeder is geworden van een zesling.

Ik zet de boom neer op de plek die zij mij heeft aangewezen. Trots neem ik afstand van mijn werk en bekijk mijn huisvlijt.

“Scheef.” Hoor ik achter mij.

“Hoezo scheef? Wat mankeert er aan?” Mopper ik.

“Hij moet meer naar rechts, zie je dat niet?”

“Naar rechts?”

“Ja kijk” … en zij houd de boom in de positie die volgens haar ‘recht’ is.

“Dan draai ik hem wel een kwart slag, staat ’ie voor het oog recht of ik doe een touwtje vanaf deze tak naar een spijker in de muur.”

Tja, ik denk nu eenmaal graag in oplossingen.

“Nee man, ik wil geen touwtje naar de muur, is toch geen gezicht. Je kunt die standaard toch wel verstellen?”

“Weet ik lieverd, maar die boom is zo krom als een hoepel dus als ik hem volgens jou ‘recht’ zet, dan staat de stam in de standaard zo scheef als de pest en ….”

“Ppffff … laat maar, het hoeft al niet meer. Help mij nu even met de lichtjes, ja?”

“Maar dat zou jij toch doen? Ik zou die boom klaarzetten en jij deed de versiering, toch?”

“Hier, hou je kop nou effe en hou dat lichtsnoer vast, dan drapeer ik de lichtjes over deze takken.” Blaft vriendin mij toe.

Na de tweede snoer met lichtjes in de boom gehangen te hebben staat zij bedenkelijk te kijken, en niet veel later …: “Nee, het zit niet naar me zin. De lichtjes halen het niet van tak tot tak. Geen gezicht! Deze snoer moet los en dan moet hij via hier en dan daarheen. Die takken zitten allemaal te ver uiteen en ….. ”

“Had nou maar die boom genomen die ik je aanwees, dat was een rechte met takken dicht opeen.”

“Hou je nou een keer op met dat gezeur over die kutboom? Doe nou eens gezellig.”

“Nee, grlmpfff … vijf keer die teringlichies eruit en er weer in, en dan mot ik rustig blijven?”
Woest smijt zij het lichtsnoer neer en loopt naar de keuken. Op een dergelijk moment kan het handiger zijn om het slagveld te verlaten, schijnt zij te denken.

Als ik de andere dag thuis kom staat er een boom die er zijn mag. Van onze buurvrouw hoorde ik dat zij op de koffie was geweest en haar kat had meegebracht, doet zij altijd. Kat sprong van de bank middenin de kerstboom, die prompt omviel. Buurvrouw had daarbij geholpen om de zaak weer op te tuigen.

“Wij kregen de boom niet meer recht dus heeft je vrouw een touwtje van de boom naar een spijkertje in de muur gespannen, et voila ….”

Trots op haar mooie boom komt vriendin naast mij zitten.

“Wat zullen wij met kerst eten?“ Vraagt zij.

“Mwah, doe maar een prakkie zuurkool.” Zeg ik, en neem een ferme slok van mijn bier.

De voordeur knalt dicht. Ik haat kerstbomen!

©Prlwytskovsky.

==============================================

Kerstbomen en meer van dat.

Gewoon even een kerstbomenboer gaan zoeken. Zulks kan nooit moeilijk zijn. Toch? Maar dat dingen niet lopen zoals ik denk zal blijken want nergens in mijn buurt is zo’n knakker te vinden. Tenminste: niet op loopafstand. Spijtig kijk ik naar mijn onlangs aangeschafte scheurijzer en neem in gedachte de maatvoering in mij op.

Jullie moeten weten dat ik mij onlangs een Fiat500 heb aangeschaft. Een heus scheurijzer, dat dan weer wel maar nog even los van mijn corpulente verschijning past er niet veel meer bij, in dat wagentje. Mijn vriendin en haar dochtertje passen er nog net bij maar daarmee houdt het ook op. Zelfs een Fiat kent zijn grenzen. En die grens is wat mij betreft allang bereikt want dat ding zuipt meer dan ik en dan heb je het al snel verbruikt bij mij.

Maar ik had het over een kerstboom, en vooral waar ik die kan kopen. Dus fluitend een rondje door mijn wijk gereden maar niets van mijn gading gevonden. Dan de zoekcirkel vergroot en warratje: een bomenpik gevonden. Of hij mij kan helpen vraagt een pokdalig figuur mij. Pokdalig, omdat het kwaad van donkere straathoeken en portieken van zijn gelaat zijn af te lezen. Het teveel aan kroketten en laat opblijven bepaald zijn uitstraling.

“Ik zoek een lekker boompie.” Zeg ik op mijn vriendelijkst.

“Lekker?” Zegt hij lachend. “Eentje met kluit?”

“Ja, maar dan met zonder wortels.” Zeg ik en zoek ondertussen stoïcijns verder.

Zijn ambulante handel aanprijzend komt hij met een keurig boompje aan gelopen. Keurig qua grootte, en qua takbezetting. Maar om nu meteen uit mijn dak te gaan is prijstechnisch gezien niet aan te raden. Wat dan wel?

“Boom moet aan twee voorwaarden voldoen.” Brom ik hem toe. “Hij moet zo wie zo in de woonkamer passen en bovenal ook in mijn Fiat500.”

“Doe ik er toch een netje om?” Probeert hij mij om te praten.

“Ik geef je er twintig euro voor.” Poch ik.

“Haha nee meneer: deze zijn €35,-.”

Hoe dan ook: een Godsvermogen voor zo’n kutboom?

“Doe wat van je prijs af: dan praten we verder.”

“Nah oké: €30,- mag je hem meenemen. Maar lager ga ik niet hoor.”

Ik wist dat wel, want verderop bij de Gamma waren ze ook €30,- dus hier kan ik wel mee leven.

Maar dan ben ik er nog niet hé. Boom moet namelijk ook nog eens in de Fiat. Dus de rechterstoel naar voren geschoven en de leuning naar voren geklapt. De achterbank leuning ook voorover geklapt. Ja haha, zo je ziet: met een Fiat500 is heel veel mogelijk.

Een oudere vrouw staat met een verbaasd gezicht toe te kijken en vraagt zich waarschijnlijk af hoe ik dat op ga lossen om die boom er in te krijgen.

Als ik alles in de juiste posities heb geplaatst pak ik de boom met twee handen vast en ga tien passen achteruit. Dan neem ik een aanloop en smijt de kerstboom, ware ik een speerwerper, in de leegstaande ruimte. En verdomd: hij past nog ook!
Thuis moet hij er ook weer uit. Maar daarover een volgende keer. Dan is mijn vriendin er bij. God hebbe haar ziel bij voorbaat.

©Prlwytskovsky.

Buurtsupers Plus en Jumbo: zoek de verschillen.

Dat je dus bij je bloedeigen buurtsuper ‘de Plusmarkt’ binnenkomt en voor de zoveelste keer ziet dat er geen één kassa open is. Wel zit er een of ander ding bij de snel-scan kassa verveelt uit haar neus te vreten. Bij de mandjes kassa staan vier mensen met volle karretjes te wachten. Tussendoor wordt er iemand geholpen die een pakje sigaretten wil kopen waardoor de wachtenden nog langer moeten wachten.

Dus ik begin bij het brood. Puntjes wil ik, maar er zijn geen zakken met zes puntjes te vinden in het broodvak, wel zakken met twaalf puntjes maar die wil ik niet. Ik wil zes puntjes!!! Van ellende maar een zak met zes bolletjes in mijn karretje gepleurd. Ik moet toch wat, nietwaar?

Groente moet ik ook hebben en dus op naar de groenten. Eigenlijk wel trek in andijvie maar de keuze is beperkt tot één struik. Ja je leest het goed: één struik en dat op maandagmiddag!!! Die struik ziet er ook niet aantrekkelijk uit, totaal verlept ligt die eenzame struik daar. Prei ligt er ook, maar die zien er ineens veel korter uit dan vrijdag toen de uiteinden totaal vergeelt, en dus hoogst onaantrekkelijk erbij lagen. In het weekend de gele uiteinden eraf geknipt en weer ter verkoop aangeboden? Beste Plus: uitproberen doe je maar met nieuwe aardappels maar niet met mij!
Dan maar spinazie uit de koelvitrine. Ligt er niet! Vraag ik aan een vakvulknul of ze nog spinazie hebben. Hij kijken en zegt dan nee: dat ligt er niet. Dat zie ik ook wel, droplul. Wat hebben jullie nou wel? Bij mijn groenteboer staan kisten vol spinazie maar niet hier bij de Plusmarkt. Blaas ik mijn ongenoegen.

Ik spring maar weer op groen en ga verder met mijn lijstje.

Een tube mayonaise wil ik, maar die er altijd liggen zijn er nu niet. Een heel leeg vak gaapt mij aan! Later in die week kijk ik er nog eens naar maar dan nog steeds een leeg vak. Dit dus even terzijde.

Pringles wil ik ook hebben want die vind het dochtertje van mijn vriendin zo lekker, maar die zie ik nergens. Aan de chef schappenvuller vraag ik ernaar. Nee, bromt hij zonder verder aandacht aan mij te besteden: die hebben we niet meer. En hij gaat door met zijn werk, namelijk: het wegruimen van een lege doos. Ben je daar dan een 50+’er voor geworden om zo je werk te moeten doen? Klantonvriendelijk ook nog?

Pringles. Bij de Jumbo en A.Heijn volop in de schappen maar niet hier bij de Plus.

Dan snuffelen bij de fruitafdeling. Op het oog niks mis mee. In het verleden vaak aardbeien in plastic bak gekocht waarin thuis bleek dat er beschimmelde onderop lagen. Dus voortaan erg goed checken of alles wel in ordentelijke staat verkeerd.

Nectarines liggen er volop, in de aanbieding zelfs. Hoezo aanbieding denk ik wantrouwig? Zijn ze bijna over de datum of zo? Dus op de gok drie nectarines in me karretje en verder met me lijstje. Naar later bleek dat die nectarines na vier dag in de zon liggen nog zo hard waren dat je elkaar de hersens er mee in kon slaan. Nog even los van de smaak, want ze waren niet te vreten. Jammer van mijn geld dus.

Toetjes moet ik ook hebben. Mijn voorkeurtoetjes staan er gelukkig, en zelf met een rood aanbiedingszegel erop geplakt. Voordeeltje dus? Moet ik ze wel vandaag nog opvreten want verder gaat de houdbaarheidsdatum niet.

Bij de Jumbo en A.Heijn volop in de schappen maar niet hier bij de Plus.

Op naar de kassa en jawel ….. er is zowaar een gewone kassa open en een mij bekende caissière zit daar. Terwijl mijn boodschappen worden gescand zit zij ondertussen druk te lullen met die neusvreetster van de snelscan kassa.

‘Wil je zegeltjes’?

‘Nee’, alleen de bon.’

‘Ook geen spaarpunten voor de lakens?’

‘Nee, alleen de bon.’

Terwijl ik mijn pinpas in de gleuf stop lult zij lekker door met die neusvreetster, en gaat alvast beginnen met de boodschappen van de volgende klant.

Vragend kijkt zij mij aan als ik niet wegloop.

‘Me bon!’ Zeg ik met uitgestoken hand.

‘Ohw shit helemaal vergeten. Moet je effe wachten tot ik met deze klant klaar ben, dan print ik jou bon uit.’

‘Laat maar’ zeg ik: ‘zeg maar tegen je baas dat ik dit een teringzaak begin te vinden.’ Waarna ik zonder bon wegloop.

En dan ter info …: sinds enige tijd ben ik lid van een enquête van de Plus waarbij ik elk kwartaal een formulier mag invullen ter verbetering van de Plus. Laatst flink mijn gal gespuwd en mijn ongenoegen kenbaar gemaakt. En wat denk je? Krijg ik heel stoïcijns als bedankje voor het invullen een flesje sap gratis. Een soort sap dat ik van me leven nooit zou kopen. Ook nog. Maar geen enkele reactie over mijn min puntjes.

Nee, dan de Jumbo. Alles wat je maar kan bedenken is daar in ruime mate, en vers, op voorraad. En alle kassa’s zijn daar altijd bezet. Snelheid en geen zeikpraatjes is daar het credo. Dus ik weet wel waar ik voortaan mijn boodschappen haal.

©Prlwytskovsky.

=================================

Lachen met buurman.

Buurman en zijn vrouw hebben beide gelijksoortige hondjes van hetzelfde merk. De één heeft vier pootjes en de andere wel. Qua formaat zou je je erin kunnen vergissen en onverhoopt deze snuffelaars voor pantoffels aan kunnen zien. Eigenlijk loop je als man gewoon voor Jan Lul met die beestjes.

Die beestjes zijn qua oppervlakten en omtrek beslist niet groter dan de gemiddelde damespantoffel, dus waar maak ik mij druk om. Maar als ik die beesten bijvoorbeeld een rot schop zou geven dan hangen die lui mij meteen aan de hoogste boom. Maar zoiets doe ik niet; ik ben namelijk een diervriendelijk mens. Meer dier dan mensvriendelijk.

Ooit sprak buurman nog tegen mij. Ooit. Dan stopte hij bijvoorbeeld naast mij met zijn fiets en begon te blazen hoe dingen verkeerd gaan in onze flat en dat hij dat wel eens even gezegd had tegen de beide huismeesters. Ook in de bewonersvereniging had hij luid zijn gal gespuwd tegen wie het maar horen wilde, en dat waren er maar weinig begreep ik. Een vol uur stonden wij dan zo gezellig te keuvelen, hij het meeste en ik af en toe alleen met ja en nee en goh. Want laten wij wel zijn: ik ken mijn plaats in zo’n geval. Zijn naam zal ik hier nu niet noemen, dit om erger te voorkomen.

Dagen later staat hij voor de ingang van onze flat te ouwehoeren met een andere buurman. Op drie meter afstand passeer ik het gepeupel en wens hun luid en duidelijk een ‘goedemorgen’. En dan niet eens even kijken en of iets terug zeggen hé. Nee: ik besta dan gewoon even niet!

Het gevolg is dan dat ik een volgende keer ook niks zeg en hem pardoes omver liep toen hij de lift uitkwam. Ja lezers, ik zei het daarnet al: mensonvriendelijk ben ik soms.

Als ik mijn rondje door het park loop zie ik hem gaan. Eerst met zijn eigen hondje. Logisch. Maar daarna, als ik terug kom van mijn trimbaan, loopt hij daar met een zelfde hondje. Maar nu met dat apparaat van zijn vrouw. Die met die vier pootjes. Waarom niet gelijktijdig uitlaten? Vreten ze elkaar dan op of zo? Parmantig wandelt buurman met samengeknepen knieën voort. De linkerarm gestrekt aan de hondenriem alsof hij een roedel schapen hoedt, en met zijn rechterhand in zijn zij. Marinier was hij, zo vertelde hij mij destijds. En hij was overal op de wereld geweest; zelfs in Nieuw Guinea. Hij had zijn dienstkleding ook nog, en ook het bijbehorend hoofddeksel. Zo schepte hij luidruchtig op.

‘Paardelul.’ Dacht ik.

Volkomen onverwacht kom ik hem later weer tegen bij de ingang van de flat, of zo u wilt: de uitgang.

“Goeiemorgen buurman.” Zeg ik joviaal. “En? Hebbie nog gelache?”

“Gelache? Ik? Gelache?? Waar zou ik nou om motte lache?” Alsof ik van Mars kwam, zo keek hij mij niet begrijpend aan.

“Kon toch zijn dat je nog gelache had vandaag? Maar als ik naar die muil van je kijk dan heb ik zo mijn twijfels.” Merkte ik luchthartig op.

Hij draaide zijn neus nuffig de lucht in en met korte pasjes dribbelde hij beledigd en wijdarms met samengebonden knieën naar binnen.

“Kom Bella”, commandeerde hij zijn pantoffel en Bella volgde hem op de voet.

Dit resulteert er nu in dat er ineens veel minder buren ‘goedendag’ tegen mij zeggen. Maar ja: of ik daar nu iets aan mis?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

©Prlwytskovsky.

Wandelen door Schiedam: Mijmeringen.

Een koude winter was het in 1955. Het vroor niet alleen dat het kraakte maar ook de sneeuw lag tot aan onze knieën zo hoog. Na school buiten spelen en door de sneeuw rollen en gerold worden, en bekogeld worden met sneeuwballen. Ook inzepen. Ken je dat nog? Een grote geknede sneeuwbal door het gezicht van een ander wrijven. En dan door kou- en tijdnood om naar huis te gaan, in mijn broek piesen op de hoek van het Wibautplein/Troelstralaan waar destijds de Co-op was gevestigd. En dan nog maar net het elektriciteitshuisje om de hoek halen om tegenaan te zeiken. Met ons vieren hadden wij 7-jarigen daar de grootste lol. Gele sporen in de sneeuw achter latend. Dat was toen ons vaste openbare toilet. Nood breekt immers wetten, nietwaar?

In die tijd was tegenover de hoek van de Troelstralaan hoek Burgermeester van Haarenlaan, naast de Spieringhoek flat een ijsbaan. Dat terrein lieten ze in de winter onder water lopen om te bevriezen. Daar viel mijn vriendje Wim uit de verlichtingsmast en bleef roerloos op de grond liggen. Zijn naam roepen en aan hem schudden hielp allemaal niet. Wim bleef roerloos liggen. Naar ons huis in de Talmalaan rennen en mijn moeder proberen te overtuigen van de ernst en Wim. Haar antwoord was: kijk daar komt Wimmie al, wat is er nu aan de hand?
Nooit hebben Wim en ik hier verder over gesproken. Als jongens van zeven jaar begrepen wij elkaar toen al.

En dan de bromnozemtijd. Knutselen aan onze brommers, op straat of in de kelders en er van alles mee uithalen. Zelf had ik een Batavus-Whippet, wit/goud kleur met zadeltassen. Aan het einde van onze straat, de Sweelincksingel richting Churchillweg, was het in de 60’er jaren nog een woestenij, met bagger en hopen aarde waar je zo lekker door- en overheen kon scheuren. Totdat het noodlot toesloeg en mijn achter rembeugel losschoot waardoor de brommer meteen het anker uitgooide en ik gelanceerd werd. Brommer en ik lagen allebei op onze kantjes in de bagger. En voor de duidelijkheid: die linkse nozem ben ik in schonere tijden.

En niet te vergeten ook die keer dat ik mijn brommer in de kelder wilde zetten. Je moest daarvoor je brommer in een speciaal daarvoor aangelegde gleuf naast de trap sturen en het trapje met acht treden afdalen, om onderaan meteen linksaf te slaan. Tot het moment dat de handremkabel brak en ik met brommer en al tegen de kelderdeur tegenover het trapje knalde en er pardoes doorheen ging. Kwade buren die er niets van snapten tot gevolg.

Daarna kwam de periode dat ik ging autorijden, maar daarover misschien een andere keer.

©Prlwytskovsky.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

The Social Media.

Dat je dus helemaal idolaat bent van de sociale media, veroorzaakt door de daar bij behorende mensonterende tijdrovende hype's zoals daar zijn Twitter en Facebook. Mijn dag begin ik doorgaans gewoonlijk met het opstarten van mijn pc. Een PC ja: een desktop! Ik heb alleen een PC en verder houd ik mij angstig afzijdig van al dat moderne I-pod- en I-pad gedoe, en ander geleuter.

Zoals met alles ken ik ook hier mijn grenzen, en mijn beperkingen. Want wat je allemaal voorbij ziet komen op die sites? Dat wil je niet weten! Laat staan dat je ermee geconfronteerd wil worden.

Voor de gezelligheid kijk ik (tijddodend) een enkele keer per week op die voornoemde sites. Natuurlijk kotsen mensen hun gal uit over een regeringsfunctionaris die meineed heeft gepleegd. Volgens die betweters dan hé. Niet dat zij nu echt het naadje van de kous weten maar toch even een sneer uitdelen in de hoop op bijval van meerdere soortgelijke zwakzinnigen.

En of het nu Gaza betreft, Oekraïne of ISIS: iedereen schijnt er zelf meer vanaf te weten dan de op dit moment opererende regeringsfunctionarissen. Maar zelf hun nek uitsteken en de zaak oplossen ho-maar: dat gaat ze net even te ver!

Toegegeven: ik begaf mij voorheen dagelijks op deze media en zat er lekker op te galbakken tegen iedereen. Uit oogpunt van gein wel te verstaan. Dan lees je bijvoorbeeld tweets van mensen die de NS de grond inboren maar ondertussen wel dagelijks meereizen en zich comfortabel openbaar laten vervoeren. Ik ken er ook eentje die iets met vliegtuigen heeft, of eigenlijk: er iets tegen heeft. Een compleet vliegveld moet van hem het veld ruimen om zijn nachtrust te waarborgen, maar verhuizen naar een rustiger locatie is not done. Ondertussen wel met regelmaat inchecken op een vlucht naar Heathrow zodat ik last heb van dat vliegtuig.

Ook binnen deze contactarmoede zie ik een slim kind dat elke vrije minuut van de dag gebiologeerd naar de i-pad staart en films kijkt die het eigenlijk, leeftijd gerelateerd, nog niet hoort te zien. Een kind dat ondertussen niet toekomt aan sociale gebeurtenissen zoals met vriendjes buiten spelen of ‘praten’ met elkaar op een andere manier dan alleen antwoorden met huh-huh, of hm-hm. Als alternatief hoor je: ik verveel me. Ligt dit nu aan mij of aan de jeugd van tegenwoordig?

Iemand schrijft blogs en columns over het openbaar vervoer. Al meereizend analyseert hij het gebeuren en velt scherp zijn oordeel; en brengt dat oordeel ook nog eens in de openbaarheid op verschillende sites. Meteen staan er dan weer van die geitenwollen sokken breiende sufkutten op en sabelen die man neer zonder weet te hebben van het feitelijke gebeuren. ‘Ga vreten koken voor je vent’! Denk ik bij het lezen van die reacties. Maar zelfs een vent zullen die verwoed breiende sufkutten niet eens hebben. Geen wonder ook.

Trouwens: die openbaar vervoer schrijver ken ik toevallig al jaren en ik weet dat hij zijn schrijfsels objectief neerzet. Daarom steekt het mij des te meer dat hij wordt neergesabeld.

Mensen willen immers alleen maar ouwehoeren, anders leven zij niet. Zelfs als het goed gaat hebben ze nog wat te zeiken over van alles. En zo niet dan creëren zij zelf wel onderwerpen om tegenaan te trappen.

Daarom keer ik recalcitrant mijn kont tegen de krib en laat de voornoemde media voor wat zij zijn. Ik had daarop al eens openlijk, en in andere bewoordingen geopperd dat ze daar het lazerus konden krijgen. Een opmerking die mij zomaar ineens 300 volgers kostte. Volgers overigens, die nooit één woord met mij wisselden maar op het moment van mijn tweet toch even ongenuanceerd hun ontsteltenis moesten etaleren op Twitter. Je kan er maar om verlegen zitten. Toch?

Nu ben ik al vier weken aan het afkicken van Twitter, en in mindere mate ook van Facebook. Dat bevalt mij prima kan ik je vertellen. Want zonder deze media schijnt er ook nog een leven te bestaan. Een leven dat zich voorheen manifesteerde zonder deze sociale media. Een leven zonder ook maar weet te hebben van Twitter en Facebook.

En het opmerkelijkste komt nog. Want nu die social media het dagelijkse leven nadrukkelijk beïnvloeden en al je aandacht opeisen komen wij in tijdnood en schiet het echte ‘praten’ met elkaar er bij in; zoals ook het rituele samen aan tafel eten er bij inschiet. De paradox is dat met de intrede van i-pod’s en i-pad’s deze media apparaten in hun hoedanigheid een hoop werk moesten gaan besparen waardoor zij meer vrije tijd gingen opleveren, maar ondertussen daarmee bergen vrije tijd opvreten.

Hebben wij mensen in deze tijd eigenlijk nog wel tijd over voor een avondje samen bankhangen? Of dat hoognodige gesprekje, of dat stilzwijgende samenzijn?

©Prlwytskovsky.

Contamidicties.

Elke vrijdag rij ik naar de benzinepomp om diesel te tanken. Met mijn bankpas pin ik, en in de supermarkt koop ik pepsie voor als ik pips zie en tot overmaat van ramp kijk ik in mijn brievenbus of die vol is terwijl die leeg blijkt. In wat voor wereld leef ik? In een wereld vol tegenstellingen, vol contradicties en om over contaminaties maar te zwijgen want die omringen mij in veelvoud ten overvloede.

Mijn geliefde buurtsuper bijvoorbeeld verkoopt lege CD’s en DVD’s en zelfs films op DVD maar ook diskettes. Die zijn toch al lang uit de glorie? Pot-aarde en kolen zijn er te vinden, zelfs aanmaakhout op pallets staat er maar de condooms echter vind je tussen de okselsprays; dat dan weer wel. Het lijkt Goddomme wel een Gamma die gevulde koeken verkoopt.

Verward van dit alles draai ik mij om en kuier naar de vleesafdeling. Mij van geen tijd of mooie vrouwen bewust snuffel ik langs de schappen en ontdek een geplastificeerde maiskip. Goed idee vind ik en flikker dat beest in mijn karretje; wat ik ermee moet zie ik thuis wel. Hij ziet er lekker uit en het is bovendien een aanbieding. Vandaar.

Bij de kassa zit het mij ook al niet mee. Er staat een vrouw te teuten en te meuten alsof zij de enige is die af moet rekenen en juist op dat moment begeeft haar bankpas het. Er zal denk ik geen geld meer opstaan? Met een rood hoofd kijkt zij naar de rij mensen achter haar, dus ook naar mij. Met mijn vingers trommel ik ongeduldig op de handgreep van mijn karretje en kijk haar met een nietszeggende blik aan. Zij vraagt aan de caissière of zij haar boodschappen mag laten staan want dan gaat zij thuis haar andere bankpas ophalen. De caissière knikt behulpzaam en zet alles achter haar neer, ondertussen wachten wij geduldig op onze beurten.

Wilt u muntjes, vraagt de caissière aan mij, of zegeltjes?

Ja, doe maar niet zeg ik en zij graait in haar muntjesbak.

Nee zeg ik, geen muntjes.

Maar u zei net JA!

Ja ik zei nee, oftewel ja, ik wil geen muntjes, snap je?

Het arme kind is nu helemaal de weg kwijt en ik laat het maar zo. Vriendelijk als ik ben, wens ik haar een goed weekend toe.

Eenmaal buiten haal ik diep adem en overdenk het wereldgebeuren. Inderdaad, in wat voor wereld leef ik. Een wereld vol dubbele uitdrukkingen en tegenstellingen, contaminaties en contradicties; bankpassen die het verrekken en caissière’s die de weg kwijt raken.

Als ik bij mijn voertuig aankom smijt ik mijn tassen naar binnen en kijk nog even naar de vijver. Ik zie een kikker en hij zegt: kwahahahak.

Je haalt me de woorden uit de mond, denk ik.

©Prlwytskovsky.

De studiereis-3.

Maandag: reveille 07:00 uur. Aan tafel om 07:30.

t' Zag er toch allemaal weer anders uit na zo'n nachtje slapen. Om acht uur had iedereen smakelijk zitten ontbijten en was het zaak om half negen bij de instructeurs te zijn. Wij werden daar alleraardigst ontvangen door de receptioniste of hoe zo’n ding ook heten mag. In mijn ogen een spetter met zwarte ogen en dito lang haar. Ze keurden ons echter geen blik waardig. Enkele grappen resulteerde in het ferm dicht gooien van het doorgeefluik waarachter zij haar werkzaamheden verrichtte. Geen succes dus.

Daar kwam het ontvangstcomité ons met uitgestrekte handen, en een vriendelijk lachend gezicht begroeten. Ik zag het lachende gezicht meer als een volle maan in een verkeerd melkwegstelsel. Laat ik hem vanaf nu Frans-Jozef noemen, meer voor het gemak dan anders wat. Na het verplichte handje schudden ging Franz-Jozef ons voor naar de lesruimte. Zo te zien hadden ze daar een kantinewagen uitgepakt. Wij kwamen toch om te leren? Hoewel: een versnapering op zijn tijd is nooit weg.

Na wat kennismakingspraatjes kwam er nog iemand binnen. Hij stelde zich algemeen voor maar zijn naam ontging mij. Hij had een gezicht met dichtgeknepen ogen waarmee hij probeerde te lachen. Men verdacht hem ervan de avond ervoor in kennelijke staat te zijn geweest. Daar kon ik het mee eens zijn en ik besloot hem voorlopig te dopen met de naam Ute Frohweihn. Het stemgeluid van Ute leek mij akoestisch ontleent aan een verkeerde betegelde badkamer.

Frans en Ute weiden uit over "das gerates". Gezellig keuvelend ging de tijd aangenaam voorbij. Tussen de middag werden we uitgenodigd voor de lunch die bestond uit een homp vlees waar een paard de hik van zou krijgen. Een stuk varkenspoot ter grootte van het varken z'n hurken tot aan z'n eksterogen. Allemachtig wat een kluif, daar doe ik normaal een week over. Onzin, eten en hap-slik-weg met die zooi maar de humor hierin ontging mij. Ute Frohweihn nam een hap en dat kraakte. Dit voorval werkte op hun lachspieren. Tsjonge zeg: wat hebben we gelachen.

Maar om een lang verhaal kort te maken springen we nu naar de avond omdat er die middag niets noemenswaardigs voorviel. Na het avondeten besloten wij om maar eens de boel in- en vooral onder het hotel goed te verkennen. Wij daalden een trap af en liepen door een gang die ons naar een donker gat leidde. Het donkere gat bleek echter vol water te staan: een overdekt zwembad! Letterlijk wel te verstaan. Het zwembad was afgedekt met een zeil; er mochten immers eens mensen induiken.

We liepen een andere gang in en ontdekte een geheime deur. Achter die deur zagen wij een heus poolbiljart. Dat is kaassie jongens. Wij pakten keuen en zochten ballen. Er moest eerst geld in. Natuurlijk. Een munt van 1-mark kwam tevoorschijn en die werd in de gleuf geduwd.

De ballen werden op hun plaats gelegd toen één van ons vroeg hoe de spelregels waren. Eerst werden de ploegen samengesteld. Partijen van tweemaal twee personen stonden trappelend klaar met hun keu in de hand. De regels werden democratisch vastgesteld en uitgelegd, en wij gingen van start.

Van alles werd er geraakt maar geen ballen; het fenomeen krijt ontbrak dan ook heftig.

Ik probeerde mijn pomeransje op de vloerbedekking (type Jabo) stroef te krijgen en had er

vervolgens weinig succes mee. Een ander doopte zijn pomerans in de plantenbak, meer een wanhoopsdaad dan dat hij het verstandelijk kon beredeneren en deze wanhoopsdaad verbeterde zijn moyenne evenmin. De tegenpartij had het niet goed begrepen en schoot met onze ballen. Qua puntentotaal maakten wij hier geen bezwaar tegen. Leuk, leuk, leuk dat saamhorige samenspel.

De ballen waren op. Ik had nog een twee-en-een-half mark stuk en wierp dat in de daarvoor bestemde gleuf. Je kreeg daar twee spelen voor zo vertelde het bordje ons. Edje werd als vrijwilliger aangewezen om bier te halen en de rest ging gewoon door met biljarten. Gedrieën ging het ook. Daar was Edje weer maar hij kon de deur niet open krijgen met zijn handen vol bier en wij lieten hem graag binnen.

Een ander probleem deed zich voor. Aan het begin van deel-1 schetste ik dat het oplossen van problemen nieuwe problemen creëert. Problemen moet je echter niet proberen op te lossen: zij doen dit zelf. Denk hierbij aan het gezegde ‘de wal keert het schip’. Tijdig je benen optrekken is een pré om niet bekneld te raken. Hierna zoekt het probleem zelf een uitweg en verdwijnt in het niets.

Genoeg filosofie voor nu.

Het ging immers om ons bier n.l.: waar zetten wij het neer? Nergens een tafeltje te bekennen. Een randje hier en een richeltje daar boden uitkomst. De ballen waren weer op. Dus gewoon weer aan die knop rukken voor een nieuw setje. Mis. Geen beweging in te krijgen. Wij rukten en trokken uit alle macht aan allerlei knoppen maar geen bal kwam eruit. Het ding vertikte het gewoon. Oké, dan maar niet en we ledigden onze glazen. Ik moest toch mijn frustratie kwijt en gaf dat biljart een rotschop. Ook weer zo'n typisch Hollands gebaar. Als een apparaat het vertikt dan schoppen, slaan en schelden we er tegen of het ding, ware het een mens, alsnog gewetenswroeging krijgt en bal-na geeft. Zulks geeft geen resultaat maar het lucht wel op. Zwaar teleurgesteld gingen wij weer naar boven waar evenmin iets te beleven viel. 4-zielen één gedachte: wij gaan slapen!

Trouwens: een merkwaardige manier van bedden opmaken heeft men hier. Het deed mij denken aan een ontbijttafel met servetten en zo.

Alleen hetgeen zich in een dergelijke sponde zou moeten voltrekken bleef een verwaarloosde restpost.

Licht aus.

Wordt vervolgd …

©Prlwytskovsky.

Foto’s maken.

Mensen maken altijd foto’s van de gelukkige momenten in hun leven, of van mooie momenten, van hun kinderen of van de familie. Van hun auto, huis of boot, maar minder van droevige dingen. Droevige momenten worden immers in de media al breed uitgemeten voorgeschoteld zodat de massa er niet meer door geraakt wordt. Ja, de echte droevige dingen raken de mens nog maar net tegenwoordig. Dingen zoals een overstroming of een aardbeving. Maar bijvoorbeeld een vliegtuig daarentegen dat neerstort met maar 20 passagiers aan boord is niet erg, dat heeft al geen nieuwswaarde meer. Wij zijn die berichten gewend. Maar een vliegtuig met honderd passagiers dan? Dat is mwahhh …. En 300 passagiers dan? Ja, dat is pas erg!

Maar wat zit hier nu tussenin, ik bedoel dingen die wij nooit willen of kunnen zien?

Is dat die eenzame vlieg op het raam? Een fruitschaal met appels en één sinaasappel, half overgoten met zonnestralen? Een afgevallen blaadje van een plant, eenzaam op de vensterbank? Een pantoffel? Een asbak met een stukje sigaar erop en een lege stoel ernaast? Een wesp op een suikerklontje? Een ballpoint op een lege tafel? Die leeg gedronken koffiebeker?

Dit zijn sprekende emoties die het leven verwoorden. Zij worden helaas maar door zo weinigen gezien en al helemaal niet gefotografeerd, laat staan dat de betekenis hierachter wordt overdacht.

Ik kijk naar een familie die in hun tuin een barbecue geeft. Zingende en lachende mensen lopen door elkaar heen, zij drinken en praten en lachen. Foto’s worden er gemaakt van de aanwezigen en van de spelende kinderen; zelfs van het vlees dat geduldig ligt te wachten om op het rooster te worden gelegd. Zo te zien een fantastisch gelukkig familie tafereel.

Maar ik zie andere dingen, dingen die zij niet zien. Ik zie een merel op de rand van hun tuinhuis, loerend naar een stukje stokbrood. Ik zie een dode vlieg liggen, een spinnenweb in het zonlicht, een blauwe slipper onder de tafel; een grijzende oma die doelloos in de lucht staart en zich van haar omgeving niet bewust is. Ik zie die gul lachende voorbijganger met een kort aangelijnde hond wiens ogen een treurige aanblik uitstralen.

Zo aandoenlijk allemaal.

Fotograferen. Het is een wereld van herrie, vastgelegd in een bewegingloze stilte. Drukte. Emoties worden vastgelegd in rust, licht en donker. Alles in hun eigen contrast. Mensen om je heen en dan toch die eenzaamheid.

Ik lig op de bank en kijk naar buiten. Dikke witte wolken drijven voorbij tegen een blauwe lucht. De zon, een vliegtuig; een meeuw. Maar geen geluid is erbij te horen. Heerlijk die stilte, kunnen denken wat je maar wilt; kunnen doen wat je maar wilt.

Dan komen mijn vrienden binnen rennen. Acht stuks! Ieder heeft iets te eten of te drinken meegenomen. Ze praten honderduit. Over politiek, over de brandstofprijzen, de voedselprijzen en over hun verschalkte vriendinnen. Ik hoor het gelaten aan en denk er het mijne van. Herrie, zo interpreteer ik hun gezang, en iets gemist hebbend kijk ik ze aan. Als ik een dode wesp aanwijs die op de vensterbank ligt, valt er een bedenkelijke korte stilte.

Vrijwel meteen gaan zij verder met waar zij gebleven waren; mij in het ongewisse achterlatend. Maar wat zijn vrienden eigenlijk, wat zijn elementen of wat zijn waarnemingen; en hoe interpreteer je deze?

Wijk ik af van de norm? Ben ik raar? Zijn mijn vrienden raar? Mis ik iets?

Weet je wat? Ik maak een foto van mijzelf en leg mijzelf vast. Met een klik van een 250^e seconde leg ik een tijdstip van mijn leven vast.

Maar voor wie, of waarvoor eigenlijk?

©Prlwytskovsky.

De studiereis-2.

Wij nestelden ons in het lederen ameublement en de "Jaq" zette zich in beweging om de

parking af te rijden. De reisgoden waren ons niet gunstig gezind. Was het eerst dat we de weg niet konden vinden, nu vertelt een alarmerend lampje op het dashboard ons dat de remolie op is. Het is niet op maar dat weet het lampje niet, praatte onze chauffeur het goed. Het zal wel en enige ogenblikken later deelden wij de grote weg weer met andere weggebruikers. Kort daarna gingen wij voorbij aan iets dat vroeger "de-grens" heette. Kale hokjes met kapotte ruiten waar eens mensen zich druk maakte om wat er in koffers zat of zomaar omdat het gevaarlijk uitziende en veel macht hebbende douanes leken. Begrippen die relatief blijken als je ziet hoe het er nu bij staat. Maar dat is met meer dingen zo in Nederland. Wat zouden die machtswellustelingen nu doen vraag ik mij af. Waarschijnlijk delen ze folders uit namens een werkloosheidsproject voor een verenigd Europa.

Terug naar de grote weg.

Wat opvalt is dat er veel Duitsers rijden. Dus kunnen wij vaststellen dat wij nu de "autobahn" berijden. Na een half uur vraag ik mij zelf af wanneer het nou eens begint. Ik bedoel daarmee dingen als een pirouette draaien wanneer je wordt gepasseerd door een in de spiegel niet waar te nemen vlo met twee koplampen die sneller gaat dan het geluid. Met enige verbazing stel ik vast dat men ook hier volgens de wet van Bartjes rijdt. Het nog begrip "sleurhut" doet hier zijn intrede en zal worden bijgeschreven in mijn boekje genaamd: "Dierbare reisherinneringen."

“Kijk eens even op de kaart waar we zijn?” Vraagt onze chauffeur. Eerst eens kijken waar de kaart is. De kaart moet trapsgewijs worden uitgevouwen, hetgeen toch enige oefening vergt om op te zoeken waar we zijn. Dat valt voor de drommel niet mee om plotseling op een kaart te moeten kijken die je niet gewend bent en die bovendien vol staat met allerlei wegen die wij toch niet wensen te berijden; overbodige rotzooi dus. Enkele afslagen verder heb ik gevonden wat hij zocht en wij blijken nog steeds goed te zitten.

“Kunnen we daar ook ergens tanken?” Vraagt hij.

Mijn vinger hangt gelukkig nog aan de plaats vast waar we ons bevinden en ik speur de weg af naar een getekend pompje. Er staat er een op, echter zonder afstand. Een ander onheilslampje meldt ons dat de benzine bijna op is; gokken dan maar. Nog net op tijd ontdekken wij een "tankstelle" en parkeren naast de juiste pomp. Klepje open, slurf erin en tanken maar. Ondertussen wat in de rondte gekeken en een klein vrouwtje gezien die uit de winkel komt en zojuist een broodje heeft aangeschaft dat bovenmenselijke afmetingen heeft.

Langs alle kanten hangt de sla eruit. Ik stel mij zo voor dat als ze dat broodje ineens zou inslikken er hoe dan ook een stuk uit moest blijven steken, zo niet aan de bovenkant dan wel aan de onderkant. Ik wierp een blik op de pomp en voelde mij een beetje wankel worden, volgens mij lag er een 200-litervat achterin. De literprijs op zich daar wordt een mens weer vrolijk van, voortaan ga ik hier maar tanken bedacht ik. Dat is niet lucratief maar je hebt tenminste het idee goedkoop te tanken. Dit is psychologie van de koude grond.

Wij stapten weer in ons vervoermiddel en de "kat" sprong als het ware de autobahn weer op.

Als je zo met een lekker gangetje over de autobahn rijdt gaat je gedachte weleens op de loop en ik bedacht bij het zien van al die gevaarlijk uitziende remsporen waarom autobanden altijd zwart moeten zijn maar kreeg er geen antwoord op. Edje had tijdens de tankstop kans gezien om enkele cd’s uit de kofferbak te pakken die hij had meegenomen van huis. Dat beloofde een waar feest te worden zeker gezien de samenstelling van de diversen artiesten, voor zover je in deze nog van artiesten kunt spreken: kolere-herrie van de bovenste plank!

Ik, als enige oudere voel mij toch al veel te oud voor al dat gehuppel en gewiebel. Maar je wilt niet achterblijven bij de jeugd van tegenwoordig en schuif toch zo’n cd’s erin. Even verdacht ik zelfs de autoradio ervan de muziek niet mooi te vinden omdat na 20-minuten het geluid steeds zachter uit de luidspeakers kwam. De auto was de muziek ook zat. Gesprekken verstomden en men werd moe om vervolgens mijmerend voor zich uit te gaan zitten kijken.

Onze chauffeur scheurde vastberaden door, soms wreed het rempedaal bedienend omdat enkelingen niet goed in hun spiegels keken en zij plots angstig dichtbij waren. Deze mensen wens ik plotseling opkomende sneeuwjachten en hagelbuien toe, indalende testikels of spontaan uitvallende eierstokken.

De realiteit vertelt ons dat er weer getankt moet worden. Dit keer komt de pi(s)tstop goed uit.

Even de beentjes strekken en zien hoe Gods schepping aan deze breedtegraad evolueert. Geen dames met broodjes of andere afwijkende zaken geconstateerd. Ik schrijf deze details erbij om de lezer een beeld te schetsen van hetgeen zich hier afspeelt.

Niets dus. Wij hoorden geluiden welke in een disco niet zouden misstaan, het geluid zwelde desondanks aan. Om ons heen was niets te zien dat daar mee verband hield. Een heel oud kadetje afgeladen met hoofden met daarop verkeerde petjes kwam hobbelend, als of hij vierkante wielen had, de parking oprijden en was debet aan de geluidsoverlast die voor de inzittende bepaald geen overlast leek. Wij rekende snel af en vertrokken weer naar rustiger oorden.

De weg er naartoe was recht en lang en ging vooral meer op dan neer. De spanning steeg naarmate wij de afslag naderde. Eindelijk was daar het magische verkeersbord dat ons zei de "autobahn" te verlaten. Fluks een binnenweggetje genomen dacht ons. Dat laatste stukje leek overeen te komen met de afstand Amsterdam-Johannesburg maar eindelijk reden wij dan Schönberg binnen, wat een gat en als je niet bijtijds remde was je er weer uit ook. Wij kwamen als vanzelf bij het hotel aan en konden zowaar voor de deur parkeren. Een weelde die wij in onze westerse Rotterdamse cultuur niet kennen. Het kwartet liep naar binnen om zich aan te melden. Hierbij kwamen we langs de toog en het verlangen naar een glas van het plaatselijk gebrouwen vocht was ineens nadrukkelijk aanwezig.

Bier mot er komme! En er kwamen er vier, heerlijk. Na geacclimatiseerd te zijn haalden we onze spullen uit de Jaq. en bekeken onze onderkomens. Ze werden goedgekeurd. Appél om negen uur s’avonds. Wij gingen "effe een stukkie lope" door het dorp. Merkwaardig luchtje hangt hier of ligt dat aan mij? Overleg leerde dat dit waarschijnlijk nog zuivere lucht was die wij allang ontwend waren. We gingen een lokaal binnen. Een doodgewone kroeg voor ons maar hier noemt men dit een lokaal. Onthoudt dit. Als variant op de uitdrukking "sleurhut" zou ik dit een "slurphut" willen noemen.

Of wij een plaatselijk afzakkertje op prijs stelden, zo werd ons gevraagd. Er werd iets bij het bier neergezet dat op water of voor mijn part jenever leek. Voorzichtigheidshalve keek ik eerst eens in het rond hoe een en ander in zijn werk gaat. Edje nam als eerste de totale inhoud tot zich. Men vertelde hem namelijk dat de traditie wil de inhoud in 1-keer naar binnen te kieperen gevolgd door een ferme scheut bier. Ik zag hem ter plekke verkleuren dat voor mij aanleiding was de neut, na toch een klein slokje genomen te hebben, in het op tafel staande plantje te gooien. Het plantje transformeerde zich in twee minuten van een volgroeide tulpenzwiebel tot een dor houtje: ik was gered.

De rest van de avond verliep heel gezellig maar helaas: de vermoeidheid sloeg toe. Wij begaven ons op weg, terug naar het hotel. Dat was een stuk gemakkelijker omdat het holletje-af ging. Er waren jammer genoeg nergens leuningen om je aan vast te houden.

Aangekomen in het hotel wensten wij elkaar een goede nachtrust toe en begaven ons eindelijk ter rustte.

Licht aus.

Wordt vervolgd ….

©Prlwytskovsky.

De Studiereis, part one ….

Tijdens een managers quick-lunch kwam het gesprek op ontwikkeling en hoe dat te vertalen

naar ons bedrijf. Nu is onze directeur niet een van de beroerdste, hij verplicht mij tot het breken van meerdere potjes maar dat hij ons een reis zou aanbieden overtrof mijn verwachtingen. Denk hierbij beslist niet aan een snoepreis, want dan bent u abuis.

Het zou een reis worden met als doel de van spinrag voorziene grijze hersencellen weer te activeren. Een studiereis dus!

Na rijp beraad ontvouwde onze chauffeur een strijdplan. Bij deze alvast wil ik onze chauffeur van enig vakmanschap betichten inzake het zich uit de voeten maken met een voertuig die de zijne niet bleek. Maar dit even terzijde.

Terug naar het te ontvouwen plan.

Na het plan bestudeerd te hebben bleek niemand het er mee eens te zijn, maar daar zijn we

Hollanders voor. Ernstige overwegingen en besprekingen later werd er democratisch een tijd van vertrek vastgesteld; zoiets als een vrijwilliger aanwijzen. Met het oplossen van het ene probleem diende het volgende probleem zich terstond aan: immers, wie woont waar en wie haalt wie waar op.

Wij beginnen dus weer opnieuw.

In de week voor ons vertrek worden wij het met elkaar eens, ware het niet dat er plots ook

nog geld op tafel moest komen. Als dat uiteindelijk is geregeld spreken we af waar we zijn af te halen, alsof we bij een Chinees achter een doorgeefluik wonen. Het scenario luidt dus: Chauffeur Marnix stapt thuis in zijn bolide en tuft tevreden neuriënd naar de afgesproken locatie om mij daar af te halen. Na deze handeling te hebben verricht vertrekken wij naar het volgende afhaalpunt en gaandeweg ontvouw ik een kaart die lijkt te zijn samengesteld door een sneltekenaar. Als dit grootmoeders wegenbouwers waren dan verklaard dit het gekronkel van onze landwegen.

Aangekomen op een bepaalt punt moeten wij dan rechts kijken en enige optrekjes van betekenis waarnemen. Maar niets anders is daar te zien dan koeien en veel gras, heel veel gras. En een eenzame wandelaar die zijn hond uitlaat en verbijsterd naar de voor dit dorp opzichtige bolide kijkt. Het zijraam gaat open zonder dat er wordt gezwengeld hetgeen zijn verbazing nog meer doet stijgen. Met open mond alsof zijn sluitspieren zijn verslapt, luistert hij naar onze vraag of hij weet waar de Plataanstraat is.

“Dat is niet hier”. Antwoordde hij. Dit is logica van de koude grond. Hij vertelt hoe we moeten rijden en keek ons vervolgens na of we marsmannetjes waren. Ondertussen de landkaart opgegeten en rijdend zoals hondmans ons uitgelegd had.

Weer fout.

Een andere hondmans ontdekt. Men laat honden uit of men gaat naar de kerk op zondag en zoniet dan kan men de dorpelingen vinden in de plaatselijke kroeg. Onthoudt dit. Vraag hun echter niets! Dus ......

“Weet u waar we de Plataanstraat kunnen vinden”? Vroegen wij in koor.

Een man die ogenschijnlijk werd uitgelaten door zijn hond probeerde zich de straat te

herinneren. Hij had geen flauw idee waar dat kon zijn.

“Maar wacht eens, hoe heet die man?” Informeerde hij. Wij vertelde hem de naam.

“Ooooohhh den dieje, dan modde ge doar hirn en zo rije en dan woonde op 't huukske.”

Het bleek wederom om valse informatie te gaan van hondmans-2. Een wraakactie van ons liep op niets uit omdat hondmans-2 zich gniffelend en hard lopend uit de voeten had gemaakt. Afgaand op onze intuïtie was het een fluitje van een cent om onze man te vinden.

“Heb je het makkelijk kunnen vinden”? Vroeg hij.

“Helemaal geen punt antwoordden wij, makkie: wij reden er zo naartoe. Tussen haakjes, jij weet toch waar Edje woont?” Wij behoefden ons niet druk te maken want dat kon niet missen. Wij zoefden Fynaart uit en Oudenbosch in. Een pittoresk plaatsje met een kerk die op de St.Pieter lijkt. Verkeerde afslag genomen misschien?

Niets van dit al, we zitten goed volgens onze gids. Bij de St.Pieter dus linksaf. Holletje af en dan woont'ie links.

Hoewel …..

Onze gids twijfelde een beetje bij het zien van de eenheidsoptrekjes en keek eerst eens naar binnen alvorens aan te bellen. Hij informeerde ons over het feit dat een dergelijk interieur beslist niet bij Edje paste. Hoe nu?

“Laten wij eens verderop kijken.” Stelden wij voor. Ook hier twijfel, geen motor of olievlekken voor de deur. Misschien dat de achterkant uitkomst kan bieden. Helaas.

Onze neuzen terug de hoek omstekend leerde dat 's mans verschijning zojuist op straat viel

waar te nemen. Hebbes dus. Of we het makkelijk konden vinden, vroeg Edje.

“Helemaal geen punt.” Antwoordden wij gedrieën.

Eindelijk konden wij op pad gaan naar onze bestemming die zich naar verluidt meer dan

duizend kilometer verderop zou bevinden. Wederom langs de St.Pieter rijdend verlieten wij Oudenbosch. Het was er erg druk, naar dorpse maatstaven gemeten. Erg veel mensen liepen op straat heen en weer dat op een hoog werkeloosheidscijfer kan duiden. Tenzij men met lunchpauze is wat weer niet aannemelijk is gezien het tijdstip waarop dit viel waar te nemen.

Na nog wat gekronkel over binnenwegen kwamen wij terecht op de grote weg en werd de cruisecontrole op 120 Km/h vastgezet om mij vervolgens het gevoel te geven een capsonesleier te zijn die zich laat vervoeren door een chauffeur, andere burgerlijke

voertuigen het nakijken gevend. De wereld is eens omgedraaid, bedacht ik. Er valt verder niet veel opmerkelijks te melden behalve dan wat heen en weer gepraat over ditjes en datjes.

Ons krijgt trek.

Dus overlegt ons hoe en vooral waar dit op te lossen. Besloten werd om in Venlo een etablissement te bezoeken en daar wat versnaperingen in te nemen. Leuke entree daar en het is vrij rustig binnen, dus plaats genoeg. Een serveerstertje komt langs om de bestellingen op te nemen en na alleen koffie genoteerd te hebben vraagt ze of we er iets bij willen eten.

“Nee.” Roepen wij in koor.

Als ze even later terug komt met de koffie willen we toch wel een stuk taart erbij hebben. Zij kijkt ons schaapachtig aan. ‘Dat had ze toch gevraagd’, zie je haar denken .

“Dat staat in de vitrine in de gang.” Zei ze bars.

“Mogen we dat zomaar pakken?” Vroeg ik.

“Natuurlijk niet.” Zei ze bits: “ik loop wel even met u mee.” En ze dribbelde naar de

vitrine. Wij volgden haar gewillig. Daar aangekomen stonden wij alle vier te wijzen naar iets anders. Het werd ons keurig en zonder verder commentaar uitgereikt. 't Smaakte best al was het wel een klein stukje. Na deze voldoening begaven wij ons weer naar het parkeerterrein om onze bolide op te zoeken.

Wordt vervolgt ……..

©Prlwytskovsky.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Paulus de Boskabouter en ijsramen.

“Mag ik nou nog effe opblijven, Ma? Tien minuten nog, tot kwart over zeven?”

“Nee. Zodra Paulus de boskabouter is afgelopen ga jij gelijk naar bed!” Zei ze onverbiddelijk. En wanneer de eind tune van Paulus werd ingezet werd ik opgepakt en naar bed gebracht en toegedekt. Het licht ging uit en de deur dicht. Kwaad was ik op mijn manier, want ik was toch al zeven jaar en dan al zo vroeg naar bed. Nooit kon ik het einde van die tune horen.

Slapen deed ik niet. Ik lag te luisteren naar de geluiden die in mijn kamer doordrongen, geluiden van stemmen uit de woonkamer, van muziek bij de buren dat werd gedraaid op een koffergrammofoon. Ik lag te kijken naar de bewegende lichtsporen langs het plafond van de voorbij rijdende auto’s en uiteindelijk viel ik dan toch in slaap.

Midden in de nacht werd ik wakker, zomaar, zonder reden. Ik stond op en liep naar het raam om even naar buiten te kijken maar ik zag niks. De ramen waren dichtgevroren met ijsbloemen. Met mijn nagels schraapte ik sporen in het ijs totdat ik er doorheen kon kijken. De auto’s in onze straat hadden nu één kleur: Wit!

De maan scheen helder en veel sterren flonkerden aan de hemel. Dat heldere maakte het juist extra koud. Teleurgesteld omdat er niets te zien was, kroop ik me bed weer in.

’s Morgens werd ik wakker van schrapende geluiden. Buurmannen maakten hun autoruiten ijs vrij. Sommigen auto’s wilden helemaal niet starten. Raar. Want het vroor maar 25 graden. Het zei mij toen niets. Fantastisch om dan voor het raam te kijken en die buurmannen te zien zwoegen.

Onze straat werd wakker en de wereld begon weer.

©Prlwytskovsky.

Wandelen door Schiedam. Wakers en Jopie.

In de jaren 50 van de vorige eeuw, en een deel van de 60´s, woonde ik in de Schiedamse wijk Nieuwland, in de Talmalaan. Leuke herinneringen heb ik daar aan. Maar loop even mee, dan laat ik je wat dingen zien die destijds speelden.

Kun je nog die “karretjes” herinneren? Dat waren wielsetjes van oude kinderwagens, die knutselden wij dan onder een plank. De vooras was om met de voeten te sturen en die hielden wij met een touw in bedwang. Dat touw hielden wij stevig in onze knuistjes als wij werden voortgeduwd door medestanders. Met bijna gillende bandjes scheurden wij de hoek om, met de voeten sturend. Soms konden wij het stuur niet houden, of het touw brak en dan vloog je in volle vaart de bosjes in. Ter plaatse werd toen al een pitstop ingesteld om de zaak weer terug op orde te brengen en de volgende piloot kon achter het stuur kruipen.

Getrouwd werd er ook in die tijd. Altijd was er wel een buurmeisje in de buurt die zoiets voorstelde. Harmke heette zij. Die “speelde” altijd trouwpartijtjes en ik was dan meestal de lul om voor het altaar te knielen. Maar als het voetballen begon dan liet ik de ambtenaren voor wat zij waren en rende ik de kerk uit. Jong geleerd ……?

Als je de Troelstralaan af kwam lopen was de eerste winkel de bakkerij van Schaeffer. Die bakte in die tijd zelf zijn brood, achter in de zaak. Kun je het je voorstellen? In dat kleine zaakie? Tegenover de bakkerij was onze school: de Prinses Marijke school. Was ja, want de school moest verdwijnen omdat de metro hier moet passeren. Iets bovengronds moet wijken omdat er ondergronds iets voorbij scheurt? Ach, het zal de vooruitgang zijn. Jeugdsentiment verdwijnt daarmee en gelijkertijd wordt de wijk onherkenbaar.

Verderop, vanaf de Vlaardingerdijk de Troelstralaan in, kwam je groenteboer Saas tegen met daarnaast de sigarenpik. Een winkel die nu nog steeds operationeel is. Sigarenman met gleufhoed woonde destijds in de Dr. Boslaan, zoals ook tante Jo met ome Henk met dochter Joke in de Dr. Boslaan woonden. Maar die huizen zijn er niet meer en het stratenstelsel is daarmee onherkenbaar geworden.

Nee, wij balden voet op de grasvelden onder aan de Vlaardingerdijk. Dat waren begin vijftiger jaren zojuist ingezaaide grasvelden en die werden bewaakt door twee heuse gemeentelijke bewakers. Eentje was best te pruimen hoor, die woonde in de Jozef Israëlstraat. Maar die andere waker was echt een bolle klere vent. Vonden wij dan. Die liep met een wandelstok en als je in zijn buurt was met je fietsje of step dan haakte hij zijn stok in je achterspatbord en kreeg je er van langs. Letterlijk. En die vent werd door ons acht jarige rotzakken geziekt joh.

Dan ook nog even mijn vriendje Jopie memoreren. Jopie en ik speelde vaak samen met onze elektrische treintjes. Wij maakten dan een treinbaan in ons kamertje en lieten onze treintjes erop rond rijden. Jopie had een hond, Fannie, en die legde zich graag op de rails neer om bewonderend naar ons techneuten te kijken. Als wij de trafo van vooruit naar achteruit schakelden dan kreeg Fannie een schok en sprong bijna tegen het plafond aan.

Jopie begon later model vliegtuigjes te bouwen. Daar kon ik niets mee en wij groeiden uit elkaar.

Tot zover een terugblik naar mijn Schiedam en mijn kinderjaren.

Hoe zou het eigenlijk met Jopie zijn?

©Prlwytskovsky.

MANAGERS

Jaren geleden toen ik mijn tante met mijn wekelijkse bezoek ging vereren passeerde ik Driebergen en viel mijn oog op een gebouw dat mij nog niet eerder was opgevallen. Een voor dit landschap niet passend schreeuwend uitsteeksel. Een reclamebord schreeuwde de letters M.O.C. van het dak in kleuren waarvan de mensheid vlekken voor z'n ogen krijgt. In kleine lettertjes stond eronder wat het betekende: "Managers Opleiding Centrum."

Managers, het lijkt op een zomergriepje alleen dit gaat niet over. Dus hier worden de Managers gemaakt, gecreëerd, geboetseerd of voor mijn part geboren. Managers, een apart volk: randfiguren. Zij onderscheiden zich in de massa door hun afwijkende gedrag. Een manager is eenvoudig te herkennen. Zij hebben bijvoorkeur X-benen en sommige verdenk ik er zelfs van dat zij hun benen speciaal laten breken om ze vervolgens in een X-vorm te laten plaatsen. Hebben zij desondanks geen X-benen dan dient u hen met gepaste achterdocht te benaderen. Wees dus gewaarschuwd! Onder hun broekspijpen van het kaliber waar men doorgaans met twee benen in kan steekt iets uit dat voeten voorstellen. Naar mijn mening lopen zij in veel te krappe schoenen en dat verklaart meteen dat merkwaardige loopje van ze.

Die linker hand in hun broekzak is ook zo'n aangeboren afwijking die bij mij de indruk wekt alsof zij daar iets moeten vasthouden, hun pieper waarschijnlijk. Komen ze uit hun geleaste automobiel dan wordt direct het colbert dichtgeknoopt, het haar met de rechterhand naar links gemodelleerd en dat handje in die linkerbroekzak gestopt.

Staan ze van achter hun bureau op dan gaat direct weer dat handje in die broekzak. Het haar in een strak kapsel achterover gekamd en bij sommige met een scheiding in het midden waarbij het haar naar opzij wegvalt. Crisis hoofdjes uit de jaren dertig zijn het. Met een eigen gemaakte nonchalance lopen zij door het kantoor; dit is echter om snelheid te suggereren want er zit verder geen beweging in. De hele performance van Managers suggereert snelheid. Hun wenkbrauwen staan in een positie die ze een permanente verbaasde blik bezorgen, met voor hun ogen een set voorzetramen met een licht getinte kleur. Het montuur van hun brillen is meestal dun en goudkleurig en dat de brillenglazen van gewoon vensterglas zijn is een goed bewaard geheim dat ik u bij wijze van uitzondering wil onthullen, want in onbewaakte ogenblikken lezen zij documenten stiekem zonder bril. Echter als ik iets wil laten lezen dan zijn ze plots hun bril vergeten. Zo'n bril staat dan op een zongebruinde kop, ook zoiets. Het jaargetijde is voor hun niet relevant om eruit te zien alsof ze dagen achtereen aan het strand zitten. Dit onder andere typeert hun drukke bestaan.

Goedlachs en overmatig vrolijk zijn ook van die factoren die eruit springen. Regen, mist of faillissement: de Manager lacht! Hij heeft altijd vrolijke opbeurende praatjes klaar. Als u vandaag uw broer ter aarde heeft bestelt pept hij u op met de woorden: "Jij leeft toch nog, positief denken man." Gevolgd door een luide schaterlach. Een andere eigenaardigheid is het lopen in een lange regenjas. Het verschijnsel gladde-jongens-met-regenjassen is inherent aan potloodventers die kinderen mee de bosjes inlokken tegen vergoeding van een reep hazelnoot chocolade die overigens weer ‘aftrekbaar’ is.

Hun werkomgeving echter is gelardeerd met mooie secretaressen. Het zijn blondines met lang haar en mooie grote ogen waar je aan vastgenageld blijft. En als bonus ter compensatie van lange regenjassen lopen zij er af en toe kort gerokt bij. Aan de telefoon zijn deze dames vriendelijk van spraak. Je zou wensen dat zij nooit de hoorn erop leggen. Koffie maken is een daad die alleen zij tot een rituele volkskunst hebben verheven met de aanwezige inferieure en behoeftige apparatuur. Een secretaresse is nooit kwaad of stresserig en toont geen enkele emotie en daar loopt een Manager dan, blind voor zijn zakelijke coryfee, met een lange regenjas zwaaiend omheen.

Verder zijn het verwoede verzamelaars van hebbedingetjes en deze hebbedingetjes zijn vooral in veelvoud aanwezig maar volkomen a-functioneel. Ook hier is de atmosfeer bezwangerd van duur en veel maar vooral van macht.

Aan deze opsomming van hebbedingetjes zou ik nu een vuilniszak willen toevoegen. Niet bij wijze van ruim bemeten voorbehoedsmiddel maar om deze ten tijde van slagregens over het hoofd te kunnen trekken.

Als omstander denk ik bij het zien hiervan: "Vuilnisman, kan deze zak ook mee?"

©Prlwytskovsky.

De Anticarnavalist.

Zondagen. Dat zijn soms van die klote dagen dat je niets te doen hebt en waarop jij je druk maakt omdat je niets te doen hebt, terwijl de wereld je opdringt dat je dingen moet gaan doen. Dingen doen, vooral leuke dingen doen en massa hysterie opzoeken want dat hoort bij dergelijke dagen.

Mensen in schreeuwlelijke onooglijke kleuren gekleed dansen en huppelen op wat zij muziek noemen, maar wat in mijn oren niets anders is dan teringherrie. Een feest, en dat in een stilte gebied met omwonenden die dit misschien niet eens leuk vinden.

Carnaval heet het, en dat schijnt ergens goed voor te zijn.

Mijn vriendin heeft zich met haar aanhang ook gepositioneerd om de dorpse optocht te aanschouwen die, bezien vanuit het kleinschalige aantal inwoners, uit niet meer dan hooguit twee krakkemikkige wagentjes zal bestaan. Ondanks dat alles duurt die optocht toch al gauw een goeie twee uur. Uitgedost in een outfit waarmee je onder normale omstandigheden in een gesloten inrichting wordt opgenomen staat zij daar te genieten van het schouwspel. Om maar te zwijgen over haar aanhang en hoe dat eruit ziet. Maar ja: zij vinden dat nu eenmaal leuk en dan hoor je mij daar niet over. Als zij vanavond hier komt en ik de confetti uit haar decolleté heb gepulkt zoenen wij het wel af, als padvinders met teveel bier op.

Maar als man van ‘boven de rivieren’ zie ik de dingen toch anders en ben meer het type dat bijvoorbeeld naar een dode vlieg kijkt. Een dode vlieg, liggend na zijn bestaan op de drempel van mijn balkon; invliegend of uittredend. Een vlieg, gestorven op weg naar ….. Doelloos gestorven op zijn vlucht. Ook praat ik met mijn Epipremnum. Hele gesprekken voer ik daarmee. Eenzijdig, dat wel. Maar het lucht op.

De zon schijnt en dan hoor je niet binnen te zitten. Men zegt dus dat je er dan uit moet. Wandelen, de stad in, de hort op; de kroeg in of het terras op en je vol laten lopen met wit schuimend gerstenat. Maar dan die tyfus herrie die ze erbij maken. Fanfares, Jostie bands, Shantykoren en meer van dat gedonder toeteren je ongevraagd horendol.

Aan de bediening vraag ik of dat altijd zo gaat. “Nee. Zegt ze: ”Vandaag wel errrug extreem.” En zij zet nog een biertje voor mij neer. Maar zelfs bier kan mij niet meer vrolijk maken en ik ga er vandoor. Lopend langs de Lange Haven ga ik op de kaderand zitten en kijk van links naar rechts. Hier en daar liggen schepen afgemeerd. Schepen die er alleen maar liggen te liggen en verder a-functioneel zijn. Ja, er wonen mensen op die schepen, en soms loopt er iemand met een kwast en een pot verf over het gangbord; meer als nostalgische entourage dan dat het anders iets voorstelt.

Verderop ligt een hondendrol naast een boom. Enkele vliegen doen er hun voordeel mee. Papiertjes, stukken appel en een leeg verkreukeld bierblikje zijn dingen die het idyllische havenlandschap optisch ontsieren. Dat was vroeger wel anders hier. Toen was hier een visrokerij, een jeneverstokerij, een soda fabriek en een chemische fabriek en ja: zelfs bruggenwachters. Als je goed kijkt zie je hun sporen nog. Sommigen daarvan zijn in musea weggewerkt en leven in de verbeelding voort.

En dat zouden ze nu met dat carnaval ook eens moeten doen. In een museum stoppen en er één keer per jaar nuchter naar kijken. Wie weet wordt dan ooit nog eens wat met Nederland.

©Prlwytskovsky.

Managers.